Eigenlijk stond er voor vandaag een andere blogpost in de planning, omdat ik over een paar uur mijn Statistiek tentamen heb (en ik me daar nu eigenlijk op zou moeten richten). Maar net zoals de DWDD gisteren wijs besloot, wil ik toch graag van me afschrijven over het verschrikkelijke drama dat zich gisteren voltrokken heeft.
Blog jij? Of lees jij alleen blogs? En heb jij je wel eens gerealiseerd dat het feit dat wij bloggen en kunnen zeggen wat wij willen gesteund is door de vrijheid van meningsuiting? Ik niet. Niet dat ik het niet wist, maar ik stond er niet bij stil. Nu wel. En daar wil ik graag wat over zeggen.
Ik heb me hier op mijn website nooit specifiek in een bepaalde politieke hoek geuit of iets gezegd over de politiek in het algemeen. Dat is heel bewust. Als student wil ik graag weten wat er in de wereld speelt en volg ik het nieuws zeker weten wel. Maar als ik daar graag over had willen schrijven was ik wel een ander blog begonnen. Eentje vol met maatschappelijk-geëangeerde discussies, blogpost over misstanden of mijn mening op de geloofsoorlogen die er heersen. Dat deed ik niet.
Dat deed ik niet om de simpele reden dat ik gisteren na het journaal op een loop te hebben gezien, vervolgens EenVandaag en toen nog vijf verschillende buitenlandse nieuwszenders zapte naar een film, X-men om precies te zijn. Tegenstrijdig? Misschien. Maar vertel mij niet dat jij nooit het slechte nieuws, het verdriet en de verschrikkingen in de wereld en al wat daar bij hoort hebt willen ontvluchten. Bloggen is voor mij vluchten, praten tegen (on)bekenden, maar ook even de alledaagse zaken van de dag vergeten.
In mijn toekomst krijg ik gegarandeerd te maken met de journalistiek. Hoe je het ook went of keert: de communicatie is op allerlei manieren verbonden met deze smeerolie van onze democratie. En of het je nu boeit of niet, of je nu een stay-at-home mom bent of een hardwerkende vader, een bouwvakker, een CEO of een astronaut: wat er gisteren is gebeurd gaat ook jou aan.
Ik heb een hekel aan al die godsdienstoorlogen. Ik snap niet waarom je elkaar de kop in moet slaan omdat je iets anders gelooft over een God, een almachtige, meerdere Goden of jezelf. Ik snap het niet. En misschien ben ik inmiddels het punt wel voorbij dat ik het nog wil leren begrijpen. Maar dat we in een wereld leven waar mensen denken dat ze het recht hebben om met een kalasjnikov iedereen neer te maaien die ze niet aanstaat om een mening? Dat snap ik niet alleen niet, daar word ik ook nog eens enorm boos van. Woedend, ziedend.
En het maakt mij niet uit wie je bent of hoe je eruit ziet. Echt niet. De eerste keer dat ik de strijd van rassen van dichtbij meemaakte was in Zuid-Afrika. Nota bene Zuid-Afrika, zou ik zeggen. De apartheid mag daar dan misschien verdwenen zijn, de nasleep sluimert daar nog steeds rond als een beer in een winterslaap. Ieder moment klaar om wakker te springen en de bevolking te doen schrikken.
Het maakt me niet uit of je blank, geel, zwart of groen bent, of je blond of paars geverfd haar hebt en of je boeddhist, christen of moslim bent, maar van de fundamenten van onze democratie blijf je met schietgrage vingertjes gewoon af. Na alle aanslagen in de hele wereld, is dit degene die persoonlijk het dichtste bij me komt. Niet om Charlie Hebdo, nee, ik had eerlijk gezegd nog nooit van dat blad gehoord. En ook niet om de aanval op de satire (die ik mijn ogen niet verder kwam dan De Speld, die overigens voortreffelijk reageerden gisteren), maar om het onderuit schoffelen van de vrijheid van meningsuiting, freedom of speech, liberté de parole/communication/penser.
En dat ik die mening heb? Dat mag. Dat mag namelijk in een land waar deze vrijheid één van de fundamentele rechten is. En wat ben ik daar blij mee. Want zonder zou ik niet kunnen bloggen, zonder zou ik niet mezelf kunnen zijn (die soms nogal opvliegend is) en zonder zou ik al helemaal niet een representatief beeld kunnen krijgen van de werkelijkheid. Ik mag hier zeggen wat ik wil, met de woorden die ik wil en in de stijl die ik wil. Nog niet eerder had ik het gevoel dat dat iets bijzonders is, maar na gisteren wel.
Dus, terroristen van gisteren? Jullie hebben het tegenovergestelde bereikt. De wereld zal niet stilzwijgend toe kijken, maar in de pen klimmen en jullie laten weten wat ze vindt. Wat ze voelt en wat ze denkt. De enige stilte die zal heersen is die van de reclames, uit respect op de nationale dag van rouw in Frankrijk.
En vandaag? Ben ik Charlie Hebdo.
