Getting personal, Write it down

Boswandelingen, spontane cadeautjes en living on the edge

Laatst zat ik in de bus en dacht ik, terwijl Nijmegen aan me voorbij schoot: dit is echt een heel leuk jaar. Geweest en ook wat nog moet komen. En toen dacht ik meteen (blogger hè): oh, yes het is bijna december en dan mag ik weer een jaaroverzicht maken! Dat zegt natuurlijk wel genoeg, net alsof ik het hele jaar door geen overzichtjes kan maken, maar blijkbaar is dat dan toch niet zo ultiem als eind december. Remember de weekly snapshots? Juistem, ga maar kijken als je nieuwsgierig bent hoe lang geleden dat is. Maar ja, ik zat dus nog steeds te broeden op goede ideeën (Sam Smith in mijn oren, mag ik die man z’n stem trouwen? Nee? Jammer) en dacht toen: ik doe gewoon een yearly snapshots. Zoals je al had gezien is dat niet deze post, maar ik wilde het wel even introduceren. Dan kun je je erop voorbereiden of verheugen. Of niet natuurlijk. Ik wilde het wel in het kader van ‘een heel leuk jaar’ over mijn afgelopen weekend hebben. Dat was er nogal eentje van living on the edge, hoor.

Ik vind maandagen eigenlijk nooit fijn, maar vond het vanochtend niet zo erg om wakker te worden en weer te beginnen aan de één na laatste week van periode 2. (Holy shit, ik ben gewoon al weer bijna door semester 1 heen!) Ik had namelijk echt een heel erg fijn weekend. Zo’n weekend dat normaal op mijn favoriete blogs zou staan en waar ik dan met ochtendhumeur en al van zou zitten genieten in de bus. Kun je natuurlijk veel beter zelf meemaken, maar ja, soms heb ik zoveel deadlines dat ik blij ben als ik nog straight na kan denken op zondagavond. Ik zat afgelopen weekend namelijk met le parents in de auto naar ons vakantiehuisje in de bossen. Dat is fijn. De bossen heb ik laatst pas weer herontdekt. Wandelen met mama en angstaanjagend bruin monster Laika. Terwijl de laatste door de verdorde bladeren huppelt, stokken verslindt alsof het hondenbrokjes zijn en zo af en toe gevaarlijk dicht bij komt met zo’n mega tak om tegen onze benen aan te slaan, lopen mama en ik door de natuur. #omaleonie. En ik kan daar tegenwoordig zo van genieten. Koude oren en frisse lucht. Kletsen over serieuze en minder serieuze dingen. Het voelt echt een beetje als het ultieme opladen. Zaterdag’s deden we een rond van 5 kilometer (hulde voor de vivofit! O ja, die review heb ik jullie ook nog beloofd!) en op zondag de helft. En het was zo fijn om even van huis weg te zijn.

Hoewel daar zijn altijd voelt als thuiskomen, doen we er toch altijd dingen die we thuis niet doen. We gaan naar een kunstmarkt, doen een rondje in Zutphen/Deventer/Doetinchem, gaan ergens een hapje eten, kijken een film in de bioscoop of zijn gewoon met z’n allen gezellig in de woonkamer. Dat is iets dat thuis niet zo vaak voor komt. Nu moet je niet denken dat mijn ouders en ik een zooitje asociale psychopaten zijn die elkaar nooit zien, maar we zijn wel altijd in de weer. Druk, druk. In het vakantiehuisje worden we gedwongen de kaarsjes aan te steken, onder fluffy dekentjes te kruipen en gezellig samen te zitten. En ik wist eigenlijk niet dat ik daar zoveel waarde aan hechtte, maar niets blijkt minder waar.

