Het is tijd voor een eerlijk stukje. Een stukje over beren op de weg terwijl er helemaal niks spannends staat te gebeuren, een stukje over dichtklappen, een stukje over oké zijn met wie je bent. Ik zit een beetje in een dipje momenteel. Alweer? Ja, alweer. Ik heb het gevoel alsof ik afgelopen jaar niks anders heb geschreven dan dat ik in dipjes zit en dat 2014 niet doet wat het zou moeten doen, maar zo shit was het nou ook allemaal niet. Op de een of andere manier zijn stukken met diepe gevoelens gewoon makkelijker te schrijven. Ik heb ook wel happy moments hoor, wees niet bang dat ik meteen aan de anti-depressiva moet, maar ze worden vooral overschaduwd door dingen die me niet bevallen: perfectionisme, zelf-sabotage.
Bron: Tumblr
Begin dit jaar stelde ik het doel om iedere maand een kilo af te vallen. 1000 gram. Dat betekent dat ik iedere week zo’n 250 gram kwijt moest raken. Lijkt me behoorlijk realistisch en haalbaar niet? Maar ik viel niet af. De eerste maanden kwam dat doordat ik een schildklier heb die steeds op vakantie wil, maar later waren deze waarden oké. Dat je daarmee het stempeltje chronisch ziek op je gedrukt krijgt, vond ik vreemd genoeg, bijna een opluchting. Eindelijk een verklaring waarom ik me soms voelde alsof ik was overreden door tien treinen, meegesleept was achter een vrachtwagen en er een olifant op me had gezeten na een luttele collegedag van nog geen 7 uur. Een verklaring en daarbij een oplossing voor mijn vermoeidheid en sikkeneurige humeur, maar stiekem bracht het ook de hoop om af te kunnen vallen.
Bron: Tumblr
Vandaar dan ook dat ik iets schreef over Bodieboost, my holy grail. Ik geloofde er oprecht in dat ik nu wél zou kunnen afvallen. Daarna kwam er een periode van vervelende hardloopblessures waardoor ik amper kon sporten, maar in principe heb je om af te kunnen vallen niet veel meer nodig dan een simpele formule. Meer verbruiken dan je eet = afvallen. Daarvoor hoef je niet te sporten als je 20 kilo overgewicht hebt, want dan is je energiebehoefte echt wel hoog genoeg om minder te kunnen eten. Uiteindelijk ging ik sporten bij het universitaire sportcentrum en hoopte ik dat dat zoden aan de dijk zou zetten. Dat deed het niet.
Toen ik met Sleeping Lion begon, was ik nog heel erg bezig met gezond doen, afvallen, hardlopen en overal beter in worden (dat het niet visueel te zien was, laten we achterwege). Ik zag dat ik vooruitgang boekte en ik voelde hoe sterk ik was als ik gewichtjes liftte in de sportschool die een deel van de jongens niet eens konden tillen. Trots als een pauw was ik. Maar ik ben er niet meer zo mee bezig als toen. Sterker nog: omdat ik niet vooruit kom en dat een van de grootste ergernissen is van een perfectionist ben ik bezig met zelf-sabotage. Koekje hier, blokje chocolade daar, handje nootjes extra, beetje alcohol, paar chipjes, een paar plakjes kaas. Of ik aankom? Nee, ik weet inmiddels wel hoeveel ik moet eten om aan te komen en blijf daar veilig uit de buurt. Of ik afval? Ja, wat denk je zelf?
Bron: Tumblr
Ik heb altijd gedacht dat ik dit niet online moet zetten – want ojee, de privacy en de toekomst – maar misschien is het tijd om dit wel te doen. Ik begon niet voor niks een apart blog hiervoor. Mijn gewicht is voor mij een issue. Dat is het altijd al geweest. Dat zag misschien niet iedereen, maar er zijn weinig dagen geweest dat ik niet huilend in de paskamer stond. En dat is nog altijd zo. Ik eet ontzettend gezond (op de zelf-sabotage na) en iedereen ziet dat, maar ik val niet af. Ik merk er (behalve dat ik meer energie heb) helemaal niks van. Ik weet dat er nu mensen gaan roepen dat mijn gewicht niet het belangrijkste is en dat ik een kei leuke meid ben, maar daar heb ik niks aan. Is het dan oké als ik zeg dat ik mijn eigen plussize maatje niet wil accepteren? Net zoals deze blogger heel moedig zei dat ze maatje 38 niet wil accepteren?
Milou blogt over Weight Watchers (damn inspiring), Petra over haar project healthy, gezondheidssites en blogs schieten als onkruid uit de grond en somehow wil ik er niet over praten. Terwijl Leonie ook bestaat uit boos zijn op je spiegelbeeld, niet kunnen accepteren dat dingen niet lukken, gedemotiveerd raken, de draad weer oppakken, de weegschaal uitfoeteren, nieuwe recepten proberen, ziekenhuisbezoekjes, diëtisten.
Bron: Arthlete
Dat lucht op. Dit betekent trouwens niet dat ik het er nu wel super vaak over ga hebben, maar dit is het stukje zelf-acceptatie dat ik nodig had. Het is oké dat ik knok zonder resultaten en dat ik me daar af en toe enorm rot over voel. Maar het moet gedaan zijn met het ‘stiekeme’ snoepen omdat ‘het toch allemaal niet lukt’ en ‘who cares’. Dus ja, jullie zijn mijn stok achter de deur, want ik zou echt heel erg graag in december alsnog melden dat ik 6 kilo ben afgevallen. Ik hou namelijk niet van opgeven.
En oja, nu ik deze grote stap heb genomen, heb ik de volgende heuvel ook maar vast overwonnen. Sleeping Lion heeft een Facebook-pagina, like je ‘m ook even? :) Ik zal er meer dan alleen blogjes delen, that’s a promise!
