Hebben jullie dit nummer al gehoord? Mijn moeder wees me erop dat ze het op 3FM promoten en dat ze er aan toegevoegd hadden: voor wie de film gezien heeft, heeft dit nummer een hele andere betekenis dan voor wie dat niet heeft gedaan. Lijkt me nogal wiedes voor filmmuziek, maar toch, als ik één nummer uit Mockingjay moet noemen dat de hele film samen kan vatten? This would it be. Waarom?
Ik ga het niet uitleggen. Toen ik aan jullie vroeg waar ik een recensie over moest schrijven, was het al snel duidelijk dat spoilers uit den boze waren. Dat was ik toch al niet van plan, want ik vind het zelf ook verschrikkelijk irritant om een spoiler te lezen van een film waar ik al tijden naar uitkijk. Mockingjay was dat ook voor mij. Kleine Leo las de Hungergames een paar jaar geleden al (mijn allereerste boekenreeks in het Engels!) en sindsdien was the Hungergames een heilige aangelegenheid. Dat ze het vertaalden als Hongerspelen, Vlammen en Spotgaai deed mijn hart een beetje huilen. Gelukkig wisten de makers van de films wel een beetje meer inlevingsvermogen te tonen en dat bleek ook opnieuw bij Mockingjay.
De berichten die je erover gelezen hebt en die ik erover gelezen heb, varieerden nogal. De meeste serieuze media noemen het een weinig interessante film. Fans op boekenblog vonden ‘m geweldig. En ik?
Ik ben van mening dat Mockingjay je lang genoeg bij blijft om het een goede film te noemen. Maar, ik ben tegelijkertijd ook van mening dat ik niet weet of het het verhaal ten goede is gekomen om het derde boek in twee delen uit te brengen. Nu leerde ik ooit dat je boeken en films als twee verschillende kunstuitingen moet beschouwen en ze niet met elkaar moet vergelijken, maar Mockingjay bleef zo dicht bij het boek dat ik eigenlijk niet anders kan dan het wel doen. Het ligt niet aan het acteerwerk, of aan de effecten, of aan het verhaal, maar aan de uitvoering. Die is soms een beetje sloom. Dat is niet alleen omdat ik wist wat er zou gebeuren, maar ook omdat het verhaal soms ietwat voorspelbaar werd. Natuurlijk was het met onze eeuwige twijfelaar Katniss mokken en uiteindelijk handelen, natuurlijk volgde Gale gehoorzaam als een verliefde puppy en natuurlijk was daar ook weer Haymitch die net op tijd aan kwam zetten en Effie die boehoehoe niet zonder het Capitol kan. Surprising? Niet echt. Een reden om niet te gaan kijken? Nee, helemaal niet, sterker nog: dit is de reden dat ik de Hungergames zo’n fantastische serie vind. Voor mij dus absoluut een reden om ‘m wél te gaan kijken.
Waarom ik dan na verloop van tijd (want na de film riep ik dat-ie AWESOME was) een beetje ging twijfelen over de uitvoering? Ik kreeg het gevoel dat het laatste uur steeds erom draaide dat het plot werd uitgesteld. Ik wíst wat er ging gebeuren en telkens kwam er weer een minor ding tussendoor. Ze probeerden een soort spanning op te roepen die wat mij betreft overbodig was. Mockingjay was namelijk al spannend, ontroerend (I did not cry though), hartverwarmend en tenenkrommend sterk zonder al dat extra rekken. Vooral dat tenenkrommend. Luister het liedje nog maar eens na het zien van de film.
En ergens las ik: ‘pas toen ik dacht de film echt wat zou gaan worden, kwam de ondertiteling in beeld’. Hoewel ik het daar niet mee eens ben (maar hey, wie weet ben ik te veel fangirl), snap ik de opmerking wel. Het einde zorgt absoluut voor het ‘OH NO YOU DIDN’T, SERIOUSLY?!’-gevoel dat sommige cliffhangers je kunnen geven.
Of ik uitkijk naar Mockingjay part 2? Ik slaap denk ik voor de bioscoop rond de release, hell yes, dat ik daar zin in heb!
Wat vonden jullie van de film? Ga je ‘m nog wel kijken? Ben je het wel/niet met me eens?
