Vandaag is het precies een jaar later nadat ik in het vliegtuig stapte naar Melbourne. Een jaar! Een jaar! Een jaar! (Oké, ik stop al. Het is gewoon zo vreemd…) Je zou ook nog kunnen zeggen dat het gisteren een jaar was, want met al die verschillende tijdzones wordt het er niet makkelijker op – maar you get the point. Ik hoorde ook gisteren dat ik geslaagd ben voor mijn bachelor Communicatie- en Informatiewetenschappen. (Yaaay, woohoo, I did it!) We kunnen wel stellen dat het een jaar met mijlpalen is geweest. In deze blog wilde ik jullie graag laten zien hoe ik er nu voor zorg dat ik die mijlpalen zeker niet vergeet.
Fotografie
[su_tabs][su_tab title=”Nederlands”]
Als ik op sta maak ik een lunchpakketje – een echte Nederlander in hart en nieren. Een appel, banaan, paar mueslirepen en zure slangen, al doe ik dat laatste vooral omdat ik weet dat mijn huisgenootje er zo dol op is. Om acht uur staan we beiden beneden in de lobby, veel te vroeg voor deze twee nachtuilen. Vriendinnetje A. voegt zich niet veel later toe met een dampende thermosfles koffie bij zich. Te vroeg voor een zondag, maar het is het vast waard.
We rijden een klein uurtje en parkeren dankzij een mutserig Google Maps aan de achterkant van het park. Healesville Sanctuary is pas tien minuten open, maar we willen er vroeg zijn om een Magic Moment te boeken.
Naast me staat een dampende hazelnoot latte (dat is inderdaad mijn favoriet, voor wie dat nog onthouden heeft) en een zacht lentebriesje waait door mijn kamer. Het wordt eindelijk wat warmer! Ik ben terug in Melbourne, alweer een paar dagen, en het is fijn om weer thuis te zijn. Al durf ik te wedden dat er ook ongetwijfeld nog steeds mensen waren die niet wisten dat ik weg was of die misschien dachten dat ik veel te hard aan het party’en was geslagen (antwoord: nee, niet echt). Ik bevond me in een noordelijk topje van Queensland, Australië en zag daar het Great Barrier Reef (holy fuck wat bijzonder), ging al roadtrippend door de country, sliep in een tiny stadje genaamd Millaa Millaa en gaf kangaroes en wallaby’s te eten (Mag ik er eentje hebben? Please? Ze zijn ZO lief als ze tam zijn).
Hoewel de trip geweldig was, heb ik het schrijven hier gemist. Misschien moet je er een schrijver voor zijn om dit te begrijpen, maar op dit moment loop ik vast met letterlijk alle andere dingen die ik moet doen, voordat ik al mijn gedachten neergepend heb. Zijn jullie even mazzelaars ;)
Al eerder dit jaar werd ik benaderd door Printic of ik wat foto’s wilde bestellen en deze wilde reviewen. Nu ben ik zelf van mening dat je nooit honderd procent eerlijk kan reviewen als je een product in je schoot geworpen krijgt, maar ik wilde de samenwerking graag aan gaan. Ik besloot de foto’s van Londen door te geven in hun fancy app en drie weken later lag er een mooi pakketje. Hoewel de foto’s echt heel mooi zijn, heb ik ze nog altijd niet opgehangen. Oeps. Iets met ruimtegebrek. (Hoewel je het hier niet zo merkt, ben ik dol op foto’s maken en staan er meer foto’s in mijn kamer dan andere accessoires).
Een tijdje geleden ontving een mailtje met informatie over nieuwe producten van Printic. Ze hebben bijvoorbeeld deze leuke Christmas box (cadeautje voor iemand aan de andere kant van de wereld misschien?) En wat dacht je van deze magneetjes?
Ik zou er zowat een Amerikaanse koelkast voor aanschaffen. Weet je wat ook leuk zou zijn? Als ik mijn kalender op magneetjes kon printen, dan kon ik ze tegen die koelkast aan hangen in plaats van prutsen met een touwtje (work in progress). Handig voor mensen met twee linkerhanden. (Kijk Printic: Ik heb een idee voor jullie. Krijg ik nu een deel van de winst? ;) Grapje).