Afgelopen weekend bleef ik vakantiehuisthuis terwijl mijn ouders naar de stad reden omdat ik iets Heel Erg Belangrijks te doen had. Ik zou namelijk mijn motivatiebrief en CV voor mijn buitenlandstudie periode in gaan leveren. O, shit. Nou, ja, daar werd ik wel even een beetje zenuwachtig van. Op Facebook heb je al kunnen lezen hoe het idee zich van minuscuul klein kiempje ontwikkelde tot een heus doordacht plan. Dat laatste is ook nieuw voor mij inderdaad. Meestal doe ik maar zo’n beetje iets en kom ik er onderweg wel achter of het idee slim was. Dat gaat hierbij niet. Kan nogal moeilijk zeggen: ‘Ah joh, pak gewoon het vliegtuig naar Australië en dan zien we daar wel weer of het gaat lukken of niet, hè.’ Kun je proberen, maar ik zou het niet aanraden.

Voor de nieuwe lezers (omg, jullie zijn met zoveel!) zal ik het even uitleggen. Ik zou graag naar een blog verwijzen waar het helemaal uitgebreid in uitgelegd wordt maar eh, die heb ik niet geschreven. Ik dacht namelijk dat ik de tijd die zo’n blog met twijfels en AAHHH!11!!1 zou kosten, beter kon investeren in het uitwerken van die motivatiebrief om te kunnen studeren in Australië. Het eerste semester van mijn derde studiejaar ga ik namelijk 4-6 maanden in het buitenland studeren en nou ja, figures, ik wil graag buiten Europa studeren. Lijkt me zo ontzettend inspirerend en out of the comfortzone dat ik er zeven kleuren stront van schijt op de dagen dat ik denk BEN JE WEL GOED WIJS? Op andere dagen denk ik alleen maar: Aaaaah yes, ik kan dit, dit wordt zo leuk, ik vind dit zo spannend but it’s sooooooooo awesome!!11!!. (Ik denk ook in uitroeptekens, ja). Ik heb hier te veel over te vertellen, dus een blog volgt later deze maand met meer uitleg.

In ieder geval kwamen mijn ouders terug nadat ik mijn deadlines had gehaald en brachten ze een cadeautje voor me mee. Ik ben die nu uitgebreid aan het testen, maar wie op Twitter goed zoekt zal vinden. Ik ben er zo blij mee! It is beautiful. Het was in het kader van Sinterklaas en omdat de voorganger van dit apparaat kapot was gegaan, maar het was tegelijkertijd zo spontaan en ik vond het echt Heel Lief.

Toen dat we dat allemaal achter de rug hadden en ik nog steeds een beetje zat te spacen door het cadeautje en door het versturen van die motivatiebrief, besloten we uit eten te gaan. Ergens bij een onbekend plekje in een nog onbekender dorpje in de buurt. Zat daar bommetje vol, maar we kregen een tafeltje naast het deel van de keuken waar de chefs de partie bezig waren met de voor- en nagerechten. Ik vond het echt heel tof om dat een keertje van zo dichtbij te kunnen zien (wie mij kent weet hoe groot de liefde voor Masterchef Australia is) en het eten was goddelijk goed. Ik denk dat ik er maar een hotspot blog van ga maken, maar het was zo druk dat ik niet echt mijn eigen foto’s heb kunnen schieten. Might take some time als ik wat beeldmateriaal moet verzamelen. Ik had sushi vooraf (yolo) en boeuf de stroganoff als hoofd. Maar het toetje? Dat overtrof al mijn stoute patissierdromen. Het was een stukje pistachecake (met wortel, volgens mij) en overheerlijk sinaasappelsorbet ijs. Ik hoef niet meer uit te leggen dat ik blij was dat er vanochtend geen weegschaal in de buurt was, toch?

Dit alles deed ik dus zaterdag. Misschien schrijf ik nooit van dit soort blogjes omdat ik never stop met praten? Wie tot zover is gekomen met lezen, bravo! Ik wilde namelijk afsluiten met een al net zo leuke gebeurtenis op zondag. Ik werd namelijk wakker met een boel meer lezers en schreef toen hoopvol op Twitter:

Een paar uur later, inmiddels na boswandeling #2 en de autorit naar huis toe, kwam ik er thuis achter dat ik de 200 volgers gehaald had. Meer zelfs, de teller stond op dat moment op 202. Op dezelfde dag nog. Je moet vast een blogger zijn om dit te begrijpen, maar ik vond het zo ontzettend leuk! Het voelt echt fantastisch dat jullie mijn blunt stukjes waarderen en ook nog eens zulke leuke reacties achterlaten. Dat maakt me echt een heel blij meisje. En dat vind ik ook een hele goede reden om naar Australië te moeten gaan, want practice what you preach (nieuwe enge dingen doen en levenslessen leren!) en blog er daarna over. Want ja, dat ga ik natuurlijk wel doen.

