Getting personal, Write it down

Gewoon een stukje over 2017

Het viel me op dat ik de laatste tijd iedere blog die ik na lange tijd weer schreef ben begonnen met een soort ‘excuus’ of ‘verklaring’ voor mijn afwezigheid. Ik weet niet zo goed waarom ik dat doe, want het wekt des te meer de gewoonte op dat ik mezelf moet gaan verantwoorden als ik een tijdje niet schrijf. Dat hoef ik niet, maar ik denk dat opmerkingen als ‘moeilijk hè, om je blog up-to-date te houden?’ wel ontstaan vanuit deze verwachting.

Ik wil 2017 eigenlijk gewoon in het teken zetten van doen wat ik leuk vind. Ik weet hoe ik een tekst kan schrijven die het readability bolletje van de SEO plugin groen markeert, maar of dat gaat over een verhaal vertellen? Nee. Dat gaat over een tekst zo opschrijven dat deze zo goed mogelijk gevonden wordt in Google, maar aangezien ik net zo vaak teksten schrijf die op geen enkele manier met een query gevonden hoeven te worden, heeft dat dus bijzonder weinig nut.

Ik vind dat een mooie metafoor wat bloggen voor mij geworden is: een trucje uitoefenen. Een trucje waar ik weliswaar de laatste jaren zeer bedreven in ben geworden en die me heel veel mooie kansen en ideeën op heeft geleverd, maar ook een trucje. Een kunstje. Als je maar lang genoeg hetzelfde kunstje doet kun je er niet meer in groeien, althans zo voelt het. Ik kan een foto maken, ik kan een titel bedenken, ik kan woorden typen over wat ik die week gedaan heb en… dan wat? Het voelt leeg. Hoe graag ik ook de voyeur uithang bij anderen, merk ik dat ik daar op alle andere social media kanalen wel genoeg van meekrijg.

De blogs die ik dan nog wel lees? Die gaan over dingen. Zoals bij Anne van etalles.nl bijvoorbeeld. Het zijn bijna kleine snippers proza waar ik soms even van moet glimlachen of mijn mond in een scheve grijns trek. Dat is wat bloggen voor mij was: delen. Maar vooral het delen van verhalen.

Dat is waarom ik honderden woorden kan typen over het kleine rode autootje, die we liefkozend de Getz noemden, waarmee ik door het ruige, woeste en slingerende landschap van een stukje Queensland reed. Dat is waarom ik kan vertellen over hoe hipster Melbourne is en hoe ik dat tot in mijn botten kon voelen als ik van een latte met hazelnootsiroop slurpte in de Diner, naast het gebouw waar ik woonde. Dat is waarom ik zo verlang, zo’n heimwee heb, naar de tijd waarin ik die verhalen niet schreef, maar ze meemaakte. Waar ik lessen leerde, waar ik luisterde naar nieuwe perspectieven, stemmen, geluiden, soorten lachjes. Ik deed daar dingen die het schrijven waard zijn.

Maar hier terug in Nederland? Het gaat goed, hoor, laat ik dat voorop stellen. Ik vond geen part-time baantje zoals ik laatst hoopte, maar vond een vernieuwde toewijding voor het geven van bijles. Ik haalde ook een tien voor statistiek. Ja, ik weet hoe bizar dat klinkt. Ik voelde me ook zo. Ik heb zelfs de docent gemaild om te vragen of dat het wel klopte. Wie haalt er nu in hemelsnaam een tien??? Ik haalde tot nu toe alle studiepunten die er te halen zijn. Ik heb eigenlijk het gehele plan voor mijn scriptie al bedacht, al staat het nog niet op papier. Het gaat dus goed. Maar of het zulke bijzondere avonturen zijn om over naar huis te schrijven?

Ik keerde terug naar de wereld waarin dat wel kan. De wereld waarin ik als kind, als tiener, zoveel uren gespendeerd heb, in mijn eigen veilige hoofd: fictie. Ik schreef een kort moordverhaal, maar dat vond ik zelf niet zo sterk als het eigenlijk had kunnen zijn. Ik schreef een kort verhaal getiteld Pythagoras en rode krullen, dat eigenlijk over zoveel ging dat ik het beter iets langer had kunnen maken.

En dus wil ik in 2017 naast (af)studeren, eigenlijk hier meer veel mee doen. Schrijven. Het wakkert niet alleen mijn schrijvershart aan om er op los te fantaseren, het maakt me ook trots. Soms schrijf ik een zin waarvan ik denk (en ik vind dat je het recht hebt om zulke dingen te denken van je eigen fratsen): dat heb je mooi verwoord. Het wakkert mijn liefde voor taal, de Nederlandse vooral, aan. Het leidt er zelfs toe dat ik een gekke dwarse stap zoals een lerarenopleiding Nederlands overweeg. De voldoening van een bijles, gecombineerd met de liefde voor de taal en fictie met fascinerende, bijzondere leerlingen.