18 Comments
Mooi. Bij mij roept het momenteel vooral stilte op, ik kan geen woorden vinden. Dus schrijf ik nog even niets. Maar ik ben het helemaal eens met je: laat je horen. We laten ons horen.
Fantastische post! Ik was ook zeer geschokt (moest ook meteen aan bloggen denken…) en vind het echt heel jammer hoe verrot deze wereld eraan toe is. Maar dat die gasten het woord van God benoemden wil niet zeggen dat dit om religie draait. Ik begin me echt steeds meer af te vragen of hier niet een of andere gekke complottheorie achter zit :’) (ja, daar komt mijn twisted mind dan weer om de hoek kijken). Het enge is dat religies zo nauw samenhangen met een leefstijl, en daar bekritiseren mensen mekaar gewoon om. Andersheid is altijd een reden voor discriminatie, precies zoals je zegt, die beer die net uit winterslaap komt… dat heb ik ook gemerkt in mijn jaar weg. Het onbekende beangstigt anderen en dan zet men zich er maar gewoon tegen af, dat is toch veel makkelijker dan iemand met open armen ontvangen? Je weet namelijk maar nooit wanneer diegene zich tegen je keert… dus dan maar meteen je muur opgooien. Ik weet niet, ik sta er niet zo versteld meer van na alle narigheid die mensen elkaar aandoen. Het enige wat we kunnen doen is bij onszelf beginnen, en dat doe je met dit prachtige stuk. Hoppa!
Wauw, mooi geschreven :)
Dit. Niks aan toe te voegen.
Ja ik moest gisteren ook van me afschrijven. Het raakt me diep. Ik vind alle cartoons die ter ere van de slachtoffers gisteren gemaakt hebben prachtig. Kunst tegen geweld. Het woord en de pen tegen de wapens.
Wow, mooi stuk dat tot nadenken stemt. Ik vind dit verrekte dichtbij komen, zeker als Antwerpenaar en bedenkend dat Brussel de hoofdstad van Europa is. Ik zou niet weten wat we zonder vrije meningsuiting zouden zijn, onze wereld zou veel meer bekrompen zijn. Ik begrijp net als jij niet waarom mensen elkaar de kop inkloppen omwille van religie, en ik wil het ook niet weten. Zal je niet verbazen dat ik een atheïst ben. Vanmorgen moest ik zelfs aan Hitler denken, die wilde ook alleen een ras naar zijn smaak in de wereld hebben, radicale moslims hebben er veel trekken van weg.
Wauw, wat mooi geschreven. Ik kan er niks aan toe voegen.
Pfff, wauw, wat een mooie post. Ik was vooral stil.. ik kan het niet bevatten dat de wereld zo verrot is… dat mensen elkaar dit aandoen.. WAAROM in hemelsnaam WAAROM. Gunnen, geluk, zonneschijn… wat zou het leven dan mooi zijn. En ja… als blogger heb je er heel veel mee te maken, vaak ook zonder dat je er zelf erg in hebt.
Ik had het in eerste instantie allemaal maar half meegekregen, dus ik schrok me rot toen het tot me doordrong wat er aan de hand was. Mooi stuk!
Je hebt dit echt prachtig verwoord en precies hoe ik er ook over denk. Waarom maken de mensen zoveel godsdienstruzie en moeten daar zoveel onschuldige mensen voor sterven. Dat is een kwestie waar we helaas nooit achter komen.
Zo had ik er nog niet over nagedacht, mooi stuk!
Wauw, wat ontzettend krachtig (zoals je zelf al op Facebook aankondigde) heb je dit geschreven zeg!
En wat ontzettend knap hoe jij op een mooi, duidelijke maar zeker rechtvaardige manier je mening naar voren brengt.
Maar eigenlijk net als wat jij zegt; heel deze aanslag gaat veel verder dan alleen de aanslag.. bizar.
Waar gaat het heen met de wereld?
Ik ben het volmondig met je eens, ik heb aan het begin van de avond ook een blogpost geplaatst omtrent hetzelfde onderwerp. Waar gaat het heen..
Mooi geschreven, niks aan toe te voegen.
Heel krachtig en mooi stuk! Ik kan er niets meer aan toevoegen. Ik stond er eerder ook nooit echt bij stil hoeveel ons dagelijks leven eigenlijk in verband staat met ons recht op vrijheid van meningsuiting. Het maakt zoveel dingen mogelijk. Zoals je hierboven inderdaad ook schrijft: dat is niet kapot te maken. We zullen in de pen klimmen!
Je suis Charlie. En daar heb ik ook over geschreven op mijn blog.
Juist! Goed geschreven!
[…] Eerder schreef ik over Charlie Hebdo, maar over Parijs liet ik niets weten. Ik zat nog in Australië en hoorde het nieuws op de radio terwijl ik door New South Wales aan het rijden was met mijn ouders. De schrik zat er wel in, maar wat we hoorden kwam bij mij niet echt binnen. Noem het een bubbel, noem met je kop in het zand willen steken. Maar vanochtend? Alles was anders. […]