“Hoi! Mijn naam is Leonie en ik ben al zes jaar aan het proberen om mijn overgewicht kwijt te raken. Is best wel een dead end story, zeg maar. Ik heb namelijk een schildklier die liever op vakantie gaat (hypothyreoïdie) dan dat-ie normaal z’n werk doet. Heel irritant allemaal, dus ik stop dagelijks wat peper in z’n reet, maar tot dusver heb ik nog niet uitgevonden hoeveel het precies moet zijn.” Ik zie het al helemaal voor me dat ik me zo zou voorstellen bij de AA (Anonieme Afvallers). Waar dan mensen zitten die stiekem koekjes eten waarvan ze de snoeppapiertjes tussen het bankstel proppen… ;) Ben ik weer met een afvalblog. Je zou ze bijna gaan missen of niet? Maar dit keer heb ik opnieuw – en het gaat niemand verbazen – geen positief nieuws te melden. Alhoewel, dat lieg ik een beetje. Nieuwsgierig?
Jullie kennen het verhaal inmiddels allemaal al en voor wie dat nog niet doet, verwijs ik je door naar dit blog waarin ik het allemaal kristalhelder uiteenzette. Een paar weken later verscheen dit blog van überscepticus yours truly. Het waren zulke mooie woorden en ik geloofde er ook echt in, bovendien: niet geschoten is altijd mis. Een paar superenthousiaste blogs schreef en ik jullie moeten je afgevraagd hebben of er voor betaald werd (werd ik niet), maar heel even, voor een maand of twee geloofde ik erin dat ik mijn heilig middel gevonden had. Het ging als een speer. Op mijn verjaardag was ik 2,5 kilo lichter. Dat is natuurlijk niks als je erover nadenkt, maar voor mij was het alsof iemand een kistje met goud naar beneden had gegooid. Eindelijk, iets dat werkte!
Werkte. Ja, dat deed het inderdaad. Twee maanden waarin mijn waarden zo stabiel waren dat ik met gewoon logisch verstand en wat gesport die overtollige beetjes Leonie kwijtraakte. Maar ja, dat duurde maar twee maanden. Dat lag niet aan Weight Watchers, laat ik dat voorop stellen. Ik heb geen kritiek op de methode en de bijeenkomsten waren best gezellig, de app is handig en overzichtelijk maar de methode past niet bij. Niet bij mijn lichaam dat overal een dikke middel vinger naar opsteekt (de wetenschap incluis) en niet bij mij. Noteren wat ik at en eet was namelijk heel erg moeilijk op ongestructureerde dagen. Daarnaast moest ik zoveel eten dat ik het gevoel had dat ik mezelf maar vol en vol zat te proppen en dat dat nooit goed voor me kon zijn. Dat was het wel toen mijn lichaam als een gezond lichaam functioneerde, dat was het niet meer zodra de waarden begonnen te schommelen.
En dat zag ik. In drie weken tijd kwam ik 4 kilo aan zonder ook maar iets anders te doen. En normaalgesproken had ik dan gezegd: oké, ik ga naar de cursus en ik ga het weer oppakken, maar dit keer niet. Dit keer had ik een mental breakdown (op mijn eerste collegedag ook nog, mijn hemel wat een dramaqueen ben ik) en besloot ik niet meer te gaan. Ik besloot mijn abonnement op te zeggen. Zo lang mijn medicijnen niet goed aangepast zijn, heeft het namelijk geen zin om iedere maand 40,- in een potje bij Weight Watchers te doneren. Ik kon namelijk helemaal niks met de methode. Ik vind het te makkelijk om het op mijn schildklier af te schuiven, want natuurlijk heb ik er zelf ook een aandeel in door bepaalde keuzes te maken. Er zijn momenten dat ik gewoonweg geen eetlust heb maar ook waarin eetbuien moet onderdrukken. Gelukkig ben ik van de vier kilo er nu weer twee kwijt waarmee de teller ongeveer op het begingetal van de WW periode stond. Gaan we weer.
