Getting personal, Student-like

Het eerste tentamen

Maandagmiddag, 1 uur. Wat een rare tijd om een blogje te typen, denk ik bij mezelf. Maar het lijkt op het moment het enige wat ik wel geconcentreerd kan doen. Al een paar uur loop ik rusteloos door het huis heen, van de bank naar mijn bureau, van de keuken naar de eettafel. Ik lees een paar bladzijdes van het dictaat, open Facebook weer, surf even snel over Bloglovin’. Nee, niet doen, je moet leren. Ik heb namelijk straks mijn eerste tentamen en ik zal het maar gewoon toegeven: ik vind het rete spannend.

Ik weet niet eens precies waar ik heen moet en ik heb geen idee hoe dat alles geregeld is. Maar dat vind ik nog niet het ergste, al kan ik er slecht tegen als dingen niet duidelijk zijn, ik kijk het meeste op tegen het tentamen zelf. En de overige drie die nog komen. Hoe toetsen ze dat dan? Wat kan ik verwachten? En hemel, waarom duurt het zolang? Hoewel de middelbare school pas vier maanden achter me ligt, lijkt het nu allemaal wel heel ver weg. Dat vond ik overigens de eerste week al, toen ik scholieren zag fietsen terwijl ik met mijn verse ov-chipkaart op de bus stond te wachten. Oh ja, daar aan de andere kant van het dorp gaat het leven ook gewoon verder.

Afgelopen weekend had ik een feestje waarbij ik mijn oud-klasgenoten weer zag. Dat was fijn. Het is leuk om te horen dat iedereen het naar zijn zin heeft en het viel me op hoeveel iedereen veranderd was. Allemaal zoveel volwassener. Verantwoordelijkheden. Keuzes. Maar nu ik hier zo probeer rustig te blijven en de komende twee uur nog maar eens de stof doorlees zonder dat het doordringt, voelt het helemaal niet zo.

Het komt wel goed, zegt iedereen. Jij haalt het wel, zei de eerste al na drie weken toen ik twijfelde aan mezelf. Anderen lijken er duidelijk van overtuigd te zijn, maar mijn eigen brein wil nog niet mee doen. Perfectionisme. Ik-moet-hoger-dan-een-zesje-halen motto’s.

Nu drink ik maar weer thee en ik voel de kriebels in mijn buik. Stop met stressen. De laatste keer dat ik me zo voelde was voor mijn rijexamen en hoewel dat even duurde, dat roze pasje zit toch ook echt in mijn portemonnee.

Source: Nadir Balcikli

Previous Post Next Post

You Might Also Like

2 Comments

  • Reply Laura 21 oktober 2013 at 13:14

    Haha, ongelooflijk herkenbaar dit. Ik vind het ook altijd nog het ergste als ik niet weet hoe en wat. Ik weet nog dat ik mijn eerste training had. De training vond ik niet erg, maar ik wist niet zeker waar de zaal was, en waar ik me moest omkleden en überhaupt hoe ze daar te werk gingen.
    In ieder geval, heel veel succes met je tentamen! Heel cliché maar er valt weinig meer te doen dan je best ;) Komt goed!

  • Reply Masha 21 oktober 2013 at 16:02

    Super veel succes! (probeer trouwens een website blockers tegen het leerontwijkend gedrag via Facebook en Bloglovin’, werkt voor mij er goed ;))

  • Leave a Reply