Ja, ik romantiseer dit, dat weet ik. Ik heb eigenlijk geen flauw benul hoe het is om voor een klas te staan, ik weet enkel hoe ik dat moet doen voor een groep volwassenen. Maar ergens klinkt het best heel… leuk? Ik kan smakelijk lachen om mijn bijlesleerlingen en hun nukken en taalgebruik als ze me in geuren en kleuren hun dagelijkse avonturen vertellen. Over nakomen en niet-zo-maar-wel-een-beetje populaire meisje waar ze naast zitten. Over het niet meer weten wanneer ze voor het laatst een voldoende hebben gehaald en dan toch een zeven halen. (Ja, ook dan ben ik trots!)

Het is nog altijd hetzelfde liedje: ik weet nog steeds niet wat ik wil na mijn master. Communiceren lijkt me op het moment minder hard te trekken dan taal. Maar dat kan over een paar maanden zo weer omgedraaid zijn. Het kleine beetje liefde dat ik voel is het waard om het verder te onderzoeken. Denk ik.

PS. Ik hoor graag of jullie deze stukjes fictie hier terug zouden willen zien :)

Previous Post Next Post

You Might Also Like

16 Comments

  • Reply Veerlez 20 januari 2017 at 09:12

    Zolang je blijft schrijven is het goed, is het eens in de zoveel maanden, is het elke week. Het maakt niet uit, schrijven doe je voor jezelf! En wij, de lezers, wij hebben gewoon geluk als je hier iets schrijft.

    • Reply Leonie 20 januari 2017 at 09:23

      Lief :) Ik denk dat ik in mijn hoofd eer soort tweedeling heb tussen bloggen (oppervlakkiger, gaat meer om foto’s, om titels, om ‘pakkende’ content over een ‘onderwerp’) en schrijven (proza, fictie, mooie, lange, ingewikkelde zinnen en metaforen over soms ‘niets’).

      Ik probeer nu een soort grensoverschrijdend het één in het ander te veranderen. We zullen zien hoe dat zal gaan. Bedankt voor je comment, Veerle!

  • Reply Patricia 20 januari 2017 at 10:32

    Heel mooi! Schrijf wat je wil schrijven. Het is jouw blog. Lees te veel van hetzelfde. Zit nu natuurlijk in de moederblogs en dan lees je overal dezelfde soort weekblogs van zwangeren. Of zie je overal precies dezelfde review als er weer een product is uitgestuurd. Ik ben mijn weg daarin ook aan het terugvinden. Vond namelijk dat mijn verhaal nog niet af was. Yoast heb ik niet eens geïnstalleerd. Ik wil gewoon vrij kunnen schrijven.

    Mocht je trouwens mee willen lopen op een middelbare school dan heb ik wel ingangen voor je. Stuur gerust berichtje.

    • Reply Leonie 24 januari 2017 at 15:49

      Ik ben blij dat ik zelf niet zo in een niche val – of zwanger ben for that matter – want ik geloof zeker dat je dan niets meer dan babypraat en de beste kinderwagens om je oren krijgt. Ook belangrijk dat jij bij jezelf blijft en op jouw manier deze negen maanden vast legt, natuurlijk. Bedankt voor je positieve comment : ) Ik zal schrijven wat ik schrijven wil.

      En ja, ik ga even uitzoeken wat ik nu precies wil en op welke manier, maar ik zal je aanbod zeker onthouden. Erg fijn! Dankjewel.

  • Reply Mylène 20 januari 2017 at 10:56

    Ik zou het tof vinden om dat soort verhalen te lezen. Bloggen gaat tegenwoordig alleen maar over schrijven over dingen die goed scoren (en jammer genoeg merk ik bij mezelf ook nog weleens dat ik me afvraag of het een goedscorend stukje is om te posten). Niet over wat we zelf nou echt willen schrijven. Iedereen kan bloggen, maar niet iedereen kan schrijven. Als ik dan op een blog terechtkom waar wel mooi geschreven stukken staan, dan ben ik fan. En dat motiveert mij (en hopelijk ook andere mensen) dan ook om te schrijven vanuit mijn hart en vanuit mijn creatieve hersenspinsels. Maar goed. Belangrijkste is (zoals iedereen altijd zegt) dat je moet doen waar jij blij van wordt. Als je stiekem toch liever bezig bent met dat groene SEO-bolletje, dan is dat ook prima. Zolang je het maar doet om redenen die voor jou goed voelen :)

    • Reply Lenneke 22 januari 2017 at 20:26

      Precies dit. :-)

    • Reply Leonie 24 januari 2017 at 15:47

      Dit was min of meer het pleidooi dat er ergens in deze zee aan woorden ook verstopt zat, maar ja, ik ben het compleet met je eens. Mijn groene-bolletje opmerking was ook maar met een knipoog, ik blijf erbij dat iedereen vooral moet doen wat gelukkig maakt. Maar ik merkte ook dat ik mee geduwd werd in de massa van de rest van de online content en dat als je eenmaal daar aan het zwemmen bent, het bijzonder moeilijk is om je te realiseren dat er ook andere manieren zijn. Zodra ik dan eens iets schrijf, vanuit mijn hart – zoals dit zo ongeveer – dan ga ik ook als eerste allerlei redenen bedenken waarom het niet online zou moeten staan in plaats van wel. Hebben jullie dat ook? Dat als je breekt met je ‘gewoonte’ of ‘goedscorende stukjes’ dat je dan meteen beren op de weg ziet? Gelukkig zijn er dan altijd reacties, zoals deze van jullie die het tegendeel bewijzen, maar ik vind het soms wel eens moeilijk.

