Het meisje recenseert: Lena Dunham’s Not That Kind of Girl

Voortaan zal er eens in de zoveel tijd een nieuwe rubriek op Sleeping Lion op de zondag verschijnen. Namelijk ‘Het meisje recenseert’ over boeken, films, series, toneel, muziek en andere mooie werken die het delen waard zijn.

It goes without saying dat mijn liefde voor taal hand in hand gaat met een liefde voor boeken (lezen). Ik kan heel erg vrolijk worden van een mooi gevulde boekenkast (en die gaat zeker in mijn toekomstige huis staan pronken) en van boeken kopen. Zo kocht ik afgelopen week The Rosie Effect, de opvolger van The Rosie Project. Er komt een boek aan om te recenseren voor uitgeverij Fontein (hoe tof!) en mijn recensie van Lena Dunham’s Not That Kind of Girl werd eerder deze maand gepubliceerd op The Post Online. Ook mijn liefde voor film en beeld is wel eens voorbijgeschoten. Vreemd genoeg vind je vrij weinig van dit soort artikelen in het archief van Sleeping Lion. En daar ga ik eens verandering in brengen, want mijn blog is toch echt een plek waar ik dingen deel die me bij zijn gebleven. Dus introduceer ik: Het meisje recenseert!

Ik trap vandaag af met een recensie van Lena Dunham’s Not That Kind of Girl, maar nee, niet exact dezelfde als op The Post Online. Op mijn eigen blog kan ik toch net eventjes iets makkelijker lelijke woorden rondstrooien en mijn mening wat minder genuanceerd brengen. Ook ga ik graag in op de vraag van Daan waarom iedereen nu zo massaal verliefd is geworden op de actrice en regisseur van HBO-serie Girls, miss fabulous Dunham.

Ik moet beginnen met vertellen dat ik Girls nooit heb gekeken en het waarschijnlijk ook niet snel ga kijken, dus Lena was voor mij niet al een soort idool or idealistische feminist die ik aanbad. Dat is ze na het lezen van haar boek ook niet geworden, al vind ik dat ze op sommige punten wel rockt. Lena is openhartig en kan schrijven als een malle, wat haar boek zeker zo z’n kracht geeft. Zo geeft ze situaties komisch weer die eigenlijk helemaal niet zo komisch behoren te zijn en vertelt ze over de keer dat ze kiezelsteentjes in haar zusjes vagina heeft zitten proppen. Like, wut? Ja, dat dacht ik ook toen ik dat las. Geen wonder dus dat meer mensen daarover vielen en ze haar Europese tour aflastte. Ik denk dat dat behoorlijk goed mijn probleem met dit boek aan geeft: het is gewoon too much.

Niet per se TMI, zoals je vast hier en daar al voorbij hebt zien schieten. Ik kan wel wat hendelen, maar de opeenstapelingen in haar leven doen voor mij ongeloofwaardig aan. Er lijkt geen dag voorbij te gaan dat ze niemand heeft ontmoet die de moeite waard is om over te vertellen. En eerlijk, ik geloof niet dat (hoe groot of succesvol of ambitieus je ook bent) dat ook in het echte leven voorkomt. Zo hebben alle besproken personages wel iets intrigerends en dat doet me afvragen of ze dingen niet gewoon verzonnen heeft. Not That Kind of Girl pretendeert een autobiografische roman te zijn, maar ik heb er sterk mijn twijfels over. (Of ik heb gewoon echt een héél saai leven, dat kan natuurlijk ook).

Dat doet er niets aan af dat die meid kan schrijven van heb ik jou daar. Ze gooit zinnen en woorden neer op papier die treffender zijn dan beelden zouden kunnen tonen. Dat vond ik dan ook weer wel heel fijn aan haar boek. Het is ook behoorlijk divers en feministisch en bevat bijvoorbeeld een lijstje met mailtjes die ze had gestuurd als ze kwader/moediger/gekker was geweest. Pijnlijk herkenbaar en dat is ook een beetje de kracht van het boek.

Het boek bevat wel leuke illustraties, maar tegelijkertijd vind ik ze een beetje afleidend.

Waarom iedereen spontaan doet alsof er een nieuwe godess is geboren, Daan? Ik weet het niet. Ik denk dat de vrouwen van nu graag iemand hebben die voor hen roept dat ze vaker seksueel aangerand worden dan ze willen, dat ze iemand zoeken die het lef heeft om zonder onderbroek rond te lopen en het stoer te vinden. Of misschien gewoon een vrouw die trots is op haar maatje meer in een wereld waarin alles minder en strakker moet en het feit dat ze die vetrolletjes zonder gene toont in haar eigen geschreven tv-serie. Sommige vrouwen worden nu eenmaal wild van ambitieuze mensen die heel wat bereikt hebben en anderen niet.

Ik had een van hen kunnen zijn als het boek iets minder Amerikaans aan had gedaan en ik geen nuchtere Hollandse was geweest. Maar dat doet er niks aan af: het is een leuke read voor wie daar geen moeite mee heeft.