Naast dat ik vorige week slaagde voor mijn VWO met mooie cijfers, deed ik nog iets spannends. Niet levensgevaarlijk, maar voor iemand die het niet zo op kappers heeft, werkte het toch wel een beetje op de zenuwen: ik knipte 35cm van mijn haar af. “Wat, zomaar?! Waarom zou je dat doen?” zijn vragen die ik meerdere keren heb gehoord. “Om mijn haar te doneren voor meisjes die het harder nodig hebben,” is daarop mijn antwoord.
Wennen
Het is enorm wennen, zo’n kort koppie. Hoe kort het is valt trouwens nog wel mee, zoals je op mijn instagram misschien al gezien hebt, maar als je al elf maanden aan het sparen bent geweest en aan lang haar gewend bent geraakt, is het een halve cultuurshock. Ik vind het wel heel leuk staan en er zijn wel meer voordelen aan, maar ik heb ook mijn lange lokken inmiddels al wel gemist. (Vooral op bad hair days, dan is een vlecht wel zo easy en die kan ik niet meer maken).
Sorry voor de overenthousiaste foto, ik ben de slechtste selfie fotograaf die je kent. Maar ja, alles voor tha blog ;)
Opsturen
Op het moment dat ik dit schrijf, moet ik de vlecht nog opsturen. Ik weet niet zo goed hoe ik dat ga doen, want ik heb er 1) geen zin in dat mijn pakketje kwijt raakt (en ik vertrouw de post de laatste tijd niet zo) en 2) ik wil niet alles voor niets gespaard hebben. Ik moet nog wel een briefje schrijven dat ik bijvoeg, maar ik vind het best moeilijk te bedenken wat dan precies. “Hallo, hierbij schenk ik mijn haar, dat van mij groeit immers toch wel weer aan en de patiëntjes hebben dat geluk niet?” Bitter.
Dapper
Meerdere malen heb ik gehoord dat het zo dapper is dat ik er zo’n 35 cm af heb durven te knippen. Ik zal niet ontkennen dat ik zweethandjes had – zie eerdere kappersangst – maar zo eng is het nu ook weer niet. In het ergste geval bevalt je nieuwe kapsel je niet. Voor die meisjes, zeven, acht, tien misschien, die horen dat ze kanker hebben is er geen keus: weet je wel zeker dat je aan de chemo wil, misschien word je wel kaal…
Doneren
Voor wie het zich afvraagt, dit blog is niet in samenwerking met Stichting Haarwensen geschreven, maar puur gebaseerd op mijn mening. Als ik een bucketlist had gehad, had mijn haar doneren er absoluut opgestaan en ik blij dat ik het nu kan doorstrepen. De kans is groot dat mijn haar nooit meer zo lang zal worden en precies daarom wilde ik het nu doneren. Het is dankzij die kapster in september, die een klein zaadje in mijn hoofd plantte dat ik ook daadwerkelijk de schaar erdoorheen heb gehaald. Dat hoop ik nu te doen voor alle goudlokjes onder mijn lezers: heb jij het geluk dat je haar zo lang kan worden? Denk er dan eens over na om je haar te doneren en een paar zieke meisjes gelukkig te maken.