Het is tijd voor een eerlijk stukje. Een stukje over beren op de weg terwijl er helemaal niks spannends staat te gebeuren, een stukje over dichtklappen, een stukje over oké zijn met wie je bent. Ik zit een beetje in een dipje momenteel. Alweer? Ja, alweer. Ik heb het gevoel alsof ik afgelopen jaar niks anders heb geschreven dan dat ik in dipjes zit en dat 2014 niet doet wat het zou moeten doen, maar zo shit was het nou ook allemaal niet. Op de een of andere manier zijn stukken met diepe gevoelens gewoon makkelijker te schrijven. Ik heb ook wel happy moments hoor, wees niet bang dat ik meteen aan de anti-depressiva moet, maar ze worden vooral overschaduwd door dingen die me niet bevallen: perfectionisme, zelf-sabotage.
Bron: Tumblr
Begin dit jaar stelde ik het doel om iedere maand een kilo af te vallen. 1000 gram. Dat betekent dat ik iedere week zo’n 250 gram kwijt moest raken. Lijkt me behoorlijk realistisch en haalbaar niet? Maar ik viel niet af. De eerste maanden kwam dat doordat ik een schildklier heb die steeds op vakantie wil, maar later waren deze waarden oké. Dat je daarmee het stempeltje chronisch ziek op je gedrukt krijgt, vond ik vreemd genoeg, bijna een opluchting. Eindelijk een verklaring waarom ik me soms voelde alsof ik was overreden door tien treinen, meegesleept was achter een vrachtwagen en er een olifant op me had gezeten na een luttele collegedag van nog geen 7 uur. Een verklaring en daarbij een oplossing voor mijn vermoeidheid en sikkeneurige humeur, maar stiekem bracht het ook de hoop om af te kunnen vallen.
Bron: Tumblr
Vandaar dan ook dat ik iets schreef over Bodieboost, my holy grail. Ik geloofde er oprecht in dat ik nu wél zou kunnen afvallen. Daarna kwam er een periode van vervelende hardloopblessures waardoor ik amper kon sporten, maar in principe heb je om af te kunnen vallen niet veel meer nodig dan een simpele formule. Meer verbruiken dan je eet = afvallen. Daarvoor hoef je niet te sporten als je 20 kilo overgewicht hebt, want dan is je energiebehoefte echt wel hoog genoeg om minder te kunnen eten. Uiteindelijk ging ik sporten bij het universitaire sportcentrum en hoopte ik dat dat zoden aan de dijk zou zetten. Dat deed het niet.
Toen ik met Sleeping Lion begon, was ik nog heel erg bezig met gezond doen, afvallen, hardlopen en overal beter in worden (dat het niet visueel te zien was, laten we achterwege). Ik zag dat ik vooruitgang boekte en ik voelde hoe sterk ik was als ik gewichtjes liftte in de sportschool die een deel van de jongens niet eens konden tillen. Trots als een pauw was ik. Maar ik ben er niet meer zo mee bezig als toen. Sterker nog: omdat ik niet vooruit kom en dat een van de grootste ergernissen is van een perfectionist ben ik bezig met zelf-sabotage. Koekje hier, blokje chocolade daar, handje nootjes extra, beetje alcohol, paar chipjes, een paar plakjes kaas. Of ik aankom? Nee, ik weet inmiddels wel hoeveel ik moet eten om aan te komen en blijf daar veilig uit de buurt. Of ik afval? Ja, wat denk je zelf?