Was jullie weekend ook één en al kaarsjes, boswandelingen en samenzijn? Het voelde echt als een soort pre-kerst. Was ik de enige?

Previous Post Next Post

You Might Also Like

7 Comments

  • Reply Stella 1 december 2014 at 08:46

    Wat een ontzettend fijn verhaal. Ik wil nu ook een boswandeling maken, maar ik heb geen bos in de omgeving! Dan ga ik maar door de stad lopen vanmiddag; ook leuk -ahum-. Ik ben zo excited voor je, wat Australie betreft! Ik zou het echt niet durven -watje eersteklas- dus echt respect hoor! Ik hoop dat je net zo’n fijne week hebt als dit weekend voor je was! Knuffel!

    • Reply admin 1 december 2014 at 09:28

      Wedden dat als ik hoor dat ik mag (ergens rond eind jan, begin feb) dat ik dan ook ga huilen omdat ik helemaal niet meer wil? Nee, grapje. Het zal misschien niet zo erg zijn. Maar het schrijven een brief en er over hyperen is wel echt iets anders dan ook daadwerkelijk gaan. Ik nog nooit op mezelf gewoond voor langer dan 7 dagen en laat staan in een vreemd land waar ik behoorlijk beetje de taal spreek maar natuurlijk lang niet native. Of aan de andere kant van de wereld. En wat dacht je van het vliegen? Ik vind het hoe langer ik denk aan alles wat Australië niet is en Nederland wel, des te enger. En dat vind ik des te meer reden om het te doen. Yay voor watjes, dus!

  • Reply Dina 1 december 2014 at 08:51

    Wat leuk om te lezen allemaal (ja heb alles gelezen). Dit weekend heb ik ook gewandeld in het bos, met mijn moeder en oma. Heerlijk. En ik heb dat ook altijd als ik zie dat er een nieuwe volger bij is op BL, dan maakt mijn hart een klein sprongetje.

    • Reply admin 1 december 2014 at 09:26

      Haha, ik voel me altijd zelf zo’n oma als ik zeg dat het bos me zoveel goed doet, maar gelukkig ben ik dus niet de enige. (En yes voor het alles lezen! 1400 woorden FYI). Hihi, leuk is dat hé :) op naar de 250!

  • Reply Annemijn 1 december 2014 at 12:19

    Wow wat vet (en dapper!) dat je naar Australië gaat! Ik typte eerst ‘wil gaan’, maar ik ga er gewoon vanuit dat je motivatiebrief en CV gewoon supergoed zijn en je dus gewoon gaat ;). Ik ga ook in het 1e semester van mn 3e jaar, maar ik blijf wel gewoon in Europa haha. Ik kan je geen extra bloglovin’ follow geven, want dat deed ik al, maar je hebt in ieder geval een extra twitterfollow :)
    En ik houd van het bos. Wij waren in de ‘herfstvakantie’ (die ik niet had haha, maar mijn ouders wel) ook met het hele gezin in een huisje in het bos. Daar word ik echt heel gelukkig van, inderdaad omdat je dan gewoon echt weer samen bent en gewoon fijn.

  • Reply Astrid 1 december 2014 at 15:13

    Wat een tof weekend! Super van je plan om te studeren in Australië. Ik zou daar persoonlijk nooit heen willen omdat er te veel giftige beesten zitten haha. Hoop dat je wordt aangenomen.

    Wat leuk dat spontane cadeau van je ouders! :)

  • Reply Paul 1 december 2014 at 23:00

    Gefeliciteerd met de 200 volgers, een mooie mijlpaal inderdaad. En ik verheug me op de blogjes uit het buitenland ;)

  • Leave a Reply