Het contact dat ik met de communicatiemensen daar heb is altijd heel leuk (daarom durf ik ook zo brutaal te zijn mwuhaha). Dat zeg ik niet om te slijmen, maar ik vind dat het echt een bedrijf is dat begrepen heeft hoe ze met bloggers om moeten gaan. (En dat doen niet alle bedrijven. Nee. Echt niet. Zelfs ik kan dat zeggen met mijn 200 volgers). En dat wil ik natuurlijk alleen maar ondersteunen. Enne het allerleukste moest nog komen, want ik mocht niet alleen zelf weer nieuwe foto’s testen (yay!) maar ook een zelfde product weggeven.
So I introduce you: winactie #3 dit jaar. Vind ik leuk. Iets met groeien en groter worden, erkenning en liefde rond kunnen strooien. Vooral dat laatste. Ik wilde graag een soort van iets terug doen en doe dat in de vorm van een klein kerstcadeautje. Maar eerst laat ik jullie mijn printjes zien.
Het idee achter de foto’s was dat een moment dat ik dit jaar mee heb gemaakt in dezelfde maand me er volgend jaar er weer aan kan herinneren. Het is alleen niet bij alle foto’s gelukt, want sommige maanden waren veel voller dan de andere. Zo is de taartjes foto eigenlijk uit de zomervakantie en de Laika foto’s zijn zomaar ergens geschoten.
Januari: taartjes en koffie. Want druilerig weer, dus dan is dit feelgood material.
Februari: Het uitzicht vanuit de hotelkamer in Den Haag, de ochtend van de CPC loop (die in maart was, ja).
Maart: Laika en zonnestraaltjes. Word ik gelukkig van.
April: Terugblikken naar Zuid-Afrika 2011 met mijn zelfgemaakte fotoboek, waar ik enorm trots op ben.
Mei: Laika in het bos met een stok die groter was dan het pad waar op liepen. You may guess what happened.
Juni: De maand na de desastreuze Marikenloop run zag ik het allemaal helemaal niet meer zitten. Mijn schenen deden zo’n pijn. Die medailles laten dan altijd weer even zien dat ik het maar mooi wél gedaan heb.
Juli: Het buffet dat we serveerden op mijn verjaardag. Een hele bijzondere dag, want alles kwam die week op zijn pootjes terecht en het was de beste week van het jaar. Precies het tegenovergestelde van die week in 2013.
Augustus: Lunchen bij Bagels & Beans met vriendinnetje Y. Volgens mij deden we dit eigenlijk nog later, maar dan kwam de rest van mijn foto’s niet meer uit. Het was een hele fijne spontane woensdagmiddag in het zonnetje, met de beste ijskoffie ooit en we deelden een Bagels Tapas. So. Good.
Oktober: Oktober stond dit jaar heel erg in het kader van veel studeren, mijn Honoursproject, bloggen, contacten met mensen, een stage zoeken (en vinden!), het buitenlandverblijf. Dit shot van het boek ‘How Blogs Work’ (review komt eraan) vormde daar een mooie samenvatting van.
November: Een selfie met vriendinnetje N. toen we in het publiek zaten bij DWDD. Ik weet dat dat eigenlijk veel eerder was (en niet een maand geleden) maar ik kwam in de knoop met de maanden en ik wilde deze foto er per se bij hebben. Het was echt een enorm leuke dag en ik zal pal achter Matthijs. Vol in beeld. Met mijn rode hamsterwangen. Voor wie het zien wil kan ik de link van de aflevering sturen ;)
December: Een random avondshot van Nijmegen, dat ik maakte onder het mom van ‘Even instagrammen hoor!’ nadat ik samen met het beste vriendinnetje naar The Hungergames Mockingjay Part 1 was geweest. Dit herinnert me aan fijne avonden met bijzonder mensen en onze liefde voor films. Jullie zien dat niet natuurlijk, maar dat is ook wat ik zo speciaal vind aan deze Printic kalender.
_______________________________________________________________________________________________________________
Wat moet je doen om ook je eigen customized kalendertje te kunnen winnen?
- Volg me op Bloglovin’ en like deze post
- Vertel me een verhaal van één van de foto’s die je graag zou laten drukken. En bij welke maand? Zomaar? Omdat het een prachtige foto is? Ik hoor het graag!
- Optioneel: volg Sleeping Lion op Facebook :) (waar ik niet alleen links plaats, maar ook vragen over de inhoud van mijn blog!)
