Getting personal, Work that ass

Iets met acceptatie en jawel, alweer hardlopen


De ‘look at her, not at me’ pose! Omdat ze het net iets harder nodig had dan ik

Ik kan je zonder blikken of blozen vertellen dat het Laura is die ervoor zorgt dat ik het onderstaande stukje schrijf en inmiddels ook durf te delen. Dat deed ik vroeger meer, van die mijmeringen over twijfels en over levenslessen, maar ergens in de loop van het ‘opgroeien’ en ‘privacy bestaat niet meer’ ben ik dat kwijtgeraakt. Terwijl delen wat ik voel en denk helemaal niet per definitie negatief hoeft te zijn of een negatieve impact hoeft te hebben, was er wel zo’n soort connectie ontstaan tussen persoonlijk bloggen en het interwebz. Maargoed, iets over acceptatie dus. (Het wordt trouwens een trend, dat ‘ge-iets’ in mijn titels, maar sommige dingen zijn zo moeilijk concreet te benoemen).

Ik had het al geaccepteerd voordat het startschot klonk, maar de teleurstelling na de finish was er niet minder om. Dat ik mijn streeftijd, die ik in januari nog zo optimistisch wel zag zitten (36:00), niet zou halen was al snel duidelijk. Met aanhoudende shin splints en benen die op vier plekken ingetapet waren zou je je ook kunnen afvragen of het verstandig is om een Marikenloop te lopen. Deed ik niet. Ik blink immers uit in eigenwijs zijn en nog eigenwijzer gewoon vrolijk doorgaan met het laatste beetje vertrouwen dat er nog over was. Het mislukte feestje eindigde na 43:20 en het besef dat ik voorlopig ga stoppen met hardlopen. Het gaat niet, het wil niet en het doet alleen maar pijn.

En dat is oke. Ik begon met hardlopen met een goede reden: conditie opbouwen, gezonder worden. Ik ging door met een goede reden: conditie opbouwen en op niveau houden en ervan genieten. Maar als al die motieven weg zijn, moet ik mezelf dan keer op keer tegen komen en keer op keer met blessures komen te zitten? 2014 was so far sportief gezien nog geen fantastisch jaar. Hoewel we nog niet eens op de helft zijn, zie ik het ook niet meer gebeuren. Dat is ook oké. 2014 was tot nu toe een heleboel andere dingen. Het jaar waarin ik eigenhandig weer op het punt kwam om te beseffen dat ik wél leuk ben – wat er dan ook gebeurt moge zijn in de zomer van 2013. Het jaar waarin ik hele goede studieresultaten haalde, waarin ik een nieuw baantje vond, waarin ik deed waar mijn hartje sneller van gaat kloppen. Het jaar waarin ik nieuwe mensen leerde kennen, maar ook oude vriendschappen anders ging beschouwen. En bovendien het jaar waarin ik tegen alle adviezen in precies deed wat ik zélf wilde.

Dus ja, ik mag na anderhalve kilometer gedacht hebben dat de wereld zou vergaan. En na twee kilometer hopeloos zijn gaan snelwandelen omdat ik dacht nooit de vijf te halen. Of na drie kilometer doodmoe in de hitte boos op mezelf zijn geworden. En na vier kilometer te hebben gekozen voor samen lopen in plaats van in mijn eentje records lopen.

Ik heb het wel gedaan. Die finishlijn, die drama’s onderweg en de tranen achteraf omdat het voelde als falen. En dat is allemaal helemaal prima.

Eerder geschreven in deze reeks aan gedachten:
Iets met hardlopen, te veel hooi op je vork en sterk zijn
Mijn CPC14, maar vooral: trots, euforie en levenslessen

Previous Post Next Post

You Might Also Like

8 Comments

  • Reply Zina 21 mei 2014 at 10:01

    Ook al loop je de 5km in ‘maar’ 43:20 (wat ik overigens echt geen slechte prestatie vind), je doet het wel. Ondanks alle blessures en tegenslagen stond je er wel en liep je ‘m uit, een prestatie om ontzettend trots op te zijn!

  • Reply Ilse 21 mei 2014 at 10:51

    Lekker bezig meisje! Ik ben trots op je! =D

  • Reply Laura 21 mei 2014 at 11:16

    Wat mooi geschreven! En je hebt het inderdaad wel maar mooi gedaan! Dat kunnen heel veel mensen niet zeggen.

  • Reply Jessica 21 mei 2014 at 11:31

    Ik zei het net ook al maar ik vind echt dat je een super prestatie heb neergezet. Met al die blessures, tegenvallers en in die hitte! Petje af hoor.

  • Reply Jildou 21 mei 2014 at 14:18

    Wat jammer dat het allemaal niet zo goed ging! Maar trots dat je wel de Marikenloop hebt gelopen!

  • Reply Mylene 21 mei 2014 at 15:05

    Soms moet je iets accepteren, ook al gaat het niet zoals je had gehoopt. Dat accepteren is niet makkelijk, dus dat jij dat kan, vind ik al heel knap. En je mag trots zijn op het feit dat je die finish hebt gehaald, maakt niet uit hoe! Misschien dat het hardlopen ooit weer een keer komt. :)

  • Reply Luana 28 mei 2014 at 09:29

    Ik heb je genomineerd voor de Very Inspiring Blogger Award! Info op mijn blog :-)

    Liefs, Luana

  • Reply Sas 8 juni 2014 at 20:11

    Erg goed hoor. Tumbs upppp! :D

  • Laat een antwoord achter aan Zina Cancel Reply