Getting personal

Docent voor spek en bonen

“Bent u de nieuwe stagiaire?” Twee grote blauwe ogen kijken me verwachtingsvol aan. Het meisje heeft lange, blonde haren die in een staart zijn gebonden en er prijkt een brede glimlach op haar gezicht. Haar stem is luid.
“Nee,” zeg ik, “maar misschien word ik dat over een tijdje wel. Ik kom vandaag alleen een keertje kijken.”
“Nou, vandaag heeft kijken geen nut, hoor,” een blond jochie van een jaar of dertien spreekt sneller dan ik hem kan verstaan, “we hebben namelijk een SO en dan kunt u he-le-maal niks doen. Saai.” Maar saai blijkt precies het allerlaatste wat deze klas is.

Het merendeel van dit blog schreef ik terwijl ik aan het wachten was op de dataverzameling voor mijn scriptie. Voor mijn scriptie maak ik namelijk gebruik van video’s en die video’s moeten op specifieke momenten opgenomen worden. Misschien maar goed dat ik precies die dag tijd had te doden, want ik weet niet of ik anders op papier had gezet hoe ik mijn meeloopdag heb ervaren. Toch duurde het nog wel even voor ik diezelfde woorden in een leesbaar blogje had gegoten. But here it is, zoals beloofd.

Voor iedereen die het niet precies meer weet, hier überhaupt nog nooit heeft gelezen of om welke reden dan ook: in mijn vorige blog besprak ik de plannen die ik heb voor na het afstuderen van mijn master. Ik besprak ook het kleine beetje liefde dat ik voel voor het lesgeven aan bijlesleerlingen en de twijfels of het onderwijs iets voor mij kon zijn. In samenwerking met de universiteit van Tilburg, de plek waar ik de academische lerarenopleiding Nederlands dan zou gaan volgen, organiseerde een docent van een middelbare school in Tilburg een meeloopdag. Ik had voor ik ging geen idee hoe de dag eruit zou zien, maar ik bleek er wel verwachtingen over te hebben. Sterker nog, toen ik riep dat ik écht niet wist of het docentschap iets voor mij zou zijn, was dat eigenlijk een leugen. Soms moet je alleen vol met je neus in de boter vallen om je dat ook te realiseren.

Meeloopdag

De meeloopdag had ik op een school die al vanaf de eerste minuut af aan, anders voelde dan mijn eigen middelbare school. Nu is dat niet zo vreemd, aangezien dat de enige school is die ik ooit gekend heb, maar ergens was het toch een verrassing. Alsof een deel van mij dacht dat het er op iedere school hetzelfde aan toeging en variatie enkel door docenten wordt aangebracht. De middelbare school waar ik meeliep had een onderwijsvisie die minder traditioneel was dan ik kende en twee locaties: een havo- en een vwolocatie. Van individuele afstemming, van samenwerken met de docent, werken met ICT en lessen met meerdere klassen tegelijk was nooit tot bijna nooit sprake op mijn school. Hier wel. En ik voelde me er meteen thuis.

Of dat kwam door de vriendelijke docent waar ik door ontvangen werd, de wijze waarop ik de lerarenkamer binnen kon lopen zonder dat er iemand verbaasd op keek of doordat ik omringd werd door mensen die je niet uit hoefde te leggen waarom het me leuk leek, dat weet ik niet. Het zou ook kunnen komen doordat ik meeliep in fascinerende en tegelijkertijd doodgewone klassen. Van 4 vwo tot een groep van zestien leerlingen die anders waren dan de anderen. Maar misschien kwam het gewoon omdat ik het leuk vond.

Ik vond het leuk om met andere mensen te praten die begrijpen waarom ik dol ben op talen en niet alleen de Nederlandse. Ik vond het leuk om de fascinatie voor de leeftijdsgroep (ik voel me nu heel oud!) te delen. Om een docent te horen zeggen: “Ja, ze hebben nu de leeftijd dat het er heel erg toe doet wat anderen van ze gaan denken. Maskers genoeg.” en om dat vervolgens niet veel later zelf tegen te komen bij mijn bijlesleerlingen. Ik vond het leuk om een docent te ontmoeten die zich tijdens zijn deeltijdmaster wilde verdiepen in het concept ‘framing’ en dat ik hem daar meer over kon vertellen dan hij al wist. (Dat was ook het moment waarop ik dacht: ‘Holy, ik weet dit gewoon?!).

Docent voor spek en bonen

Maar het allerleukste vond ik nog wel dat ik meeliep bij 4 vwo en ze stiekem tips kon geven over het schrijven van een killer motivatiebrief. Dat dat eigenlijk niet mocht, omdat ze een paar dagen later precies zo’n brief voor een toets moesten schrijven, zal ik maar gauw vergeten :-) Ik had het gevoel dat ik deze jongeren iets kon leren en iets bij kon dragen. Die voldoening was fijn, maar het was tegelijkertijd een bevestiging van mijn eigen kunnen. Ik merkte dat ik er enthousiast van werd en dat ik ze wilde leren dat Nederlands geen saai vak is. Dat het heel erg leuk kan zijn, dat mijn capaciteiten om te communiceren en te schrijven me heel erg ver hebben doen komen. Ik wilde dat ze ook gingen dromen over studies en het buitenland en oneindige mogelijkheden en: ‘Wow hebt u in Australië gestudeerd? Allemaal dankzij een goede brief?’.