Note: Bij de vorige winacties deden een aantal mensen mee die niets doen dan op wijacties reageren, ik zal maar vast verklappen dat je de moeite dan niet hoeft te doen, want dat vind ik een beetje flauw. Als je een stille lezer bent mag je wel gewoon meedoen, maar als je op 100 winactie a day reageert vind ik je verdacht ;) Sorry.
Je kunt de code om zo’n kalender te maken winnen tot 19 december. Dan kies ik volledig willekeurig een winnaar, die ik mail. Vul dus wel even een e-mailadres in waarop ik je kan bereiken. Je kunt de code dan cadeau doen met Kerst, maar de afbeeldingen gaat waarschijnlijk niet lukken. Printic zegt te bezorgen binnen 5 dagen, maar het duurt bij mij altijd zo’n 14 dagen. Niet erg, maar hou er eventjes rekening mee als je spannende plannen hebt.
Dat is alles. Geen gekke voorwaardes of extra dingen dit keer. Je mag me natuurlijk altijd ook nog op mijn andere social media kanalen volgen en als je een berichtje wil delen, vind ik dat ook hartstikke leuk maar het is niet nodig. Jullie hebben al zoveel mooi dingen gedaan voor mij dit jaar, dat ik graag een beetje terug wil geven. (Ik had graag zelf een pakketje gemaakt, maar zonder bijbaan gaan dat soort dingen wat moeilijker).
Ik hoop dat-ie een beetje in de smaak valt en kijk uit naar alle mooie verhalen!
Het is alweer tien dagen geleden dat ik iets geplaatst heb (tien! hoe snel gaat de tijd verdorie?) enne langzamerhand hollen jullie allemaal weg van mijn site. Nu kan ik zeggen dat het me spijt dat het al zo lang geleden is, maar honestly in mijn drukke hoofd was niet eens plaats voor bloggen. Ik lees me in de rondte aan alle literatuur, probeer filosofische opdrachten te maken zonder dat ik mijn eigen gezwets niet meer snap en ben ook nog eens druk met heel de universiteit mailen omdat ik twee tentamens tegelijkertijd in de planning heb staan. Hoe dat klinkt? Ik verlang inderdaad best wel weer een beetje naar de vakantie – precies zoals ik voorspelde.
Verder vind ik het heel leuk en ga ik met veel plezier iedere dag op en neer naar Nijmegen om s’ avonds terug te keren met een hoofd vol pudding – vooral vorige week dinsdag was het raak. Ik had toen vijf uur lang naar dezelfde docente geluisterd (bij twee verschillende vakken) en kon geen boe of ba meer zeggen. Terwijl ik in de bus zat en me bedacht dat de winter er weer aan kwam bedacht ik wel iets anders: #47gratefuldays. Dit heb je misschien al voorbij zien komen op instagram, maar ik zal het nog even uitleggen. Ik ga 47 dagen lang geluksmomentjes delen omdat het nog precies 47 dagen duurt voordat de ‘winter’ weer zijn intrede doet en mijn winterblues unbeatable wordt. Ik spaar nu dus alvast happypoints in de vorm van foto’s die ik op de barre en boze dagen dan door kan scrollen in mijn instagram feed. Topplan, al zeg ik het zelf.
Heb je zin om mee te doen? Dan kun je me daar volgen en zien dat ik echt niet ontvoerd ben door aliëns en dan zal ik snel weer een goed blogje posten! Pinky promise en jwz.
Vorig jaar rond deze tijd bevond ik me niet in Nederland, maar in het land van de scones en de rode bussen en de stad van de Big Ben en London Eye. Samen met het beste vriendinnetje ging ik na mijn examens een aantal dagen naar Londen. Een koffer volgestouwd, met flinke wandelschoenen (tja, liever dat dan blaren) en mijn camera op zak, sjouwden we van bezienswaardigheid tot bezienswaardigheid. Onder andere de Big Ben zagen we een miljoen keer terwijl we met de bus reden, de London Eye was helemaal niet zo hoog als we verwachten, de Engelse zon scheen volop en op onze vrije middag (het was een busreis waarbij we extra excursies hadden geboekt) struinden we door The Natural History Museum (die met die dino’s en die films en zo). Foto’s maken deed ik zat, maar eigenlijk heb ik ze nooit op le blog getoond. Toen ik benaderd werd door Printic wist ik het dan ook meteen: dat werden London polaroids!
