Dit verhaaltje gaat over zoeken en de toekomst

O mensen, wat een week. Of moet ik zeggen, wat een maand is het geweest? Het was een maand met heel veel studeren, een sollicitatiebrief en onderzoeksvoorstel schrijven, afvallen (yes, yes, yes!), Oranjeperikelen en ten slotte een heleboel mooi nieuws. Ik ben het gelukkigste meisje op aarde op het moment, denk ik. Dat is ook wel eens een lekkere binnenkomer hé? Na al dit soort woordjes. Nu schreef ik natuurlijk al over mijn plannen voor deze zomer en liet ik heel sporadisch vallen dat ik naar Rome zou gaan maar… hoe zit dat nou allemaal?

Laat ik bij het begin beginnen. Eerder dit studiejaar concludeerde ik dat ik me eigenlijk een beetje verveelde op de opleiding. Da’s raar, want ik vind het vakgebied ontzettend interessant, maar ik zat me in colleges stierlijk te vervelen. Nu was één van die vakken Engels, waar ik als talenmeisje al vrij natuurlijk dingen bij op pik, maar ook… marketing. Marketing? Dat vak dat je afgelopen maandag moest herkansen en waardoor je het jezelf wel HEEL erg spannend hebt gemaakt? Ja, dat vak.

Bron

Ik weet niet of iemand wel eens dingen heeft gedaan die te ‘makkelijk’ aanvoelden, om het maar even blunt te zeggen, maar dat werkt erg demotiverend. Inmiddels dacht ik ‘ah, met een zesje haal ik het vak toch ook?’ en streefde ik niet meer naar ‘be the best you can possibly be’ wat vaak wel mijn motto is. Zo zat ik op een middag bij de studieadviseur wat ik hier het beste aan kon doen. Ik haalde geen top cijfers (let’s admit that, ik kon veel beter) maar ik was er zeker van dat dat kwam door mijn demotivatie. De studieadviseur begon over het Honours programma en zei dat ik tegen de tijd dat de uitnodigingen verstuurd werden daar mee eens mee aan de slag moest gaan.

In eerste instantie was ik óntzettend enthousiast en nog voor de uitnodigingen de deur uit waren, had ik al een mail gestuurd naar de organisatie. Uiteindelijk werden de uitnodigingen verstuurd en… ik ontving er geen. Jammer, maar vrij begrijpelijk. Het scheelde niet veel hoor, maar toen baalde ik wel even dat ik niet net wat harder mijn best had gedaan. Hier ergens, ik weet niet hoe het kwam, begon ik te twijfelen of ik dit nog steeds wel wilde. Had ik wel een idee? Had ik wel iets van waarde toe te voegen? Weken was ik aan het dubben. Iedereen vroeg ik om advies. Uiteindelijk besloot ik om toch te solliciteren. Zodat ik er a) geen spijt van kon dat ik het niet gedaan had en b) wie niet waagt, die niet wint, toch?

Bron edited by me

Mijn tentamens kwamen eraan en ik leerde weer een beetje zo half-half. Het was de slechtste tentamenweek van het jaar, kan ik je vertellen. Het ging voor geen meter, ik zat met het afvallen in de knoop en bij marketing dacht ik al snel: nou ja, komt wel goed. Dat kwam niet goed. Dat verklaart dan ook mijn herkansing afgelopen maandag. Daarna kwam een sollicitatie gesprek bij Honours (ik was uitgenodigd?) en was het wachten op het verlossende woord. Dat kwam vorige week vrijdag in mijn mailbox: ik was aangenomen!

Huh, wat? Ik las het opnieuw. Ik geloofde het niet helemaal. Ik stuiterde door de kamer als een dolle. Helemaal van mijn apropos en toen kwam een uurtje later de boodschap pas binnen. Wat een drukke twee jaren zouden dit worden! Althans… daarvoor moest ik wel mijn propedeuse halen. Shit. Dat hing volledig af van mijn marketing herkansing. Shit, die was echt moeilijker geweest dan ik had gedacht. Shit. Shit. Shit. IK VOEL DE DRUK, OK?

1 | 2 | 3 | 4

Dagenlang zat ik te blokken, tot hoofdpijn aan toe. Ik had maar één kans en ik moest het nu doen. Ik zou namelijk door mijn p niet te halen, niet alleen Honours missen maar ook de minor journalistiek had de ingangsvoorwaarde dat je je propedeuse moest hebben. En die wilde ik óók heel erg graag doen. (Jullie snappen inmiddels wel dat ik volgend jaar nooit meer kan bloggen, hé? Grapje). De dagen voor de her was ik niet te genieten en ’s nacht kwam mijn oude vriend Faalangst even een bezoekje brengen. Precies zoals bij mijn rij-examen. Laat me alsjeblieft geen black-out krijgen, dacht ik nog.

Maandagochtend lag het tentamenblad voor mijn neus. De hele ochtend had ik het zinnetje ‘Ik kan dit, ik kan dit’ (schijnt te helpen) herhaald. Ik maakte het tentamen en schreef alles wat me relevant leek op en daarna was het duimen. Bidden. Met een ontiegelijke spanning. Ik durfde niet te denken dat ik het wel of niet gehaald had. Ik dacht dat het een close call zou worden.

Bron

Maar ik kan jullie nu vertellen: ik heb het gehaald. Met een 7,6 ook nog eens. Zag ik dat even niet aankomen. Dus ja, ik heb mijn PROPEDEUSE in the pocket. Dat betekent dat ik over een paar uur mijn eerste Honours bijeenkomst heb en we de plannen voor de studiereis naar Rome gaan bespreken.

Mijn lijf doet pijn van alle stress en eigenlijk besef ik me nog niet hoe druk ik het volgend jaar wel niet ga krijgen, maar god, ik kan niet meer stoppen met glimlachen. En als kers op de taart ben ik morgen natuurlijk ook nog eens jarig, wat me ook altijd een boost van 100 happypoints geeft.

Was deze week vorig jaar juli nog de belabberdste van het hele jaar? Dan is-ie dit jaar absoluut de beste.