Het was ook leuk om in een klas van zestien bijzondere leerlingen kritisch mee te denken over het plaatsen van leestekens in een brief en er na afloop achter de komen dat ze alle zestien hoogbegaafd waren. Het was nog leuker om te zien hoe de docent enerzijds hun fratsen wist te negeren en hen anderzijds door doelgerichte instructies toch bij de les wist te houden. Het was leuk hoe er vijf kinderen tegelijk het antwoord wilden geven, omdat ze het allemaal wisten – maar, het was nog leuker dat ik wist of dat antwoord wel of niet goed was. Ik genoot van het enthousiasme van de groep, maar ik zag ook wat een pedagogische en didactische uitdaging ze vormden. Een uitdaging waar ik graag in wilde duiken.

Leerzaam

Zo’n dag is heel erg verhelderend om erachter te komen wat je de afgelopen jaren wel allemaal niet geleerd en gedaan hebt. Dat merkte ik vooral toen ik achterin een 3 vwo klas zat, die speeches moesten gaan geven. Het meisje dat achterin de klas zat was heel hard bezig haar stoere imago hoog te houden voor de drie jongens waar ze door omringd werd. Maar toen ze haar verhaal moest doen, deed ze het volgens het boekje. En zo waren er meer leerlingen die me verbaasden, maar ook die me lieten zien hoeveel ze nog te leren hadden. Hoeveel ik ze nog had kunnen leren. Ik betrapte mezelf erop dat ik in vogelvlucht aan kon wijzen welke leerlingen ongetwijfeld in dezelfde vriendengroep zaten. Maar ook, ik genoot van de groepsdynamiek en het fijne staaltje psychologie dat door de klas raasde.

Na zoveel jaren communicatie, vergeet je soms wat je geleerd hebt. Als je tegen mij zegt, hier heb je een stelling en geef een overtuigende speech, dan hoef ik er niet bij na te denken wat ik daarvoor moet doen. Ik hoef niet na te denken over de opbouw, de manier van presenteren, de rol van lichaamstaal of het belang van een goede intonatie. Maar deze 3 vwo’ers hadden dat nog nooit eerder gedaan. Van trillende handjes tot struikelen over woorden, van toegeven dat je nerveus bent tot stoer blaffen dat het je niks doet. De clown in de klas die een net zo clowneske stelling uit had gekozen, maar toch een dijk van een betoog stond te presenteren.

Ennnn?

Ik zag het. Dat beetje, dat stukje. De uitdaging van de leeftijd, de (soms niet zo) leergierige leerlingen, de kennisoverdracht. Ik zag wat de docenten zagen die dit al hun hele leven doen. En ik dacht: ja, dit lijkt me LEUK! En dus verzamel ik aankomende tijd de benodigde documenten en werk ik aan een nieuw design voor mijn CV, zodat ik de toelating tot de academische lerarenopleiding Nederlands zo snel mogelijk kan doen.

Well, that escalated quickly, didn’t it? Vond ik ook. Maar ik ben er meer dan gelukkig mee.

PS. Iemand tips voor een betaalbare studio in Tilburg, in de buurt van het station en de universiteit?

Previous Post Next Post

You Might Also Like

6 Comments

  • Reply Lenneke 14 mei 2017 at 19:24

    Hé, ik word hier ook helemaal enthousiast van! Wat blij dat jij er blij van wordt. Je hebt zelfs mij geënthousiasmeerd en ik roep altijd het hardst dat docent zijn me afschuwelijk lijkt, haha.

  • Reply Leonie 14 mei 2017 at 19:27

    “You can do anything if you have enthusiasm!” ;) Haha, jaaa, ik werd er dus nog veel blijer van dan ik van te voren had verwacht. Geen idee of ik echt de rest van m’n leven voor de klas ga staan, maar ik vond het in ieder geval leuk genoeg om een jaar full-time stage te kunnen overleven. Bedankt voor je reactie :)

  • Reply Audrey 14 mei 2017 at 20:29

    Wat leuk! En eigenlijk vind ik het ook heel goed bij je passen inderdaad, al ken ik je nog niet eens in real life ;)

  • Reply Willeke 14 mei 2017 at 23:03

    Tilburg is leuk! Ik woon in een studio in Talent Square, naast het station, en dat bevalt heel goed :) Maar er zijn in de afgelopen jaren heel veel nieuwe studio’s in Tilbug gebouwd dus je vindt vast wel wat!

  • Reply Caro 17 mei 2017 at 19:28

    Ik moest toevallig vandaag nog aan je blog denken, dat ik er al zo lang niks gelezen had. Kijk ik net op bloglovin staat er weer een blog van jou online, leuk! Gaaf dat de meeloopdag je zo goed is bevallen en dat je nu ook weet welke richting je volgend jaar in wil gaan! Veel succes alvast met aanmelden :)

  • Reply Daan 18 mei 2017 at 15:34

    Leuk! Tilburg is wel een gekke stad. Heb er (jaren terug) ongeveer 2,5 jaar gewoond!

  • Laat een antwoord achter aan Caro Cancel Reply