De eerste les na vijf maanden in Australië

De wijzers van de klok zijn inmiddels verder getikt dan dat het verstandig is om nog op de bank te liggen met een laptop en de televisie aan. Als zelfs Bones en Criminals Minds afgelopen zijn en de volgende aflevering van House M.D nog niet begonnen is, wordt het misschien wel eens tijd om weer in de pen te klimmen. Ik heb al meer dan twee maanden geen blog geschreven. Meer dan twee maanden. Dat is zelfs voor mij, de eeuwige drukke en bezig bij, een hele lange tijd. Wellicht zelfs een nieuw record.

Of ik dat vervelend vind? Eigenlijk valt het wel mee. Soms zijn er gewoon geen woorden. Of ze zijn er wel, maar de drang om te delen, de behoefte om jullie eventjes via deze virtuele weg mee te laten kijken, ontbreekt. Was dat het geval van deze stilte? Een beetje. Er was iets dat nog van veel groter belang was.

Ik wilde gewoon even genieten. Nadenken. De dingen die gebeurden in me opnemen. Huilen om de mensen die ik gedag zei, huilen om de mensen die ik na vier maanden weer een zachte ‘hallo’ toe kon fluisteren. Ik wilde dat de dingen die ik deed daar bleven, in dat hoofd. Waar ze soms tolden, en wentelden, van links naar rechts, omhoog en omlaag en waar ze dan bleven liggen. Een poosje. Een seconde. Waar ze een glimlach toverden of juist een beeld dat me met weemoed terug deed denken aan die mooie tijd daar in dat verre land. En dat het daar dan bij bleef.

Niets geen Facebook, geen Twitter, geen verhalen op WhatsApp of blogjes op Sleeping Lion. Gewoon, ik, mijn familie, de bijzondere mensen, de fabuleuze plaatsen, de schitterende foto’s en de diep gekoesterde herinneringen. Bloggen voelde voor alles wat er gebeurde, gewoonweg veel te triviaal. Te simpel. Te plat.

Op internet schoten de artikels voorbij over de zoveelste Mac lipstick, over de zoveelste lijst met vragen die je beter niet kon stellen aan zwangere vrouw, over de mooiste outfit foto’s van het afgelopen jaar, over blogtips, over ethisch bloggen, over de Primark, over schoenen, over kleren, over interieurs, over films, over boeken. Ja, – als zelfs je favoriete boekenblogs in dit rijtje staan, gaat er inderdaad wat mis.

Op Twitter vroeg ik jullie, of een deel van jullie, waar mijn volgende blog over moest gaan. Bij wijze van stok achter de deur – of schop onder mijn reet, dat is natuurlijk afhankelijk van de interpretatie. Omdat ik vast zat en ik niet wist wat ik schrijven moest. Maar eigenlijk was dat niet waar. Ik wist het wel, maar alles dat daar dansjes had gedaan in mijn hoofd voelde veel te belangrijk, te dichtbij, te persoonlijk, om er (oppervlakkige) stukjes met foto’s erbij over te kunnen tikken. Ik dacht altijd dat reisbloggen een kunstje is zoals iedere andere vorm van schrijven – maar ik had het fout.

Bloggen over Australië, over mijn Melbourne, over de Great Ocean Road, de Grampians, Ballarat, Bendigo, Sydney, Kiama, Jervis Bay, Walkerville, Philip Island, Tassie, Cairns, The Great Barrier Reef, en nog meer Melbourne is zoveel moeilijker dan schrijven over afvallen, of aankomen, of studie of bloggen of communicatie of wat dan ook eigenlijk. Het was zoiets groots voor mij en zoiets kleins, zoiets ‘part of the whole experience’ voor een ander, dat ik het niet op papier kreeg.

Deze plekken waren niet slechts onderdeel van een reis, of van een periode in het buitenland. Deze plekken waren onderdeel van vallen, en opstaan, dansen, en doodmoe neervallen, apple cider drinken, tot tranen toe praten met nieuwe vrienden, huilen om de heimwee, leren, nog een keer keihard vallen, doorzetten, de moed hervinden, aftellen, afscheid nemen, thuiskomen.

Als er één les is die ik leerde van dit gebrek aan bloggen, dan is het deze: Onderschat nooit de kunst van het delen. En neem het al helemaal niet voor lief.