Australia, Getting personal, Student-like

Studeren in het buitenland 2015: Australië


Bron edited by me

Deze post zit al tijden in mijn vingers, maar steeds weer bleef ik het opschrijven uitstellen. Je vraagt je misschien af waarom, zeker nadat je de titel gelezen hebt. Het antwoord daar op is erg simpel. Zodra ik het opschrijf, in volle glorie inclusief twijfels, wordt het echt. Het voelt nog niet zo. Ik heb weliswaar alle stappen doorlopen en slechts het wachten rest me nog, maar de buitenwereld weet er nog niet zoveel van. Tot vandaag. Want ik wil toch wel heel graag op schrijven waarom ik a) in het buitenland wil studeren en b) gesolliciteerd heb op een plek in Australië.

Al sinds de vierde Open Dag op de Radboud Universiteit (zo’n student ben ik) weet ik dat ik het derde jaar van mijn studie gedeeltelijk zal volgen in het buitenland. Dat derde jaar, het vrijgeroosterde minorblok van 30 EC, is in te vullen op een nader te kiezen universiteit waar de RU een contract mee heeft afgesloten. En voor het eerst dit jaar mag je vanuit mijn studie Communicatie- en Informatiewetenschappen naar Australië. En dat is – tussen neus en lippen door – ook de enige studie van waaruit het mogelijk is. (Oké, Engelse taal en cultuur studenten kunnen bij hoge uitzondering ook – maar weinig van de Britslievende studenten ambiëren dat).

Begin dit collegejaar zat ik tijdens mijn eerste minorvak met een klein groepje medestudenten. Zij hadden iets eerder dan ik al het eerste college Engels gehad en vertelde me dat één van de landen waar we volgend jaar/dit jaar naartoe zouden kunnen gaan Australië was. En Nieuw-Zeeland, maar daar was waarschijnlijk minder plek. Studeren in Australië. Wauw. Durfde ik dat wel? Was dat niet een veel te verre-van-mijn-bed show? Wilde ik dat wel?

Het idee bleef een maand rondhangen in mijn hoofd, terwijl ik er in de bus en online steeds maar mee bleef spelen. Ik nam een kijkje op de sites van de universiteiten en klikte het daarnaar weer weg. Studeren in Australië, dat was toch helemaal niets voor mij? Ik had nog niet eens op kamers gewoond en het langste dat ik van mijn ouders weg was geweest waren de twee weken in 2011.

Die gedachte sloeg echter 360 graden om toen ik bij Laura op haar famous bank zat en heel voorzichtig zei dat ik dat misschien kon doen. Wilde doen. Ik weet eigenlijk niet meer precies hoe ik het bracht. Niet dat het er iets toe deed, want mevrouw was meteen enthousiast en nog voor ik kon nadenken riep ze al: “DOEN!!!”

(Ja, zo is ze niet alleen online, zo is ze in het echt ook). We bleven een poosje babbelen over wonen in het buitenland – ook daar in is ze zeer ervaren – en ik werd alsmaar enthousiaster. Waarom kon ik het eigenlijk ook niet doen? Ik kon mezelf prima redden, leek me. Ik ben immers thuis ook een groot deel van de tijd alleen, ik kan koken (ja, ik weet dat sommige van jullie denken dat ik dat niet kan), ik kan autorijden, ik spreek meerdere talen, ik heb afgelopen jaar heel veel out-of-the-comfortzone-momenten beleefd en ik sta nog steeds met twee voeten op de grond. Ik had bovendien flink wat downs afgelopen jaar, maar zit nu beter in mijn vel dan ooit tevoren.

En dus schreef ik.

Ik schreef een hele lange motivatiebrief van vijf kantjes. Eén universiteit in Melbourne, twee in Sydney. En toen ging ik schrappen tot ik een motivatiebrief van drie en half kantje over hield. Eigenlijk mochten het maar twee a-viertjes zijn, maar jullie kennen mij. En eigenwijs als ik was, stuurde ik het hele zooitje op. Voor 1 december, want dat was de dag van de deadline.

In de veronderstelling (door informatie uit een eerder gesprek met de betreffende docente) rekende ik er niet op iets te horen voor het begin van februari. Toen ik twee weken terug dan ook een mail in mijn inbox vond met een uitnodiging tot een ‘interview’ tolde de wereld. Ik wist dat er een kans in zat dat ik op gesprek moest komen, maar had er niet op gerekend dat die dan al zou zijn. De maandagmiddag na het gesprek – zoals ik al zei: ik was weer eens nerveus zonder goede reden – was ik niets meer waard. Geen concentratie meer, geen energie meer.


