Hola! Ik ben er nog, hoor ;) Het wilde deze week even niet lukken om eerder te kunnen bloggen. Dat betekent in andere woorden dat ik totaal niet stil gezeten heb, al heb ik nu nog een week vakantie voor semester 2 begint. Voor ik weet waar in het buitenland ik mag gaan studeren, voor mijn stage begint, voor mijn nieuwe vakken beginnen. Zeven dagen. En in die zeven dagen wilde ik veel dingen gaan doen, waarvan ik stiekem al weet dat er weinig van terecht komt. Life gets in the way, sometimes. Dat was ook deze week het geval. Vooral online leek ik wel van de aardbodem verdwenen te zijn. En eigenlijk? Vond ik dat wel fijn.
Ik zal jullie in een sneltreinvaart even mee nemen door mijn week, want hoewel ik deze week best behoorlijk veel gedrag vertoonde van een non-blogger, kan ik dat toch niet laten. Maandag had ik het nervewracking interview voor Australië – met nerveuze trekken die nergens voor nodig waren. De docente wilde vooral het meisje achter de brief iets beter leren kennen en aan de tand voelen. Dat snap ik heel goed, maar ik heb absoluut geen idee wat dat precies vertelt over de uitkomst van dit avontuur. Maandag was de boodschap dat ik het binnen dan en twee weken zou weten. Eén week daarvan is om. You do the math. Nog zeven lange dagen moet ik wachten. Of misschien twee. Of vier.
En ik word er horendol van.
Het is een algemeen bekend feit dat geduld + Leonie nu niet bepaald een sterrenduo is. Vooral niet als de tweede geen idee heeft waar ze op wacht of tot wanneer ze moet wachten. En internet? Dat maakt het alleen maar erger. Ik verwacht namelijk dat de boodschap binnen komt in de vorm van een mailtje. Bij ieder klein plingeltje of flitsje op mijn scherm maakt mijn hart een sprongetje. Time to back away from the phone.
Ik ging sporten, ik gaf een mini-masterclass bloggen in up speed tempo, ik maakte mijn laatste januari-tentamen (en het ging he-le-maal niet lekker), ik ging lunchen bij Arneym (lunch hemel op aarde), ik had een mini pool-jacuzzi party met vriendinnen, ik sliep alle tentamen-en-interview stress eruit, ik ging met vriendinnetje E. shoppen in Arnhem, ik haalde nachtelijke perikelen uit voor een ander vriendinnetje in nood, ik speelde in de sneeuw met het bruine monster, ik zat opnieuw aan het design van Sleeping Lion en ik zat mollotisch fanatiek voor de buis bij WIDM.
Dat alles legde ik niet vast op Instagram, op selfies, in tweets op Twitter (ok, beetje) of in een blog. En hoewel ik gedurende de hele week wel de urge had om alles te willen delen – the good and the bad – nam deze naarmate de tijd vorderde af. En toen pas realiseerde ik me hoe belangrijk ik het vind om een lunch goed vast te kunnen leggen voor de buitenwereld en te tonen wat voor leuks ik doe. Even eerlijk jongens, maar dat slaat natuurlijk nergens op. Maar ik ben vast niet de enige.
Disconnecten werd dit jaar niet voor niets één van mijn persoonlijke doelen, maar pas gisteren toen we al het eten op hadden zonder dat er een moment door mijn hoofd was gegaan ‘maak een foto!!11!1’ wist ik weer waarom. Verknocht ben ik aan online media, nieuwe media, journalistiek, communicatie. Maar ik ben ook verknocht aan offline fijne en minder fijne dingen doen met belangrijke mensen en me-time. Lezen, badderen, knuffelen met Laika op de bank (en je zwarte kleren volledig onder de haren terugvinden), sporten.
Dus als je met zoekt: ik lees waarschijnlijk een boek. Of ik ben aan het 1000-stukjes puzzelen omdat het buiten sneeuwt en ik stiekem een enorme burgerlijke trut ben. Of misschien wandel ik ergens in een park. Of ik zit in een café met een reünie van mijn oude middelbare school. Of, in het aller onwaarschijnlijkste geval loop ik met de leukste vrienden die ik heb ergens in een dierentuin en maken we heel veel stomme grappen.
En dat vind ik helemaal prima. (Ik zal wel weer foto’s maken want zo’n leeg blog is ook maar niets. Priorities, hoor).