Bron
Voorlopig probeer ik niks. Voorlopig eet ik met gezond verstand (see what I did there?) en wil ik niets te maken hebben met afvallen. Ik ga sporten als ik daar tijd voor kan maken en er behoefte aan heb. Ik ben aan niemand meer verantwoording schuldig (dat wat ik eerst zo fijn vond) en er zijn nu even andere prioriteiten die mijn voorkeur hebben. Door mijn vivofit hou ik nog enigszins bij hoe actief ik ben en verder moet eerst de rust in mijn lichaam teruggekeerd zijn. Dat vond ik helemaal geen makkelijke keuze, maar ik maakte hem toch. Don’t settle for less than what you deserve, right?
De wereld zit nu eenmaal niet zo in elkaar. Als alle mensen kregen wat ze verdienden dan denk ik dat er succesvolle figuren waren die op de straat belandden. En andersom. Ik deel dit dan ook niet zodat jullie allemaal kunnen gaan roepen ‘ahhhh shit hey Leo, wat klote voor je.’ (Is het wel, laten we eerlijk zijn).
Ik deel dit omdat het internet vol staat met succesverhalen maar bijna nergens vind je strubbelingen, drama’s of verhalen van mensen die alleen maar aankomen. Ik wil ook niet als een of andere godheid roepen: ‘wees blij met wie je bent en wat je lichaam kan, want pas als het niet meer gaat dan merk je hoe belangrijk het was!!!11!!!’ Nee. Maar ik wil het wel graag delen, en ook enigszins omdat ik dat beloofd heb toen ik begon aan het WW-avontuur. Doe ermee wat je vindt dat je ermee moet doen. Misschien een beetje meer dankbaar zijn voor je gezondheid. Of bedenk je dat iemand die er niet ziek uit ziet, dat wel kan zijn.
Mijn hamsterwangen en ik zijn blij dat dit verhaal uit de pen is. Ik zeg niet dat ik het accepteer dat het niet lukt, maar ik ga er ook niet meer als een idioot tegen aan schoppen. Levert namelijk beide niets op. Als je de hamsterwangen leuk vindt dan hoort daar mijn maatje niet-38 bij en wat iedereen dáár dan weer van vindt? Ja, da’s mijn zaak niet hoor. Want dat lijkt me toch wel het belangrijkste van dit verhaal: wees blij met wie je bent, ook of juist vooral als alles helemaal niet volgens plan gaat.
PS. Voor wie zich afvraagt waarom er steeds verschillende foto’s/effecten, kopjes, stijlen en andere gesjoemel in mijn blogjes verschijnt: ik probeer mijn schrijfsels iets te professionaliseren maar moet nog even m’n draai vinden.
19 Comments
Hey joh, je hebt gelijk ook! Tuurlijk is het altijd balen als je niet afvalt en wel je best doet (I know the struggle) maar soms moet je ook gewoon effe lekker chillen met jezelf en je lijf. Daar is ook niks mis mee! (Ik ken je blog uit de Bodieboost community – waar ik ook alweer weg ben btw. Je schrijft altijd zo leuk! Maar voelde nu pas de drang te reageren ;))
Mooie uitspraak trouwens: “Als alle mensen kregen wat ze verdienden dan denk ik dat er succesvolle figuren waren die op de straat belandden.” Nog nooit zo over nagedacht, maar helemaal waar. Succes de komende tijd, de rest komt vanzelf wel weer.
Wat een ontzettend lieve comment Margo! En ja Bodieboost is ook één van de velen uitprobeersels geweest die toch niet ‘je-van-het’ waren. Erg leuk dat je een keertje reageert en bedankt voor je complimentje. Ik ga ook nu gewoon lekker chillen met mijn lijf, haha!
Ooooo Leo, het is alleen maar heel mooi en echt en dapper dat je deze verhalen ook deelt. Zouden meer mensen moeten doen. Ik schrijf wel over mijn gevoel, maar niet over mijn ziek zijn. Ik hoop dat je je laatste stukje volhoudt en er volledig achter staat en blijft staan, want jij bent jij en dat is meer dan goed genoeg. Het is goed zo. En ik vind je prachtig, werkelijk waar.
