Onsamenhangend gebabbel over uitdagingen en veranderingen

Bron edited by me
Sleur. We kennen ‘m allemaal en we willen allemaal heel erg graag dat hij uit de buurt blijft. Een monster is, een draak die je energie verbrand en een driekoppige inktvis die je motivatie op slurpt. Een lusteloos gevoel? Check. Heel veel zin in chocolade? Check. Nee, ik heb het hier echt niet over onze maandelijkse happy period ;) maar over het bekend raken met de dingen die je ooit nog onbekend waren. En ik kan heel eerlijk zeggen dat ik mijn grote vriend Sleur nogal vaak tegenkom. Ik besloot er dan ook wat aan te doen.

Het is niet dat ik makkelijk verveeld raak (ik kan namelijk tegelijkertijd heel erg op gaan in iets simpels) maar ik moet wel uitdaging hebben in de wereld om me heen. Ik kan urenlang puzzelen (in het zonnetje op een vrije dag) omdat dat ding af moet en zal krijgen. Ik vind het enorm frustrerend om iets niet te snappen en ga tot het gaatje om iets uit te zoeken en te begrijpen. Een puzzel is daar een mooie illustratie van.

Maar ja, als je uitdaging om je heen nodig hebt, dan ben je na driekwartjaar wel weer klaar met je colleges en je vaste patroon. We gaan op vakantie om het te doorbreken, we lezen een keer een boek dat we nooit zouden pakken en we proberen iets engs te doen (dat achteraf nooit zo eng is als het leek). Ik ben al een paar maanden klaar met de sleur en ik verwisselde mijn baantje achter de kassa voor iets met uitdaging: bijles geven en huiswerkbegeleiding geven. Leuk! En iedere keer weer anders dan de dezelfde boodschappen voorbij zien komen. Bovendien bouw je sneller dan je denkt een band op met de kinderen en is het heel erg leuk om te horen dat ze ‘liever mondeling overhoren want dat is zo gezellig.’ Nieuwe baan? Check.

Nieuwe hobby? Nou nee, ik heb er genoeg om ze af te kunnen wisselen. Als ik erover nadenk dat is bloggen het enige dat ik ‘constant’ kan blijven doen zonder het zat te raken. Verhalen schrijven, tekenen, photoshoppen… I get bored at some point. Maar er is één ding dat ik verbazingwekkend genoeg nog steeds niet zat ben, je voelt het al: hardlopen. Misschien komt dat omdat het naar mijn idee nog niet onder de knie heb, dat ik niet hard genoeg en niet ver genoeg loop en dat mijn blessures me in de weg staan. Misschien is dát de uitdaging wel en de enige reden dat ik het moet en zal volbrengen en nog niet opgegeven heb.

Maar ja, dat rennen alleen deed niet genoeg om stappen te kunnen maken. Bovendien wil de rest van mijn lijf nu ook wel weer eens iets nuttigs doen en dus besloot ik om te gaan sporten. Vanaf mei dan, want dat is gewoon wat praktischer dan ergens halverwege april de naar binnen lopen en roepen: ‘hey hoi, ik ga vanaf vandaag sporten!’  Ik hoop dat het lang duurt voor dat ook weer als sleur voelt, maar er zijn 70 sporten om uit te proberen dus voorlopig ben ik vast nog wel even zoet.

De moraal van dit verhaal? Het is oké om iets zat te zijn en je kunt maar beter proberen er op een positieve manier iets aan te doen. In het kader van dat idee heb ik dan binnenkort ook een huge-ass diner met vriendinnetjes, een sleepover en een hardloopwedstrijd in één en hetzelfde weekend. Hallo spontaniteit!

En stiekem ook: wie sport er nog meer in Nijmegen bij de universiteit en wil een keertje samen gaan? :)