Australia, Getting personal, Groeien

Een verhaaltje over afgelopen halfjaar

Jullie zullen wel gedacht hebben: waar blijft ze toch? Waar zijn de verhalen, waar zijn de woorden, de zinnen, de dromen? Sommige van jullie dachten dat ik was gestopt met bloggen. Zomaar, plots, zonder aankondiging. Anderen wisten dat ik de woorden moest zoeken en ze uiteindelijk best eens zou vinden. De periode van stilte hier op mijn blog is vrij typerend geweest voor afgelopen halfjaar. De stilte die ontstond na mijn reis naar Australië weerspiegelde zich namelijk niet alleen hier, maar ook in mijn studie, in mijn Honours Academy traject en zelfs in mijn sociale leven. Het is nu laat, ’s nachts en ik zou eigenlijk moeten slapen om morgen op tijd in de sportschool te staan. Maar opeens waren ze daar: de woorden. De dingen die ik graag vertellen wil. En dus neem ik voor degene die graag nog luisteren naar wat ik te zeggen heb de tijd om ze op te schrijven.

Als iemand me vroeg waarom ik niet over Australië schreef of sprak, verwees ik naar dit artikel dat ik na terugkomst tegenkwam. Het is een perfecte illustratie van wat er met mij gebeurde en het is prachtig geschreven, dus ik zou je zeker aanraden het te lezen. Ik was zo blij dat ik dit vond, want het liet me zien dat ik niet de enige was. Na Australië viel ik in een diep gat. Ik had een aantal maanden ‘vrij’ omdat ik anderhalf jaar door was gestoomd en geen zomervakantie had gehad en het was ver-schrik-le-lijk. Ik kon werkelijk alles doen wat mijn hartje bezielde en ik deed precies niks.

Ik wist het even niet meer. Ik wist niet meer wat ik graag deed. Ik wist niet meer wat ik leuk vond. Ik wist niet meer of ik mijn studie nog wel af wilde maken. Ik vond bloggen stom. Ik voelde verwijderd van mijn vrienden, familie, kennissen. Ik wist niet meer wat mijn dromen waren. En het ergste van dat alles was nog: ik kon er niet over communiceren.

You desperately want to recall stories, reminisce, share and discuss it all. But, there are no words to describe how you feel. It’s all there, inside your mind, but you just can’t seem to communicate it. Instead of the nonstop, hectic conversation you expect is awaiting with your greetings when coming home, you’re silenced.

Die stilte vertaalde zich uiteindelijk ook in nietsdoen. Nachtenlang lag ik door de foto’s van de avonturen in Australië te bladeren op mijn telefoon. Random schoten de herinneringen door mijn hoofd. Zo af en toe (ondanks de tijdverschillen) sprak ik één van de bijzondere mensen die ik daar had ontmoet. De mensen die mij begrepen. Die zich ook vervreemd voelden van wat ooit hun thuis was geweest. Die mensen met wie ik leerde uit hoeveel meer de wereld soms bestaat. De mensen die erbij waren toen ik keer op keer in het diepe sprong, dingen deed ik die dood- en doodeng vond, tranen hadden zien vloeien. Maar ze waren er niet. En dat vond ik moeilijk. Er was niemand waar ik mee kon delen wat er door me heen schoot zo af en toe en er waren, zeker toen mijn studiegenoten nog niet thuis waren, al helemaal geen mensen die dat begrepen.

Tijdens het (afrondende) werk aan het Honours project kwam ik mezelf nog meer tegen. Ik kan inmiddels zeggen dat ik het Honourscertificaat maandagavond onder een brede glimlach in ontvangst heb mogen nemen en afgestudeerd ben met een zeven; maar de weg was lang. Ik wilde niet meer. Ik vond mijn onderwerp (de geloofwaardigheid van online influencers) nog steeds ontzettend interessant, maar ik had geen zin meer in al dat werk. Ik wilde nieuwe, spannende, overweldigende ervaringen op blijven doen. In plaats daarvan zat ik vast in deze sleur van studie en interviews uittypen (weliswaar met ontzettend inspirerende bloggers). Er was zero commitment en ik heb dan ook de betrokken mensen best teleurgesteld met de houding die ik had, maar ik kon er echt niets aan doen. Ik kon het niet verklaren en ik kon het niet veranderen. (Het is zonde, want mijn product had nog zoveel meer kunnen zijn, maar soit).