Dankjewel, lieverd <3 Ik mis gewoon zelf heel erg de kant online van mensen die het niet altijd 365 dagen unicorns en rainbows hebben in hun leven, dus ik wil zulke dingen om die reden graag delen. Verder heb ik het ook niet vaak over mijn ‘ziekte’ (ik weiger het zo te beschouwen, mijn schildklier snapt mijn verlangens gewoon te goed ;)), maar dat is toch wel belangrijk in dit verhaal. En ja, ik ga daar natuurlijk wel proberen achter te blijven staan!
Ten eerste, wat schrijf je heerlijk! Ik heb – ondanks dat het misschien best pittig was om te schrijven – genoten van je schrijfstijl.
Ten tweede, ik heb heel veel respect voor je dát je het hebt opgeschreven. Want inderdaad, het internet staat vol met positieve kijk-mij-eens-mooi-en-gelukkig-zijn verhalen. Heerlijk om eens te lezen dat er ook mensen zijn die niet bang zijn om zichzelf te laten zien.
En weet je, vaak als je tegen het probleem aan blijft schoppen (zoals je het zelf ook zegt), schopt het minstens drie keer zo hard terug. Blijf gewoon lekker doen waar jij je goed bij voelt en dan komt het allemaal prima in orde ;-)
PS, je hebt er een nieuwe vaste lezer bij :)
Wat lief! <3 Yay, een nieuwe lezer, nou welkom op Sleeping Lion dan Jo! Ik ben blij dat ik mijn zware verhaal wat luchtiger voor je heb kunnen maken en dat ik een ander inzicht heb kunnen bieden dan wat je meestal ziet. Mission accomplished, denk ik dan :) Ik zie je graag terug!
Knap dat je erover schrijft!
Belangrijkste is dat je gelukkig met jezelf bent.
Niets gaat vanzelf en de 1 valt wel snel af en de ander niet.
Als je maar gezond en gelukkig bent!
Dankjewel! Maar dat is ’t m dus, gezond is nog een work in progress en gelukkig zijn probeer ik wel! ;)
Ik kwam je blog via Facebook tegen en was toch even benieuwd naar de rest van deze blog! Zelf ben ik door mijn te trage schildklier ruim 50 kilo aangekomen en toen ik eenmaal de juiste medicatie had ging dit er gelukkig ook weer af! Maar dat heeft enorm lang geduurd en ik was heel wat artsen verder. Ik las dat jij ook al medicatie hebt en het lijkt me erg frustrerend als het niet het gewenste effect geeft. Ik heb ook lang met mijn schildklier gelopen omdat ze in het ziekenhuis een totaal andere referentie waarde aanhouden dan eigenlijk zou moeten (10). Terwijl je bij 3.5 al in een gevarenzone zit. Ik weet natuurlijk verder niks van je gezondheid verder maar mocht je eens vragen hebben of gewoon er over willen praten mag je me altijd mailen! Ik weet hoe vervelend het is zo’n schildklier en vooral hoe moedeloos je er van kan worden.
Wat goed, knap en sterk dat je dit hebt geschreven en gepubliceerd, want dat zijn twee andere dingen natuurlijk ;-). Rust is goed en zorgt wie weet wel voor de kilo’s in de min. Echt heel dapper dat je je race en zijn nadelen en mislukte dingen door een dieet met ons deelt. Je bent ook een mooi mens met de kilo’s, alleen voel je jezelf lichamelijk beter zonder. Ik viel 15kg af en dacht dat ik dat heel normaal gedaan had. Als ik nu teruglees wat ik at schrik ik me dood… Ik had die persoon tegengehoudenven een schop verkocht en daar struggle ik nu mee. Tip ook altijd wat… Echt nog matter what. Maar ooit gaat het je lukken, op een mooie en goede manier! Heel veel rust gewenst. Liefs
Wat fijn zo’n eerlijk artikel!
