Ja, dag, hi, hallo. Ik weet dat ik mijn vorige blog ook zo begon – een blog dat ik inmiddels meer dan vier jaar geleden schreef en waarin ik dacht dat ik weer een poosje zou bloggen. Dat deed ik niet. Het kan verkeren. Ik weet niet waarom, maar waar schrijven vroeger een uitlaatklep was die vanzelfsprekend en makkelijk voelde, veranderde dat de afgelopen jaren toen het niet alleen hobby, maar ook werk werd. Alsof de woorden die ik schreef te veel zwaarte kregen nu er oordelen konden volgen, nu er mensen waren die ik dagelijks in de personeelskamer zie, die ik een blik in mijn hoofd had gegund. Ik schreef wel een stuk over mijn prachtige beroep in de tussentijd, maar plaatste dat op – het door mijzelf verfoeide – LinkedIn. De laatste keer dat ik inlogde in WordPress is inmiddels zo lang geleden dat ik niet eens meer lijk te weten hoe het systeem werkt en ik een beetje kribbig word van alle moderne foefjes in mijn editor. Is het dan geen tijd om die website – waar ik immers wel jaarlijks voor blijf betalen – dan gewoon een keer gedag te zeggen? Is het geen tijd om los te laten en verder te gaan?
Groeien
Dag, hallo. Ik schrijf weer, dat zie je inderdaad goed. Het is een dinsdagavond in een van de laatste schoolweken en opeens vallen de woorden als regendruppels op mijn scherm. Ik wíl weer graag schrijven. Had ik dan geen verhalen meer te vertellen dat er ik de vorige keer zo plotseling mee stopte? Niet per se. Maar ik wist niet hoe dat moest: mijn online identiteit verenigen met de persoon die ik in het echt ben; voor de klas, in de lerarenkamer, als volwassene. De laatste keer dat ik schreef is zo lang geleden dat ik blij ben dat Macbooks een beter geheugen hebben dan mensen, want anders had ik niet in kunnen loggen. Deze stortbui aan woorden laat ik nu vallen – wie weet voor hoe lang ze hier staan – en wie zin heeft mag hieronder komen dansen in de regen.
Ha, een blog! Hoe schrijf je die ook alweer? Hoe werkt dat systeem waar ik op werk? Nee, grapje, zó erg is het nu ook weer niet met me gesteld. Ik heb gewoon maar besloten te accepteren dat mijn leven op dit moment zich er niet voor leent om dagelijks of laat staan wekelijks blogjes te typen :-) Voornamelijk omdat ik dus afgelopen tijd Heel Veel gedaan heb. Toen ik op Twitter aan jullie vroeg waar ik over moest schrijven was een kleine meerderheid voor schrijven over ‘het zwarte gat’ waar ik verwacht na mijn afstuderen in te tuimelen. De rest wilde graag iets weten over hoe de afgelopen tijd nu is geweest. En toen was daar Marlot, die riep: kun je het dan niet allebei doen?
Wat een verdomd goed idee. Jullie vragen, wij draaien.
Jullie zullen wel gedacht hebben: waar blijft ze toch? Waar zijn de verhalen, waar zijn de woorden, de zinnen, de dromen? Sommige van jullie dachten dat ik was gestopt met bloggen. Zomaar, plots, zonder aankondiging. Anderen wisten dat ik de woorden moest zoeken en ze uiteindelijk best eens zou vinden. De periode van stilte hier op mijn blog is vrij typerend geweest voor afgelopen halfjaar. De stilte die ontstond na mijn reis naar Australië weerspiegelde zich namelijk niet alleen hier, maar ook in mijn studie, in mijn Honours Academy traject en zelfs in mijn sociale leven. Het is nu laat, ’s nachts en ik zou eigenlijk moeten slapen om morgen op tijd in de sportschool te staan. Maar opeens waren ze daar: de woorden. De dingen die ik graag vertellen wil. En dus neem ik voor degene die graag nog luisteren naar wat ik te zeggen heb de tijd om ze op te schrijven.
O boy, ik denk dat niet dat ik in mijn hele blogcarrière een slechter jaar heb gehad dan 2015. Niet zozeer qua aantallen (nee, ik had zo’n 22.000 unieke bezoekers!!) maar qua… verwaarlozing. Soms waren er ook daadwerkelijk geen woorden, soms was er gewoon geen zin (sorry ben ook maar een mens) en soms ontbrak het aan een matchende afbeelding. Utterly disappointing, dat begrijp ik. Ga ik het daarom in 2016 anders doen?
De wijzers van de klok zijn inmiddels verder getikt dan dat het verstandig is om nog op de bank te liggen met een laptop en de televisie aan. Als zelfs Bones en Criminals Minds afgelopen zijn en de volgende aflevering van House M.D nog niet begonnen is, wordt het misschien wel eens tijd om weer in de pen te klimmen. Ik heb al meer dan twee maanden geen blog geschreven. Meer dan twee maanden. Dat is zelfs voor mij, de eeuwige drukke en bezig bij, een hele lange tijd. Wellicht zelfs een nieuw record.
What the … Sleeping Lion on Youtube?
Ojee. Heb ik dit echt gedaan? Ja, toch wel. Jullie kunnen nu mijn gebabbel tegen een camera, beelden van de campus en mijn spottende verwijzing naar Laura zien. Waarom? Iets met uitdagingen, nieuwe dingen uitproberen, video steeds beter leren kennen en jullie eventjes meenemen naar Australië. Weet je wat? Ga het maar gewoon kijken.
Laat me eventjes in de reacties hier of op Youtube weten wat je ervan vond: ook als je het vreselijk vind. Een thumbs up mag ook, maar aan een paar woordjes heb ik veel meer. (Abonneren mag).
Nou, ik ga me nu een hoekje verschuilen en met grote ogen kijken naar het real-time rapport van Youtube terwijl ik me bedenk hoeveel mensen dit wel niet gaan bekijken.
Meer live beelden zien hier? Voeg me dan ook op snapchat toe met de @totheleonie handle.