Hoe gaat het bij jullie met disconnecten? Ik bleek eerder niet de enige te zijn die hier zin/behoefte naar had…
10 Comments
Wat goed zo’n weekje even helemaal niet constant over aan denken. Ik merk, nu ik 2 blogs heb, hoeveel ik gefocust ben op het hele social media gebeuren. Het maakt me af en toe verschrikkelijk onzeker want doe ik het wel goed? Kom ik wel over zoals ik echt ben en vinden mensen mijn blog wel leuk? Het lijkt net hoe meer ik ermee bezig ben hoe onzekerder ik word.
Heb jij dat ook? Of ervaar jij vooral onrust?
Ik ken het ergens wel, omdat ik vanuit zowel mijn blog (hobby) als mijn vakgebied (studie) heel erg graag alles leer, weet en zie op social media. Het nieuws volgde ik op een gegeven moment niet eens meer want dan had ik het al wel via Twitter gelezen. Ik merk dat hoe langer je je online bevindt, hoe groter je kring aan kennis wordt door de mensen die je gaat volgen. Ik ervaar niet echt onrust als ik er niet ben, maar ik ervaar vooral een unstoppable need om alles maar te blijven refreshen en checken. Word er niet zo zeer onzeker van, maar ik ben van mezelf ook heel erg: this is the package en je doet er maar mee wat je het beste lijst. En soms is de ene uiting nu eenmaal effectiever dan de andere :)
Ohh, heel herkenbaar dit. Soms vraag ik me af wat ik in godsnaam toch met m’n tijd zou doen als ik geen laptop, telefoon of iPad had. Want echt; ik ben er dag in dag uit weer mee bezig. Helaas zit ik op dit moment in een enorm drukke schoolperiode, heb ik veel opdrachten lopen en wil ik ook nog tijd besteden aan mijn blog. En ja, daar heb ik allemaal internet voor nodig. :’) Oh, EN ik ben op zoek naar leuke vakantiehuisjes. Zónder Wifi.
Ah, dat ken ik helaas wel. Soms heb je echt van die dagen dat alles wat je moet doen wel iets te maken heeft met internet. Ik heb dat bij mijn onderzoek nu heel erg, omdat de meeste bronnen (recente tenminste) online staan. En ondertussen ga ik dan even naar Twitter, en dan weer Facebook, Analytics. En zo gaat het maar door. Over vakantiehuisjes hoef ik me niet druk te maken, het enige is dat bij ieder mailtje mijn hart een paar seconden stopt met tikken haha!
Dat disconnecten kan bij mij nog wel wat beter. Ik heb zelf al zoveel leuke dingen te doen. Daar hoef ik geen internet voor te hebben.
Ja, dat! Dat realiseer ik me nu ook iets meer. Maar ik heb sowieso altijd wel van die haat-liefde periodes met het Internet, dus het zal over een maand wel weer helemaal dikkemik zijn ;)
Haha molloot.. hier nog een! Ik wilde dit jaar ook disconnecten, en eigenlijk gaat het best goed. Gisteren ben ik zelfs naar een sauna geweest waar het mobiele netwerk geblokt is: alleen bij de receptie had je een iniminibeetje bereik. Het gevolg was dat niemand met zijn telefoon liep (lijkt me ook logisch, in een sauna), maar ook in het restaurant had NIEMAND een mobiele telefoon op tafel of bij zich. Wat een rust.
Ik doe het zelf eigenlijk best vaak, dat ik gewoon vergeet om dingen te delen. Dat is wel een goed teken, denk ik! Ik vind het allemaal niet zo belangrijk meer, het online gebeuren. Voor mijn bedrijf moet ik het wel bijhouden natuurlijk, maar dat is dan weer leuk, als je voor je eigen gevoel maar niet alles hoeft te delen.
Ik disconnect vanuit puur tijdgebrek, maar eigenlijk bevalt het me wel prima. Ik hoef niet meer zo nodig van minuut tot minuut te weten wat er op Twitter gebeurt en lees ook niet meer iedere dag mijn hele Bloglovin’ lijst. Niet gedacht dat dit ooit nog zou gebeuren, aangezien ik toch wel een behoorlijke social media junk was.
Ik heb me van mijn studies gedisconnect. Helaas uit noodzaak. Maar voorlopig gaat dat wel goed…!