Ik vind ze prachtig. Het is mooi stevig papier en de kleuren zijn precies zoals de digitale foto’s. Het was nog best een klus om foto’s gemaakt met een spiegelreflex te importeren in een iPhone app, but worth it. Ik heb ze eerst verkleind, op mijn telefoon gezet en vervolgens in de app aangeklikt. Te onscherp. Opnieuw. Zo ging dat een keer of tien, toen ik doorhad welke resolutie het beste werkt. En nu? Ik kan niet stoppen met er naar kijken.
Printic leverde ze in 3 weken af, dat is weliswaar langer dan de beloofde 2-3 dagen, maar ik woon dan ook in een gat ;) De kleuren zijn heel mooi helder en de lijnen zijn scherp. De sfeer van de foto komt ondanks de kleine crop nog wel steeds op mij over (en niet alleen omdat ik de fotograaf ben).
Aanrader? Ja, hey, was dat nog niet duidelijk dan? Snel downloaden die app, dan zoek ik ondertussen een geschikte standaard voor mijn polaroids.
Dit artikel bevat producten die mij zijn aangeraden door een bedrijf. However, mijn mening is eerlijk en oprecht en het feit dat ik wel/niet voor deze service heb betaald heeft mijn mening niet beïnvloed.
Bron
Op het moment dat ik dit schrijf (en dit voor de late lezer online komt), zou ik veel beter braaf in bed kunnen liggen. Er staat me namelijk morgen nogal een dag te wachten die me genoeg energie zal kosten, maar ik kan de slaap niet vatten. Er razen zoveel gedachten door mijn hoofd dat ik ze even neer wil krabbelen (zwaar leven hoor, blogger zijn). Ik weet niet zo goed wat de richting van dit blogje is, dus verwacht een gezellige puinhoop zoals de rest van mijn site. Ik zit er namelijk ook een beetje mee welke richting ik op moet met Sleeping Lion, maar daar later meer over.
Mei. Drie mei. MEI. Jongens. MEI! Het best wel moeilijk te bevatten dat ik nog maar drie collegeweken heb. DRIE. Jongens. DRIE! En dat ik nog geen jaar geleden aan mijn eindexamens begon en nu heel hard aan het leren was nu in de zon aan het liggen was en natuurlijk alles deed wat ik niet moest doen. Een jaar. Jongens. EEN JAAR! (Ok, ik kap al).
Maar behalve het bizarre feit dat mijn eerste jaar studeren er al bijna op zit en ik momenteel nog geen idee heb wat ik met mijn zomervakantie aan moet, is drie mei ook om een andere reden leuk. Bijvoorbeeld omdat ik ’s avonds met oud-collega’s van de Geel met Blauwe Winkel ga bowlen, ga stappen in Nijmegen en ga crashen met hetzelfde zooitje in een bepaalde flat. (Ik zal maar niet nader noemen waar, als je iets hoort, wij waren het niet). Maar de allerleukste reden?
Dat is natuurlijk dit. Waar ik stiekem al honderd-en-een keer naar verwezen heb en *hinthint* jullie naar toe wilde lokken. Het blijkt maar weer dat ik geen goede kinderlokker zou zijn want ik heb morgen privéles van Sabine (VIP behandeling jeweettoch) en ze heeft ook nog een model geregeld. Niemand minder dan Sanne. (Die is heel bekend jongens en ze gaat vloggen over de dag).
Aaaah, ik heb er zoveel zin in! De camera is opgeladen, mijn geheugenkaartje is leeg, de route is opgezocht en mijn ov-chip is opgeladen. Sabine is al eens eerder op mijn site verschenen (no slijm) en ik vind haar een geweldige fotograaf. Dat ik de kans krijg iets van haar te leren vind ik fantastisch en ik vind het stiekem ook wel spannend want een beetje intimiderend is het ook wel. En als je Sabine niet kent ga ik je echt slaan, hoor. (Ilse, je bent gewaarschuwd).
Wat ik verder deze week deed? Ik meette dus met Ilse (en we kletsten uren en uren en uren), maakte een nieuwe website, schreef een stuk verhaal, denderde van een stoep middenin een winkelstraat van Nijmegen (actie van het jaar!), lunchte met vriendinnetjes, zag eindelijk de BINNENkant van de sportschool weer een keer of twee en begon aan een nieuw boek. Dat klinkt best wel heel erg precies zoals ik mijn vakanties graag heb. Maar morgen… oh, morgen, daar horen jullie snel meer over!
PS. Neem deze blog met een aantal korreltjes zout – behalve dat van de stoep denderen dan, dat is echt gebeurd.