Afvallen is al lastig genoeg en zeker als je dan een lichaam hebt dat niet mee wilt werken. Geef het tijd, neem je rust, stop met jezelf te saboteren of te straffen omdat het allemaal niet lukt. :)
Wat erg om te lezen!!!! Het moet zo frustreer zijn. Ikzelf heb natuurlijk makkelijk praten, want heb nooit op mijn gewicht moeten letten. Ik schrijf op mijn blog over gezond eten en post heerlijke gezonde recepten, ma
Sorry iets te snel verzonden,
Ik wou zeggen daar heb je natuurlijk niets aan :(
En ik sta gwn nooit stil bij het feit dat het afvallen zo moeilijk kan zijn.
Zelf sta ik zelden op de Weegschaal. Ik voel gewoon of m’n lichaam goed zit of niet. Soms kom ik wel eens bij, maar ik merk het gwn aan m’n kleren en let dan wat op … Zo cijfertje op de Weegschaal vind ik niet belangrijk om je weten. Daarom is het msh wel goed om los te laten
Het belangrijkste is hoe jij je voelt maar het is jammer dat iedereen om je heen altijd een mening heeft. Ik ben de laatste tijd veel afgevallen maar ik heb een stofwisselingsziekte en eet bijna alleen groente en fruit want mijn lichaam kan de rest allemaal niet aan. Soms kan ik zo ontploffen als mensen dan zeggen. ja maar jij bent zo slank (38/40 maar lang). Ze moesten eens weten dat ik met alles wat ik eet op moet letten. elke hap. altijd elke dag. Ik moet plannen als ik ergens heen ga dat ik fruit bij me heb want een lunch ergens kopen kan ik niet.
Ik weet hoe lastig het is als je lichaam niet doet wat het hoort te doen. Ik wens je veel sterkte en hoop dat je toch op een punt komt waar jij en je lichaam het met elkaar eens zijn (en het gewicht daarbij).
Knap dat je ook durft de delen dat het minder gaat, ik ben het helemaal met je eens dat veel (lang niet alle overigens) bloggers alleen de sunny side van hun leven delen. Veel menselijker om ook eens te delen dat het wat minder lekker gaat. Je struggles herken ik helaas maar al te goed, ik weet hoe frustrerend het kan zijn.
Goeie keus om voor jezelf en voor rust in je lijf te kiezen. Je komt er wel, daar geloof ik in!
Ik vind het super knap dat je hier zo open over praat! Voor veel mensen is het toch een soort taboe om over afvallen te praten wanneer het niet lukt, terwijl het denk ik juist goed is om erover te praten. Dikke knuffel en een wangknijp in je mooie hamsterwangetjes! <3
Een mooi en goed verhaal! Ik heb zelf ook een traag werkende schildklier en hoewel ik wel afgevallen ben (maar dit komt waarschijnlijk ook door het vele sporten) voel ik me nog steeds niet altijd kiplekker. Ik eet zoveel mogelijk suikervrij met onbewerkte producten, maar toch ben ik nog vaak duizelig, moe en heb ik geen gave huid. Ik ben er nu echt een beetje klaar mee en hoewel ik echt van gezond eten houdt, snap ik niet wat ik nu verkeerd doe. Blijkbaar mis ik iets, dus ik ga maar weer eens goed op onderzoek uit. Mocht jij of iemand anders natuurlijk nog tips, websites of leesmateriaal voor me hebben, dan hoor ik dat natuurlijk maar al te graag! And again, ik vind het echt goed dat je dit met ons deelt!
Moedig dat je dit deelt, afvallen is zwaar. Ik verloor 15 kilo in de laatste maanden en ben nog steeds bezig om aan het perfecte lichaam te geraken :)
Herkenbaar! Zelf blijf ik even een tijdje van de weegschaal weg. Het is zo frustrerend om zo je best te doen en dan niet af te vallen. Ik wil het gewoon even niet meer zien.
Gezond blijven eten doe ik wel. Maar het werd zo demotiverend…