Bron edited by me

Het enige wat ik kon denken was: ‘Binnen nu en twee weken weet ik het. Dan weet ik of ik vanaf juli al aan de andere kant van de wereld zit. Of ik dat alleen moet doen. En in welke stad. Op welke universiteit, met welke vakken.’ En als het niet zou lukken, dan zou ik op zoek moeten naar een universiteit in Engeland. Ook leuk, maar wel anders.

Inmiddels zijn er van die twee weken zo’n 9 dagen om en vind ik mezelf echt heel zielig en ik eet ik mezelf op. Heb ik al 80 manieren bedacht om iedereen in te lichten dat het niet gelukt is. Al 100 manieren om iedereen te vertellen dat ze me moeten missen. Mijn mail heb ik al zo vaak geopend dat het me niets zou verbazen als mijn computer er spontaan mee op wil houden. Niet alleen ik word gek van mezelf, mijn omgeving word ook gek van mij.

Wachten. Wachten. Wachten. Dat moest ik nogal veel tijdens dit hele proces. Iets dat ontzettend negatief uit kan pakken omdat ik net een tol word die de per dag verschilt qua richting zodra ik niet weet waar ik aan toe ben: wel of niet, kan ik dit wel of niet, wil ik dit wel of niet? Uiteindelijk trekt het duiveltje aan het kortste eind – altijd weer – maar het maakt je er niet bepaald relaxter van.

Ben ik bang om zo ver weg te gaan, naar een land dat ik niet ken, naar een cultuur die ik niet ken, naar mensen die ik niet ken? Nee. Nog niet. Ik zal vast bovenop een kast klimmen op het moment dat het allemaal echt wordt; dat ik hoor wat er gaat gebeuren.

En dan denk ik vast nog eens: ‘Waarom wil ik eigenlijk naar Australië?’. Maar zeg nou zelf: waarom wil een mens dat niet?

Previous Post Next Post

You Might Also Like

21 Comments

  • Reply Nicole 28 januari 2015 at 17:03

    Ik snap aan de ene kant je worsteling, maar aan de andere kant niet haha.
    Zelf wilde ik ook naar Australie maar met mn opleiding kon dat niet dus wilde ik het na mn opleiding doen. Door de financiën is dit niet gelukt maar toen ik de kans kreeg om op Aruba te werken en wonen voor bijna een jaar greep ik deze meteen aan.. Twijfels heb ik nooit gehad.

    • Reply Leonie 29 januari 2015 at 15:36

      Ik vind het stiekem wel stom hoor, dat het zo’n worsteling is. Dat ik weer gelijk rationeel moet gaan denken of ik het wel kan en dat soort dingen. In plaats van dat ik eerst mijn hart volgt (dat ligt al in Australië geloof ik) en daarna de praktische zaken overweeg. Aruba lijkt me ook een hele toffe plek!

  • Reply Rianne 28 januari 2015 at 17:50

    Oh wat gaaaaaf! Ik doe het je niet na hoor.. Wat een lef om zomaar naar Australië te gaan. Ik hoop dat het je lukt, succes! <3

    • Reply Leonie 29 januari 2015 at 15:37

      Jaaa, het lijkt me heel gaaf. Over dat lef moeten we nog maar eens zien of dat terecht is, haha! Thanks

  • Reply Kim 28 januari 2015 at 21:26

    Heerlijk van die enthousiastelingen! Echt zo gaaf dat je het gewoon probeert. Succes!

    • Reply Leonie 29 januari 2015 at 15:37

      Zei er iemand ‘enthousiasteling?’ Ha, ik meld me! ;) Dankjewel!

  • Reply Anna 28 januari 2015 at 21:39

    Super spannend zeg! Ik hoop voor je dat het door kan gaan, dat zou echt tof zijn. Ik herken mezelf heel erg in dit verhaal, een jaar geleden stond ik namelijk op deze plek. Nu vertrek ikzelf over twee weken naar Australië, Melbourne! Ik zal voor je duimen! :)

    • Reply Leonie 29 januari 2015 at 15:39

      Waaaat? Wauw, waarom wist ik dit niet? Naar welke universiteit ga je? :) Aaaaaaah, nu wil ik nog een beetje meer. VERDORIE, ik haat wachten.