En de studie? Die kabbelde voort in een razendsnel tempo. Ik maakte eens het grapje dat afstuderen nogal intensief schijnt te zijn en dat ondervond ik zeker. Ik heb het in de afgelopen drie jaar van mijn bachelor nog niet eerder zo druk gehad. Deadline volgde op deadline en presentaties, pitches en onderzoeksvoorstellen wisselden elkaar in rap tempo af. Bovendien was ik over geen van de vakken heel erg enthousiast – een neveneffect van de ontzettend toffe vakken die ik in Australië had gevolgd en die zo anders waren dan wat ik gewend was.

Mijn vrienden heb ik ook tekort gedaan afgelopen halfjaar. Mijn vrienden op afstand, jullie, misschien nog wel meer. Iedereen die mij op Twitter volgt weet wel waar ik mee bezig was en dat ik me heel hard op school aan het focussen was, maar hier bleef het maar stil. Dat kwam mede door de inzichten die ik had vergaard over het geloofwaardig bloggen. Ik was er zoveel mee bezig welke strategieën mensen toepasten, welke effecten bloggen kon hebben, welke impressies een publiek kon hebben dat ik vergat wat ik zo leuk vond aan bloggen. Het schrijven. Het verhaaltjes typen. Het delen. Het dingen aan anderen leren. Creatief bezig zijn. Maar vooral: de ontspanning. De ontlading.

En dus schreef ik niets. Mede ook omdat ik heel graag antwoord wilde geven op de vraag: Hoe was het nou in Australië? Sommige dagen kwamen er verhalen van duizenden woorden die me veel te persoonlijk waren (zie voorgaand punt) en waarvan ik me af vroeg wat ik iedereen wel niet van me moest vinden. Anderen dagen stond er letterlijk dit: JA VEEL TE VEEL OM UIT TE LEGGEN.

Maar nu het over iets minder dan een week een jaar geleden is dat ik het vliegtuig in hupte, zal ik dan toch een beknopt antwoord geven.

Mijn reis naar Australië was geweldig. Het was spannend en zette mijn leven op mijn kop. Ik leerde veel: over mezelf, over anderen, over mijn interesses, over mijn toekomstbeelden, over cultuur en talen, over Australiërs (<3), over reizen, over baanbrekende ervaringen, over dingen in je eentje doen, over keuzes en beslissingen maken, over dat-alles-altijd-goed-komt. Melbourne is een heerlijke stad. Een plek die je niet in een paar dagen kunt ervaren, maar die zoals dat zo mooi klinkt needs to grow on you. Prachtig, overweldigend, artistiek en knus Melbs. De koffie <3 Ik mis het zo, jongens. Sydney daarentegen leerde ik niet goed genoeg kennen, mijn eerste indrukken waren: chaos, drukte, spanning, wat een stad. (Genoeg reden om terug te gaan, toch?) De verschillen tussen de steden vond ik duidelijk; artsy versus business, maar beide zijn pareltjes van plekken. Australiërs zijn geweldige mensen. Ze zijn open, ontzettend vriendelijke en behulpzaam, soms een tikkeltje gestoord en schaamteloos (vooral na veel goon) en ze maakten dat ik mij meteen thuis voelde. Hoe xenofobisch de Australische regering soms ook mag lijken, de cultuur heb ik ervaren als ik heel erg open en verwelkomend. De universiteit zoals ik eerder beschreef had een zweem van rust en ontspanning die ik tevergeefs probeerde terug te vinden op de Radboud. De hele levensstijl in Australië ademde rust en ik was er denk ik gelukkiger dan ik ooit in Nederland ben geweest. Yet again, ik weet niet of de combinatie van factoren was of het feit dat ik plots in het buitenland woonde op mijn twintigste en daar dingen deed ik die nooit voor mogelijk had gezien. Hoe dan ook: mijn tijd daar was absoluut tremendously bijzonder en heaps awesome.

Maar… we zijn bijna een jaar verder dan mijn vertrek en het wordt tijd dat ik het los ga laten. Dat ik de lessen en de mensen en de dagen en de maanden met me meeneem en nu weer vooruit ga kijken. Naar de gave master die ik ga doen, de stage die ik mag gaan lopen, de fijne vriendinnen die ik hier om me heen dit halfjaar nog wat beter heb leren kennen (lieve Y, S, J, L, N, D dankjewel!!!) en naar de avonturen die klaar liggen in de toekomst. En dat niet zonder af en toe even met heimwee en weemoed naar de vintage kaart van Australië te kijken die aan mijn muur hangt, want ik denk niet dat ik dat ooit nog af ga leren.

