De zon schijnt! En god, wat vind ik dat heerlijk. Ik type deze blog vanuit de achtertuin, terwijl er een kan koud water en een flesje zonnebrand naast me staat. De bedoeling is dat eigenlijk aan mijn scriptie werk (want deadline over een maand!!), maar ik merkte vanochtend een tendens op de Twitters op, die ik belangrijker vond om te bespreken. Eentje over de zon. En vooral: what the fuck moet ik aan?
Ik geniet er enorm van om met 30 graden in bikini op een ligbed een boekje te lezen en daarna een plons te maken in een zwembad. Maar dan wel een privézwembad. En dat is een hele goede metafoor voor wat de zomer met mij doet: ik wil er zo graag van genieten, maar ik ben in het openbaar alleen maar druk met me druk maken over wat anderen vinden, wat anderen zien, hoe ik eruitziet, hoe ik eruit zou willen zien.
Hoe dat voelt? Dat betekent dat ik in Australië sommige dagen een lange, fluffy broek aantrok terwijl het er 35 graden of meer was. Of dat prettig is? Nee, natuurlijk niet. Of dat plak? Jantje, dat plakt als de neten. Of ik daar gelukkig van word? Of ik geniet van de zon die door de stof heen mijn benen verwarmd? Nee. Maar het is wel veilig, het is wel goed. Niemand kan oordelen over putjes in je benen, over te dikke bovenbenen of een bips die me niet bevalt.
Ik weet niet precies waarom en wanneer ik dit ben gaan doen, maar ik blijk niet de enige. Ik ben niet de enige die tijdens het shoppen in de spiegel kijkt, dat veel te leuke gele broekje (love me some colour) een keer of dertig afweegt en het dan uiteindelijk terughangt. Ik ben niet de enige die dan toch maar weer een driekwartbroek koopt en zegt: ‘Hm, ik voel me daar niet comfortabel in’. Ik ben niet de enige die stress krijgt als het weerbericht aankondigt dat het bloedje heet gaat worden de dag erna. Ik ben niet de enige die kiest voor opties waar ik zelf ongelukkig van word, maar waar ik me tenminste niet onzeker door hoef te voelen: maxi-jurken (voor de mannen: dat zijn die jurken waarbij het lijkt alsof we erover gaan struikelen), langere broekjes dan shorts, lange, dunne – maar wel lange – broeken, spijkerbroeken, driekwartbroeken. You name it.
Alles om te voorkomen dat onze kont niet te dik lijkt, dat onze kuiten niet te fors lijken, onze knieën niet te knokig, de rolletjes van onze buik niet te veel uitpuilen en de kipfilets van onze armen geen aandacht trekken. Hoe heter het buiten wordt, hoe meer we ons onder kleding gaan verstoppen.
Ik dacht altijd dat dit een issue is van mensen die staan te juichen om het moment dat ze eindelijk een maatje 42 passen (ik! ja!), maar ook dat blijkt niet zo te zijn. Deze onzekerheid heeft niet alleen maar te maken met gewicht, maar met meer. Aangezien ik niet voor een ander kan spreken, kan ik dat alleen toelichten uit mijn eigen ervaring. Ik spiegel me net zo goed als een ander aan het beeld dat ik in de media en op sociale media zie. Toen ik in 4 VWO zat, gaf ik een presentatie over het ideaalbeeld dat gecreëerd werd door de media. Een ideaalbeeld waar we toen al niet aan konden voldoen. Sinds de opkomst van sociale media (Instagram kwam toen net zo’n beetje op gang?) is de druk, het spiegelen alleen maar groter geworden.
En waar ik aan mag spiegelen? Mensen die er heel erg anders uitzien dan ik.
Door die media heb ik het idee dat mensen om mij heen bepaalde dingen over mij, mijn figuur en mijn ietwat dikke knieën gaan denken. Ik heb het idee dat ik niet goed genoeg ben, niet slank genoeg, niet mooi genoeg. Blote benen maken mij kwetsbaar, blote armen maken mij een doelwit. Dat is niet wat ik in de media lees, dat is niet wat er in een magazine staat, maar als het ieder jaar bij het minste of geringste beetje zonlicht weer massaal klinkt: ‘Let’s get summer ready!’ dan creëert dat wel een idee dat je speklaagje van de winter er af moet om je mooi te kunnen voelen in de zomer. Of zijn.
En dat speklaagje gaat er bij mij niet zo makkelijk af, hoe hard ik dat ook probeer, hoe hard ik daar ook mijn best voor doen – dat heb ik maar te accepteren. Maar ook als dat wel makkelijk gaat, niemand heeft te oordelen over wanneer jij wel en niet mooi bent. Niemand heeft iets te zeggen over wanneer jij er wel en niet mag zijn. Niet als je maat 36 hebt en onzeker bent over je benen en niet als je maat 52 hebt en onzeker bent over je benen. Niemand. Nooit.
Dus wat je aan moet? Dat waar je zin in hebt. En vandaag is het fokking warm, dus korte shirtjes en korte broeken zijn vandaag geschikt. Ook naar de winkel. #notetoself.
PS. Weet iemand waar ik leuke korte broekjes kan scoren waar mijn bovenbenen en niet alleen mijn ellebogen in passen?
PPS. Als je lange kleding prettiger vindt om te dragen: good for you. Als je het draagt omdat het bij je professie hoort: good for you. Deze blog was aan iedereen die het wel zou willen doen, maar het uiteindelijk niet durft.