Mijn CPC14, maar vooral: trots, euforie en levenslessen

Ja, ik moet inderdaad naar de kapper of proberen te denken aan haarspeldjesDe voeten stampen om mij heen, mensen puffen en trekken als een meute voort. De eerste kilometer gaat nog goed, maar ik loop ‘m wel wat snel voor mijn doen. Hierna denk ik inmiddels al een reeks aan scheldwoorden en tirades, maar ik probeer door te zetten. Als ik mijn mild begint te steken denk ik dat ik er maar beter mee kan kappen. Waarom doe ik dit? Waarom vind ik dit leuk? Hoe kom ik OOIT bij de finishlijn? WAAROM LOOP IK HARD?

Als ik de finish over kom voel ik niets dan euforie. Ik voel geen stekende scheen, de pijn in mijn kuiten verdwijnt, mijn hartslag stokt in mijn keel en ik zuig met grote happen de lucht naar binnen. Ik heb het gehaald. Ik kan het zelf nog niet helemaal geloven.

Dit was mijn CPC14 in een notendop. Ik dacht onderweg echt honderd keer dat ik er mee op moest houden, maar uiteindelijk wist ik ook wel dat ik dat toch niet zou doen. Zelfs als je de laatste bent (dat was ik niet, er liepen nog zo’n 300 man achter me) kun je de finish nog halen. Het voelde weinig als een overwinning want ik heb onderweg echt heel veel gewandeld. Het is ook geen verrassing dat het zo af liep, maar dan kun je er nog wel van balen. Dat balen is inmiddels over. Je kunt immers weinig doen aan een schildklier die er met het bijltje naar gooit en drie blessures op een rij.

Maar deze hele week loop ik al met een lichtelijk triomfantelijke glimlach rond. De tijd gaat immers toch wel verder, de 5K komt uiteindelijk toch wel in de buurt en al heb ik 100x de wereld uitgescholden: ieder beginpunt heeft een einde en dat haalde ik. In het kader van die quote nam ik afscheid van mijn oude baantje om iets nieuws te proberen. Ik ging een keer uit, doordeweeks, gewoon omdat het ‘kan’ en ik genoot van mijn vrije weekend. De tijd gaat toch wel verder, dan kun je er ook maar beter wat van proberen te maken, toch?

Ik ben wel trots als ik naar mijn CPC medaille en mijn Marikenloop medaille van vorig jaar kijk. Vastbesloten om 18 mei dit jaar een iets betere prestatie neer te zetten. Met een schildklier die weer op normale levels functioneert, een baantje waar ik zin in heb en energie van krijg en een best wel gelukzalig gevoel is hardlopen makkelijker. Leuker. En als je dan weet dat je 18 mei de wedstrijd ook nog eens loopt met een paar vriendinnen dan kan dat gevoel al helemaal niet meer stuk.

Ik hoop dat jullie ook mooie levenslessen op hebben gedaan deze week, iets moois hebben beleefd en genieten van de kleine dingen. Fijn weekend!

Potverdorie, ik had deze post voor gisteren ingepland, maar WordPress vindt mij niet zo lief… En ik zal vanaf deze week ook weer over andere dingen dan dat stomme hardlopen schrijven ;)