Als ik iets van de stilte, het stilzitten en het nadenken heb geleerd afgelopen halfjaar dan is het wel dat er altijd nog een dag na vandaag komt. Om kansen toch te pakken, mailtjes toch te schrijven, opdrachten toch te volbrengen. Dat er altijd geknokt en doorgezet kan worden en dat, zelfs als het niet is wat je wilde, je toch kan slagen in de dingen die je doet.

Zo. En wat hebben jullie afgelopen halfjaar allemaal gedaan? ;)

Voor iedereen die me ondanks de lange stilte toch nog volgt wil ik graag even een applausje. Jullie kwamen toch met zo’n 100 per week hier een kijkje nemen en dat vond ik heel erg leuk! Ik doe geen beloftes over nieuwe content soon, maar it is to be continued.

Previous Post Next Post

You Might Also Like

10 Comments

  • Reply Anouk 22 juni 2016 at 11:29

    Allereerst gefeliciteerd. Heb je toch maar mooi gedaan, ondanks de struggelingen op alle gebieden. Ik heb niet veel woorden, ben een beetje stil van je verhaal. Maar heb genoten dat er weer een stukje online staat. Ik herken het enorm. You’re not alone. Loslaten is moeilijk. I guess it’s the right thing to do, maar het is moeilijk. Zeven jaar na Venetie denk ik nog steeds met veel heimwee terug aan de meest fantastische maanden ever, gevolgd door NY… ik dacht er van de week nog aan en wist ook ineens wat het zo onmisbaar maakt die periodes. Ik keek foto’s terug (en niet lachen) maar ik zag geen rimpels, geen puisten, stralende ogen… ben gaan nadenken en toen wist ik het. NO STRESS. Geluksmomentjes opgevolgd door nog mooiere geluksmomentjes, bepalen of je die dag gaat wandelen in park X of Y after class, chill. En hebben we dat hier in NL? Hell NO!

    • Reply Leonie 22 juni 2016 at 11:38

      Ach lieve Anouk <3 We moeten er maar mee leren leven, hè? Haha. Nee, eigenlijk voelt het bij mij wel een beetje zo. Ik voel me gelijk zo'n drammert of overdrijfster als ik zeg dat ik mijn avonturen daar een plekje heb moeten geven en dat dat gewoon veel tijd heeft gekost, maar zo zat het wel. Maar hé, binnenkort zijn wij allebei afgestudeerd en kunnen we nieuwe dromen gaan ontwikkelen en waarmaken, met de kennis van die tijd in het buitenland in ons achterhoofd. Nog even en dan kunnen we ook een beetje meer bepalen wanneer we gewoon spontaan ergens een terrasje pakken of een dag lang in de zon gaan liggen in het weekend. Maar ja, ik zou willen dat de maatschappij van NL gewoon wat minder druk of stress oplegde. Speaking of, is het alweer tijd voor een koffie samen? ;)

      • Reply Anouk 22 juni 2016 at 11:42

        <3 Ja, herkenbaar. Het is de maatschappij die ons de druk en stress oplegt… het voelt alsof je mee moet doen, anders ben je weer geen part van, en you want to be in it… het is als een geheel. Het alleen stoppen of minder druk maken is bijna niet te doen.. want de rest zit er nog middenin, het is een cultuur geworden blegh. En ja, bijna afgestudeerd, beiden, dus dan moet er koffie (uhhh wijn, champagne?) komen:)!? Nijmegen ;-)? Iets nieuws ontdekken!

  • Reply Deisy 22 juni 2016 at 12:22

    Wat ben je toch ook een prachtig en inspirerend persoon hea <3 Ik heb je artikel echt in 1 adem uitgelezen. Echt prachtig hoe je het gevoel en alles eromheen hebt beschreven. Ik hoor in alles dat je zo gegroeid bent en dat vind ik echt prachtig om te zien. Kan niet wachten om weer met een lekker kopje thee over alles bij te kletsen <3

    • Reply Leonie 22 juni 2016 at 14:28

      Aiaiaiaiai, te veel veren in m’n kont hier Deisy! (Grapje, haha). Lief <3 Om te groeien moet je soms eerst een beetje verleppen volgens mij ;) Ja, snel weer thee (nee, koffie!) doen, hoor. Ben ook reuze benieuwd hoe het met jou inmiddels gaat <3

  • Reply Lisa 25 juni 2016 at 13:16

    Oké normaal ben ik veel te lui om een paar dagen later alsnog te reageren want dan ben ik de helft van de inhoud weer vergeten en moet ik het dus helemaal opnieuw lezen, maar vandaag zal ik even een uitzondering maken.

