“Hoi! Mijn naam is Leonie en ik ben al zes jaar aan het proberen om mijn overgewicht kwijt te raken. Is best wel een dead end story, zeg maar. Ik heb namelijk een schildklier die liever op vakantie gaat (hypothyreoïdie) dan dat-ie normaal z’n werk doet. Heel irritant allemaal, dus ik stop dagelijks wat peper in z’n reet, maar tot dusver heb ik nog niet uitgevonden hoeveel het precies moet zijn.” Ik zie het al helemaal voor me dat ik me zo zou voorstellen bij de AA (Anonieme Afvallers). Waar dan mensen zitten die stiekem koekjes eten waarvan ze de snoeppapiertjes tussen het bankstel proppen… ;) Ben ik weer met een afvalblog. Je zou ze bijna gaan missen of niet? Maar dit keer heb ik opnieuw – en het gaat niemand verbazen – geen positief nieuws te melden. Alhoewel, dat lieg ik een beetje. Nieuwsgierig?
Jullie kennen het verhaal inmiddels allemaal al en voor wie dat nog niet doet, verwijs ik je door naar dit blog waarin ik het allemaal kristalhelder uiteenzette. Een paar weken later verscheen dit blog van überscepticus yours truly. Het waren zulke mooie woorden en ik geloofde er ook echt in, bovendien: niet geschoten is altijd mis. Een paar superenthousiaste blogs schreef en ik jullie moeten je afgevraagd hebben of er voor betaald werd (werd ik niet), maar heel even, voor een maand of twee geloofde ik erin dat ik mijn heilig middel gevonden had. Het ging als een speer. Op mijn verjaardag was ik 2,5 kilo lichter. Dat is natuurlijk niks als je erover nadenkt, maar voor mij was het alsof iemand een kistje met goud naar beneden had gegooid. Eindelijk, iets dat werkte!
Werkte. Ja, dat deed het inderdaad. Twee maanden waarin mijn waarden zo stabiel waren dat ik met gewoon logisch verstand en wat gesport die overtollige beetjes Leonie kwijtraakte. Maar ja, dat duurde maar twee maanden. Dat lag niet aan Weight Watchers, laat ik dat voorop stellen. Ik heb geen kritiek op de methode en de bijeenkomsten waren best gezellig, de app is handig en overzichtelijk maar de methode past niet bij. Niet bij mijn lichaam dat overal een dikke middel vinger naar opsteekt (de wetenschap incluis) en niet bij mij. Noteren wat ik at en eet was namelijk heel erg moeilijk op ongestructureerde dagen. Daarnaast moest ik zoveel eten dat ik het gevoel had dat ik mezelf maar vol en vol zat te proppen en dat dat nooit goed voor me kon zijn. Dat was het wel toen mijn lichaam als een gezond lichaam functioneerde, dat was het niet meer zodra de waarden begonnen te schommelen.
En dat zag ik. In drie weken tijd kwam ik 4 kilo aan zonder ook maar iets anders te doen. En normaalgesproken had ik dan gezegd: oké, ik ga naar de cursus en ik ga het weer oppakken, maar dit keer niet. Dit keer had ik een mental breakdown (op mijn eerste collegedag ook nog, mijn hemel wat een dramaqueen ben ik) en besloot ik niet meer te gaan. Ik besloot mijn abonnement op te zeggen. Zo lang mijn medicijnen niet goed aangepast zijn, heeft het namelijk geen zin om iedere maand 40,- in een potje bij Weight Watchers te doneren. Ik kon namelijk helemaal niks met de methode. Ik vind het te makkelijk om het op mijn schildklier af te schuiven, want natuurlijk heb ik er zelf ook een aandeel in door bepaalde keuzes te maken. Er zijn momenten dat ik gewoonweg geen eetlust heb maar ook waarin eetbuien moet onderdrukken. Gelukkig ben ik van de vier kilo er nu weer twee kwijt waarmee de teller ongeveer op het begingetal van de WW periode stond. Gaan we weer.
Bron
Voorlopig probeer ik niks. Voorlopig eet ik met gezond verstand (see what I did there?) en wil ik niets te maken hebben met afvallen. Ik ga sporten als ik daar tijd voor kan maken en er behoefte aan heb. Ik ben aan niemand meer verantwoording schuldig (dat wat ik eerst zo fijn vond) en er zijn nu even andere prioriteiten die mijn voorkeur hebben. Door mijn vivofit hou ik nog enigszins bij hoe actief ik ben en verder moet eerst de rust in mijn lichaam teruggekeerd zijn. Dat vond ik helemaal geen makkelijke keuze, maar ik maakte hem toch. Don’t settle for less than what you deserve, right?
De wereld zit nu eenmaal niet zo in elkaar. Als alle mensen kregen wat ze verdienden dan denk ik dat er succesvolle figuren waren die op de straat belandden. En andersom. Ik deel dit dan ook niet zodat jullie allemaal kunnen gaan roepen ‘ahhhh shit hey Leo, wat klote voor je.’ (Is het wel, laten we eerlijk zijn).
Ik deel dit omdat het internet vol staat met succesverhalen maar bijna nergens vind je strubbelingen, drama’s of verhalen van mensen die alleen maar aankomen. Ik wil ook niet als een of andere godheid roepen: ‘wees blij met wie je bent en wat je lichaam kan, want pas als het niet meer gaat dan merk je hoe belangrijk het was!!!11!!!’ Nee. Maar ik wil het wel graag delen, en ook enigszins omdat ik dat beloofd heb toen ik begon aan het WW-avontuur. Doe ermee wat je vindt dat je ermee moet doen. Misschien een beetje meer dankbaar zijn voor je gezondheid. Of bedenk je dat iemand die er niet ziek uit ziet, dat wel kan zijn.
Mijn hamsterwangen en ik zijn blij dat dit verhaal uit de pen is. Ik zeg niet dat ik het accepteer dat het niet lukt, maar ik ga er ook niet meer als een idioot tegen aan schoppen. Levert namelijk beide niets op. Als je de hamsterwangen leuk vindt dan hoort daar mijn maatje niet-38 bij en wat iedereen dáár dan weer van vindt? Ja, da’s mijn zaak niet hoor. Want dat lijkt me toch wel het belangrijkste van dit verhaal: wees blij met wie je bent, ook of juist vooral als alles helemaal niet volgens plan gaat.
PS. Voor wie zich afvraagt waarom er steeds verschillende foto’s/effecten, kopjes, stijlen en andere gesjoemel in mijn blogjes verschijnt: ik probeer mijn schrijfsels iets te professionaliseren maar moet nog even m’n draai vinden.
3 bananen