Bron: Tumblr
Ik heb altijd gedacht dat ik dit niet online moet zetten – want ojee, de privacy en de toekomst – maar misschien is het tijd om dit wel te doen. Ik begon niet voor niks een apart blog hiervoor. Mijn gewicht is voor mij een issue. Dat is het altijd al geweest. Dat zag misschien niet iedereen, maar er zijn weinig dagen geweest dat ik niet huilend in de paskamer stond. En dat is nog altijd zo. Ik eet ontzettend gezond (op de zelf-sabotage na) en iedereen ziet dat, maar ik val niet af. Ik merk er (behalve dat ik meer energie heb) helemaal niks van. Ik weet dat er nu mensen gaan roepen dat mijn gewicht niet het belangrijkste is en dat ik een kei leuke meid ben, maar daar heb ik niks aan. Is het dan oké als ik zeg dat ik mijn eigen plussize maatje niet wil accepteren? Net zoals deze blogger heel moedig zei dat ze maatje 38 niet wil accepteren?
Milou blogt over Weight Watchers (damn inspiring), Petra over haar project healthy, gezondheidssites en blogs schieten als onkruid uit de grond en somehow wil ik er niet over praten. Terwijl Leonie ook bestaat uit boos zijn op je spiegelbeeld, niet kunnen accepteren dat dingen niet lukken, gedemotiveerd raken, de draad weer oppakken, de weegschaal uitfoeteren, nieuwe recepten proberen, ziekenhuisbezoekjes, diëtisten.
Bron: Arthlete
Dat lucht op. Dit betekent trouwens niet dat ik het er nu wel super vaak over ga hebben, maar dit is het stukje zelf-acceptatie dat ik nodig had. Het is oké dat ik knok zonder resultaten en dat ik me daar af en toe enorm rot over voel. Maar het moet gedaan zijn met het ‘stiekeme’ snoepen omdat ‘het toch allemaal niet lukt’ en ‘who cares’. Dus ja, jullie zijn mijn stok achter de deur, want ik zou echt heel erg graag in december alsnog melden dat ik 6 kilo ben afgevallen. Ik hou namelijk niet van opgeven.
En oja, nu ik deze grote stap heb genomen, heb ik de volgende heuvel ook maar vast overwonnen. Sleeping Lion heeft een Facebook-pagina, like je ‘m ook even? :) Ik zal er meer dan alleen blogjes delen, that’s a promise!
11 Comments
Hele mooie/goede post. Echt! Knap dat je het toch op je blog gooit. En oh, btw, heb je pagina meteen geliked!
Ik vind het zo lastig, want ik weet zo goed hoe je je voelt. Een paar jaar geleden viel ik moeiteloos in 3 maanden 12 kilo af, en dat heb ik er 2 jaar afgehouden. Toen ik op mezelf ging wonen zat er in een paar maanden weer net zo veel bij, plus extra! In de spiegel vind ik het altijd wel meevallen, maar als ik later foto’s van mezelf bekijk… Maar wat ik ook deed, afvallen deed ik niet. Nu ben ik zwanger en hoewel ik weet dat aankomen daarbij hoort, ben ik daar als de dood voor. Bang dat het er straks niet meer af wil, na de bevalling. Aan de andere kant: misschien is dat juist wat ik nodig heb, en is m’n lichaam straks weer klaar om af te vallen. Want weetje wat het is? Als je voor het eerst begint met afvallen en nog nooit iets eerder geprobeerd hebt, dan gaat het gewoon sneller. Als je eenmaal al een tijdje bezig bent dan duurt het langer, omdat je lichaam er op de een of andere manier bestand tegen is. Ik weet niet of je nog steeds met bodieboost bezig bent, maar misschien is het dan tijd om iets anders te proberen? Ik hoop dat je je in ieder geval wat beter gaat voelen, want het is niet voor niets een cliché: je onzekerheid verdwijnt zeker niet met de kilo’s..