    Echt lastig dat je in zo’n gat bent gevallen… ik hoor het wel vaker en ben volgens mij ook wel meerdere keren soortgelijke artikelen tegengekomen. Gelukkig heb ik maar twee weken voordat ik mijn kamer weer in kan en weer met mijn studie begin (bovendien moet ik in Canada al nadenken over mijn scriptieonderwerp en laatste keuzevak), dus hopelijk helpt dat. Maar ja, het is niet te voorkomen natuurlijk. Misschien vind ik dingen waar ik nu graag mijn energie in steek, zoals mijn studentenvereniging, helemaal niet zo denderend meer. Het is ergens wel een geruststelling dat ik nog maar een half jaartje hoef te studeren en hier niet per se mee door wil.

    Anyway, deze reactie gaat nu wel iets te veel over mij. Allereerst: gefeliciteerd met je honours-certificaat! Ik ben heel blij voor je dat je zo ontzettend veel uit je tijd daar hebt kunnen halen (zijn de clichés dus toch waar)! Ik hoop dat je de rust snel weer een beetje terugvindt en de dingen die je daar hebt geleerd wat meer kan toepassen. Maar echt, neem je tijd, ook al voelt het waarschijnlijk alsof je die tijd al ruimschoots genomen hebt. Oh, en als laatste hoop ik dat dit verhaaltje typen de drempel heeft verlaagd om het volgende te schrijven want het is superstom dat een van je favoriete bezigheden zo’n groot obstakel is geworden.

    (En ik word nu toch wel een beetje bang voor afstuderen omdat ik tegelijkertijd dus ook nog stage moet lopen. Terwijl ik in Canada het toch een tikje rustiger aan ga doen, denk ik. Maar uiteindelijk komt het vast allemaal wel goed. Ik ga het ondervinden, haha).

  • Reply Daan 25 juni 2016 at 17:38

    Sowieso is het opschrijven van herinneringen vaak enorm moeilijk. Om het gevoel van die herinneringen in tekst om te zetten kan gewoon haast niet gedaan worden. Niet omdat er geen woorden voor zijn, maar soms is het zo persoonlijk, zo -eigen- dat het eerst een tijd bij jezelf moet blijven voordat het echt op papier kan.

  • Reply Caro 26 juni 2016 at 00:08

    Wat heb je dit ontzettend mooi weten te verwoorden! Ik kan me niet voorstellen hoe het moet voelen om in zo’n gat te vallen wanneer je weer terug bent in Nederland. Hoe je dingen wil delen over je geweldige tijd, maar even niet weet hoe. Maar wanneer je woorden dan komen, weet je ze zo mooi uit te schrijven. Wat je wil delen komt vanzelf en dat maakt echt niet uit. Nu eerst de laatste dingen afronden en dan mag je beginnen aan een nieuw spannend avontuur. Heel erg gefeliciteerd met je honours en ik kijk er naar uit om straks andere woorden weer te lezen :)

  • Reply Pascale 5 oktober 2016 at 16:42

    Wauw, dit verhaal is ZO herkenbaar! Ik ben net een maand terug in Nederland vanuit Melbourne ook en ik mis het zo! Eigenlijk voel ik me precies zoals wat je schrijft!
    Haha ik zie nu pas dat dit blogje al in juni was geschreven, oeps. Anyway, mooi stuk! :)

    • Reply Leonie 6 oktober 2016 at 22:31

      Ahhhh, eigenlijk wil ik roepen STOM ZEG dat het zo herkenbaar is, maar aan de andere kant is het misschien prettig om te weten dat je echt niet alleen bent. Inmiddels kan ik je ook melden dat het gevoel wel minder wordt, maar ik het nog net zo sterk ervaar als ik deze blog lees als ik deed op het moment van schrijven. Maar het went, dat wel. De heimwee blijft desondanks wel (en ik moet binnenkort gewoon terug!!) Leuk dat je de moeite hebt genomen om te reageren :)

    Laat een antwoord achter aan Pascale Cancel Reply