Write it down

Zij verloor haar woorden en ik vergat de mijne

De eerste keer dat ik haar zag, zaten haar grijze haren in pieken rond haar hoofd. Ze glimlachte wat weemoedig. Haalde haar pinpasje door het grijze apparaat. Drukte de toetsjes in.

“Het is lekker rustig vandaag,” zei ze en ik glimlachte terug zoals een kassiere dat beaamt te doen. “De sperziebonen waren in de aanbieding toch?” Ze wees naar de rieten mand waar haar spullen ingepropt waren. Ik knikte bevestigend.

Ze was net zoals de vrouw met de drie pakjes sigaretten en de twee flesjes wijn. De vrouw die het gehandicapte jongetje achter haar een paar centen toestopte zodat hij kauwgom kon kopen. Ik vroeg me af of er ’s avonds iemand was om koffie mee te drinken, laat staan wijn.

Weken zag ik haar niet, tot ze aan de kassa verscheen. Hetzelfde mandje bungelde er om haar arm. Ze glimlachte weer, maar niet met dezelfde blik. Ze zag eruit alsof ze een jong meisje was, met de pop in haar handen geklemd, onder moeders vleugels. Alleen hield ze haar mandje vast in plaats van een porseleinen speelgoed.

“Een prettig weekend,” zei ik de eerste keer en ze opende haar mond om iets te zeggen. Er kwamen brabbels en er kwamen horten en stoten van lettergrepen, maar er kwamen geen woorden. Ze slikte haar zinnen in en knikte me hetzelfde toe.

De week erop deed ze nog harder haar best. “Dada-ha-da-geh-wel,” was alles wat ze kon produceren. Ze haalde haar schouders op alsof ze schuldig was. Alsof ze wilde zeggen, “sorry dat ik geen fatsoenlijke woorden meer kan spreken en toch de zinnen voel.” Hoe stel je iemand op haar gemak als ze zichzelf niet meer kan verwoorden?

Iedere week zag ik een stukje meer van haar verdwijnen, oplossen. Geabsobeerd door de wereld om haar heen. Haar woorden werden de woorden van anderen. Mensen die haar zinnen af maakten omdat zij het niet meer kon.

We knikten en glimlachten slechts nog maar, zodat geen van ons beide de last van de stilte hoefde te dragen.

Dat is het leven, zegt men dan. Met haar kleine, vriendelijke varkensoogjes, haar vergoelijkte lach en de ingeslikte gedachtes die ze bij haar draagt.

Ik heb haar al een poosje niet meer gezien.

Previous Post Next Post

You Might Also Like

8 Comments

  • Reply Danielle 14 februari 2014 at 15:55

    Wow, ik zat echt helemaal in het verhaal. Zo mooi en fragiel. En ook zielig. Wat zou ik die mevrouw graag willen knuffelen!

  • Reply Esther 14 februari 2014 at 16:01

    Brok ik mijn keel. Doet me denken aan mijn dementerende oma. Proces waar we middenin zitten en ik al vanaf het begin mee maak. Heel kwetsbaar geschreven, mooi!

  • Reply Masha 14 februari 2014 at 16:33

    Geen woorden voor, alleen dat het me erg raakte.

  • Reply Sanne 14 februari 2014 at 19:52

    Het stuk raakt me. Mooi!

  • Reply Sylvia 15 februari 2014 at 15:30

    Phoe, heftig stukje. Mooi geschreven!

  • Reply Daan 15 februari 2014 at 21:26

    Intens!

  • Reply Ilse 16 februari 2014 at 00:00

    Wat aandoenlijk… Het doet me denken aan iemand die een hersenbloeding heeft gehad. En ik word er ook een beetje stil van.

  • Reply Eva 19 februari 2014 at 12:09

    Ach jeetje. Tranen in mn ogen. Wat een mooi verhaal en wat ontzettend fragiel, klein en breekbaar zeg.

  • Laat een antwoord achter aan Danielle Cancel Reply