  • Reply Dina 28 januari 2015 at 22:11

    Waaaah zo spannend dit allemaal! Je hebt wel echt lef om dit te doen, ik vind het heel stoer van je! Ik ga voor je duimen hoor meid.
    Persoonlijk moet ik er niet aan denken om een semester zo ver weg te zijn. Ik ben veel te ‘gesetteld’ hier in het hoge noorden, met mijn poesjes, hamster en vriend. Ik zou het wel gaaf vinden om samen met hem zo lang weg te zijn.

    • Reply Leonie 29 januari 2015 at 15:40

      Ojee, lef. Daar is-ie weer. Ik vind het wel meevallen hoor, er is gewoon vrij weinig hier dat me verplicht hier vasthoudt en dat is in de toekomst misschien wel anders. Dus grijp ik de kans graag nu en denk ik er verder niet over na hoe scary het eigenlijk is, haha! Stiekem ben ik ook hartstikke burgerlijk en snap ik heel goed waarom je het niet zou willen.

  • Reply Laura 28 januari 2015 at 22:47

    Spannend Leonie! Ik vind het echt heel gaaf dat je het doet. Ik moest er zelf niet aan denken :’) Maar het lijkt me wel echt een hele goede levenservaring. Ik ga voor je duimen!

    • Reply Leonie 29 januari 2015 at 15:41

      Ik hoop maar dat het inderdaad zo goed is als iedereen – en ik- denkt, haha. Lief dat je voor me duimt!

  • Reply Elsbet | La Vie Pure 28 januari 2015 at 22:56

    Oh, dit zou ik ook enorm graag willen doen! Lijkt me een heuse ervaring!

    • Reply Leonie 29 januari 2015 at 15:43

      Ja! Dat hoef ik toch gewoon niet uit te leggen? :)

  • Reply Nathalie 29 januari 2015 at 00:21

    Geweldig! Ik ken die gedachtegang heel goed, uiteindelijk ben ik in eigen land gebleven en daar heb ik nu soms wel spijt van. En soms ook niet, haha! Ik duim in ieder geval!

    • Reply Leonie 29 januari 2015 at 15:45

      Oh, misschien krijg ik ook nog wel spijt op het moment dat ik weet waar ik aan toe ben, hoor… Laten we hopen van niet! Waar had je heen willen gaan?

  • Reply Silvana 29 januari 2015 at 13:42

    Ohhh jeetje wat spannend! Het lijkt me ontzettend eng maar ook zó gaaf, Australië lijkt me echt fantastisch. En zolang het kan, is het alleen maar een super ervaring denk ik zo. (: Ik duim voor je, ben echt suuuper benieuwd naar de uitslag!

    • Reply Leonie 29 januari 2015 at 15:46

      Aaaaah, zo spannend! Ik zal maar niet bekennen hoe eng ik het ergens vind hè? Misschien is het wel voor niets, haha. Ik ben ook zooo benieuwd! (Maar logisch, hahaha).

  • Reply Mylene 31 januari 2015 at 10:06

    Yesss, you go girl. Ik ga voor je duimen en verwacht binnenkort een heel blij verhaaltje over dat je naar Australië mag ;) Ik heb zelf nooit een verre reis gemaakt met school. Aan de ene kant vind ik dat onwijs jammer, maar voor mij hoefde het niet zo en ik weet ook niet of ik het allemaal durfde of kon. Als ik net zoals jij wel die drang had, had ik het sowieso gedaan. Gewoon doen als je denkt dat het kan. Zo’n kans krijg je namelijk maar een keer!

    • Reply Leonie 31 januari 2015 at 12:16

      Ik denk dat ik dan een bericht type met: ‘AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH IK MAG NAAR AAAAAAAUUUUUUSSSSSSSTRALIË!’ Hahaha, ik zie het al helemaal voor me. Ik denk dat de buren dan gek worden van mijn gegil. Ik ben nog steeds aan het wachten :'( En ik snap ook heel goed dat mensen het misschien niet willen hoor, maar ik kan me niet voorstellen dat als je weg wil dat je dan niet naar dat land wil. Dat is het meer. Jij bent toch ook naar hele toffe landen geweest? :) Ook al was het later en niet studie-gerelateerd.

  • Reply becausewelovefashion.nl 1 februari 2015 at 10:17

    Wat stoer en spannend dat je dit zo graag wil. Ik ga zelf in mei naar Australië. Ik kijk er echt naar uit, ik hoop dat je mag! Ik zal voor je duimen!

  • Leave a Reply