  • Reply Anouk 20 januari 2017 at 11:01

    Ja. Deze stukjes zijn fijn:). Lees ik hééééél graag <3.

    • Reply Leonie 24 januari 2017 at 15:44

      Vind ik lief <3

  • Reply Margo 20 januari 2017 at 14:16

    Grappig Leonie, jij hebt verwoord wat ik ook al een maandje voel. Daarom besloot ik ook meer over Margo te bloggen, meer dingen die uit het leven gegrepen zijn. Niet meer alles voor de bezoekers en Google. Meer schrijven wanneer ik zin heb, niet wanneer mensen dat van me verwachten. Ik moet hier nog een beetje m’n weg in vinden, maar het voornemen is er. En zo moet jij het ook doen. Dare to share maar alleen op jouw voorwaarden. Het is tenslotte jouw blog, niet die van anderen.
    Kunnen we je verhalen ergens lezen? Ik ben heel benieuwd naar het moordverhaal. Of is het privé? :)

    • Reply Leonie 24 januari 2017 at 15:52

      Soms is bloggen ook weer een beetje onszelf opnieuw uitvinden, hè? Zo ervaar ik het wel. Ik vond je blog over vergoelijken laatst namelijk heel sterk en dat was inderdaad ook zo’n mooi voorbeeld van dingen die ergens over gaan en uit het leven gegrepen zijn. Wat overigens niet betekent dat ik je outfit posts minder tof vind (al zie ik die vooral vaak op IG), maar juist die variatie maakt het leuk om een blog te volgen. Dare to share… Dat is een goede. Vooral met die fictie. Maar je zult het te lezen krijgen, hoor, ik zoek alleen nog even uit op welke manier :-)

  • Reply Eva 30 januari 2017 at 20:50

    Mooie plannen; op een gegeven moment weet je vanzelf wat voor jou de juiste stap is. En ik ben benieuwd naar je verhalen!

  • Reply Michelle 12 maart 2017 at 13:14

    Ik heb je blog geloof ik gisteren pas ontdekt en vind je eerlijk gezegd een van de weinig met gewoon een leuke, boeiende en goede blog. Persoonlijk hou ik niet zo van ‘commerciele’ blogs. Liever lees ik écht iets, zoals je nu hebt gedaan met dit stukje. Dat is voor mij een reden om te blijven hangen. Daarnaast lees ik veel liever een stuk tekst die één keer in de zoveel tijd online komt, maar kwalitatief boeiend en interessant is, dan elke dag een stuk tekst, die er niet toedoet. Maar goed, dit is maar een reactie van iemand die net komt kijken, dus ja ;)
    Ik ben erg benieuwd naar wat je uiteindelijk wilt en gaat doen na je master.

    • Reply Leonie 12 maart 2017 at 13:43

      Wat een ontzettend lieve reactie, Michelle! Ik vind het zelf ook fijner om soortgelijke stukken zoals deze te lezen, maar merk zelf ook wel dat ik de druk voel van een blog onderhouden dat commercieel ook nog interessant is. Ik probeer er steeds bewust voor te kiezen mijn eigen identiteit hier harder door te laten schemeren en mijn keuzes op basis daarvan te maken. Het is erg fijn om een compliment zoals het jouwe te ontvangen :) Zeker omdat ik recent nog dacht: ja joehoeee, wanneer ga je weer schrijven??? Maar soms heb ik inderdaad gewoon niets te vertellen. Ik hou je zeker op de hoogte wat ik zal gaan doen na mijn master!

  • Reply Kyara Esteva 13 maart 2017 at 11:04

    Mooi hoe je het omschrijft, maar het blijft nog altijd jouw eigen blog en je mag dan ook zelf bepalen wanneer je iets online gooit. Persoonlijk vind ik een post zoals deze veel fijner om te lezen dan een commercieel iets wat je de laatste tijd veel vaker ziet. Ga lekker zo door meid!

  • Reply Gewoon nóg een stukje over 2017 - Sleeping Lion 3 april 2017 at 13:13

    […] vertellen, beter in een volgende blogje kan gebeuren. Naar aanleiding van de tollende gedachten in dit blog , heb ik binnenkort een meeloopdag op een middelbare school. Tot die tijd geldt nog altijd: de kans […]

  • Leave a Reply