Iets met hardlopen, te veel hooi op je vork en sterk zijn

Dit is mijn favoriete quote. Misschien is dat omdat ik voeten heb waar ik niet langer dan een halve dag op kan lopen/staan/dansen/ maar er gaat een soort kracht uit van falen. Nee, dat zeg ik verkeerd. Van hobbels in de weg. Werkwerkzaamheden die je pad belemmeren. Een gesloten spoorboom waardoor je een andere route moet kiezen. Een kasseien pad zoals in Rome op de Via Appia Antica zonder dat je weet waar het heen leid. Het is naast dat het mijn favoriete quote is ook wel een toepasselijke quote voor waar ik op dit moment sta. In het leven en zo en die blablabla.

Dingen gaan niet helemaal je-van-het zou je kunnen zeggen. Deze quote stond op een kaartje dat ik kreeg van Zélia naar aanleiding van de CPC die ik samen met (bijna alle) JKR-meiden loop zondag. Struikelend. Wandelend. Kruipend. Of iets daar tussenin. Ik ben hoe dan ook wel vastbesloten om de finishlijn te zien. Energie was de afgelopen weken een bijzonder concept. Iets waarvan ik wist dat het bestond, maar waarvan ik niet meer wist hoe ik het moest verzamelen. Ik voerde nogal een oorlog met een lichaam dat niet deed wat ik wilde dat het deed. Sloom. Loom. Zoveel moeite. Alles.

Ik ging wel door, de plannen voor die hardloopwedstrijd waren er immers al en ik wilde niet afhaken. Hoewel het waarschijnlijk soms wel zo lijkt en ik graag wil roepen dat het me geen fuck kan schelen of ik ren of niet, weet ik diep in mijn hart wel beter. Het is lastig om te accepteren dat je misschien te veel hooi op je vork neemt (of hebt genomen) en dat je stapjes terug moet doen. Mij kennende: ik ging gewoon vrolijk door. Zocht een nieuwe baan, maakte plannen voor een nieuwe site, wilde nog steeds perfect presteren op school en nam geen genoeg met nee. Niet van mezelf, althans.

Een mens kan niet eeuwig door blijven gaan als er wel hobbels in de weg liggen, we kunnen er niet overheen springen en zolang we niet kunnen vliegen zullen we ze moeten zien. De confrontatie aan moeten gaan. I did. I failed. I conquered.

Van omwegen kun je immers alleen maar leren, van paden bewandelen die je nog niet kent krijg je moed, van ontelbare pogingen krijg je doorzettingsvermogen en misschien wel het belangrijkste: van alles samen word je sterker.

Dus voor wie me zondag ziet: ja, ik ben waarschijnlijk echt heel sloom. Maar ik had twee jaar geleden vast niet de mentale kracht gehad om er hoe dan ook toch voor te knokken.