Lieve Leonie, ik kom van de bodieboost- community af! Wat knap, en wat een respect.. Ik heb kippenvel over m’n hele lijf als ik jou stukje lees, herken me er precies is… Ik bdn vorig jaar voor de zomer namelijk 15 kilo afgevallen… Waarschijnlijk een crashdieet want hij zit er nu weer dubbel en dwars op, ook was er dmv bodieboost weer 4 kilo af… Ook die zit er weer aan ook al sport ik 5 x per week en eet ik precies via het boek en met goede gezonde jokers… Baal baal baal! Maar leonie, als je gezond leeft (ben ik van mening) moet het vanzelf goed komen… Toch? Ik hoop het iig! Wat boven mij ook wordt gezegt, werk eerst aan je zelfbeeld! Dat doe ik namelijk ook, ga jezelf accepteren en van je lichaam houden. Dan gaat je lichaam weer in de relax modus en val je af (is mij verteld door mijn tante, die is natuurvoedingsdeskundige en dieetiste). Ik wens je heel veel sterkte en succes voor jou om jou doel te bereiken. Dikke knuffel!
Heel veel respect voor jou! En je stukje wat je goed omschreven heb en echt trots op kunt zijn. Jij mag trots op jezelf zijn. Mag? Moet! En je gaat er weer keihard voor knokken, dit kan jij. Je gaat jezelf wat laten zien! Komop!
‘What doesn’t kill you makes you stronger’
Kus! :)
Mooi geschreven, Leonie! Als ik je een tip mag geven: kijk eens op http://www.oerslank.nu/ Ik heb verschillende positieve verhalen hierover gehoord. Wellicht heb je er wat aan? Hoe dan ook, veel succes met je uitdaging! Zet ‘m op!
Wat een ontzettend mooi stuk heb jij geschreven. Ik ben er ook even stil van. Niets lijkt me vervelender dan zo veel moeite doen en er geen resultaat voor terug te krijgen. Ik hoop dat je misschien d.m.v mijn blog wat extra tips en handvatten hebt gekregen. Ik heb gisteren een deel 2 uitgebracht. Liefs, Cherish
Hier de link naar mijn deel twee; http://reizendoordewolken.nl/2014/06/04/deel-2-mijn-grote-race-tegen-kilos-oftewel-het-afvalblog-before-after/
Het eerste dat ik dacht was: dat moet frustrerend zijn. Als je je ergens zo hard voor inzet wil je resultaat zien. Helemaal niet vreemd dat je even in een dipje zit, soms zijn dingen gewoon even vervelend. En dat mag je best opschrijven, want dat hoort er ook gewoon bij! Het leven bestaat niet alleen uit pieken, het bestaat ook zeker uit dalen. Ik zie in ieder geval in de comments dat er veel mensen zijn die je willen helpen :) En zal je Facebookpagina meteen even liken!
Ik vind het in ieder geval erg stoer dat je het op je blog zet, moet gewoon kunnen :)
Wauw Leonie, wat een superblog! Ik was er even stil van, heb met kippenvel zitten lezen. Ik heb het 2x gelezen, ik zie er echt zó veel herkenning in! Hoewel ik vorig jaar 15kg was afgevallen (voornamelijk door héél streng tegen mezelf te zijn en low-carb te eten), zijn daar nu nog 10kg van over. Ook ik zit in een dip wat dat betreft, maar ik probeer zoals Daphne ook zei, te accepteren dat dit is wie ik NU ben. Door “gewoon gezond” te eten en veel te sporten hoop ik langzaam maar zeker die 5kg (en de resterende 5 extra) kwijt te raken.
Ook jij kunt vast en zeker die beruchte “knop” weer weten te vinden waarop geschreven staat MOTIVATIE EN ACCEPTATIE.
Zoals ik toevallig dinsdag tijdens een workshop/clinic heb geleerd: Stel haalbare doelen, durf te dromen en jaag je dromen achterna! http://tinyurl.com/nc7nqe9
Je bent echt supergoed bezig, ga zo door!
Groetjes, Nicole
Wauw Leo. Ik mag dan soms wel facking afwezig zijn en de helft maar meekrijgen (tot jouw grote ergernis), ik zie wel hoe jij knokt om af te vallen. Ik vind het heel knap dat je dit online hebt gezet. Jouw dag komt nog wel! Ik ben trots op je!
Heel veel succes! Ik ben ook aan iets soortgelijks bezig, elke week ongeveer één kilo, dus ik voel met je mee!