Australia, Getting personal, Groeien, Student-like, Travel

Deakin’s Beach Welcome Trip: Day 1

De dag begint met stress. Ik probeer de foto’s van de dagen ervoor te importeren op mijn harde schijf als mijn Macbook er volledig mee ophoudt. Shit, shit, shit. Ik heb nog vijftien minuten voor ik beneden in de lobby moet zijn om op tijd bij de informatie meeting te geraken. Ik probeer de boel te fixen. Het meeste kan ik herstellen, maar de laatste foto’s ben ik kwijt. Het vuurwerk, alle lieve kleine stationery shops, foto’s van de mensen met wie ik was. All gone. Aan het einde van de Beach Trip realiseer ik me dat de foto’s me niet zoveel doen, maar dat het voelt alsof ik herinneringen kwijt ben geraakt. Ik start met schrijven.

We verzamelen in een grote zaal waar eerst wat huishoudelijke mededelingen worden gedaan. De zenuwen gieren door mijn lijf. Het is een gekke mix. Ik heb er heel veel zin in, maar vind het ook wel eng. Er zijn praatjes. Iets over dat we vooral naar Australië zijn gekomen om te studeren en dat zus en zo op deze en die manier geregeld kan worden. Het gaat vrijwel volledig langs me heen doordat ik alle scenario’s in mijn hoofd naloop. Waar komen we terecht? Wat gaan we precies doen? Wie ga ik ontmoeten? Ik vertrek vandaag naar een klein stadje, Lorne, op 2-3 uurtjes rijden van Melbourne om op een ‘drie’-daags kamp te gaan. Met 170 andere onbekenden. Ik vond de 26 in Rome al veel, dus 170 mensen van verschillen culturen, nationaliteiten, normen en waarden maken me behoorlijk zenuwachtig. Er is die ochtend dan ook geen ontbijt naar binnen gegaan.

We worden geacht in de bussen te vertrekken op basis van onze achternamen. Ik zit, verrassing, in bus 3. Ik deel de tweezitsbank met een meisje uit Argentinië dat ik eerder die week heb leren kennen en ze heeft heerlijke citroenkoekjes gebakken. Het maakt me iets comfortabeler. De bus is prima en het is de tweede keer dat ik de stad uitrijd, dus er is nog altijd genoeg te zien. We schieten de snelweg op en hoewel ik onder de indruk ben van de rotondes die je met de klok mee moet rijden, kan ik mijn ogen niet lang open houden. Moe. Ik dommel even weg, maar word na een anderhalf uur aangestoten om naar het prachtige uitzicht te kijken. Hier begint de Great Ocean Road. Een route die ik ook met mijn ouders zal rijden, maar dat maakt mijn enthousiasme er niet minder op. Vlaktes, dieptes, zee, rotsen en een geasfalteerde weg wisselen elkaar af. Wat ben je mooi, Australië. Wat ben je mooi.
Als we aankomen zijn de andere twee bussen er al. Iedereen heeft plaats genomen in de balzaal van het hotel waar een deel van de groep zal verblijven. Er staan kannen met (vermoed ik) sinas en cola op tafel en mensen zitten met een man of acht rond een tafel. Ik ben blij dat ik wat bekende gezichten zie en schuif snel aan. Die tactiek heeft vrijwel iedereen aangehouden. Het hangt in de lucht hoe ongemakkelijk iedereen zich voelt. Anderen slaan al snel aan het praten, weer anderen kijken wazig om zich heen. We krijgen een paar praatjes over alcohol gebruik, over slangen & spinnen & haaien, over hoe de accommodaties werken en wat we gedurende de week zullen doen. In de bus hebben we een pakket ontvangen met een agenda, marketingprularia van de verschillende clubs en een formulier met gepersonaliseerd programma. Ik zit in de roze groep. We moeten het bijbehorende armbandje de gehele trip dragen om mee te kunnen eten en aan activiteiten deel te kunnen nemen.

Dit doet me denken aan de afschuw van mijn moeder voor vakantieparken waar je bandjes moet blijven dragen om naar binnen te kunnen. We krijgen een korte voorstelronde van de medewerkers die mee zijn en de Peer Advisors die ons begeleiden. Buiten op een grasveld moeten we verzamelen aan de hand van onze toegewezen kleur. We krijgen eerst een ijsbreker. Door met een tennisbal te gooien stellen we onszelf voor, ik geloof dat dit een klassieker is tijdens introducties. Ik ben alleen zo hard bezig met iedereen verstaan, bekijken en namen onthouden dat ik spontaan vergeet mijn hand op te steken als ze vragen of iedereen geweest is. Resultaat: niemand weet mijn naam – maar ik had ook niet echt verwacht dat mensen mijn naam zouden kunnen onthouden. Hij is blijkbaar nogal ingewikkeld, dus na drie keer herhalen vertel ik iedereen maar gewoon dat ik Leo heet. Daar luister ik toch ook naar.

Lorne Great Ocean Road Cottages Road

Great Ocean Road Cottages Across the Creek

We worden naar onze accommodatie gebracht. Het is simpel. Ik trek mijn neus op als ik er aan kom en realiseer me hoe verwend ik ben. Een kamer met drie stapelbedden en een gedeelde badkamer met 14 personen. Dat is een nieuwe ervaring voor mij, want van kamperen of wat dan ook heb ik geen kaas gegeten. Ik claim zo snel als ik kan een bottom bed (zie je me al gaan op de bovenste? het hele bed zou omkieperen, man) en geef mezelf de opdracht dit allemaal over me heen te laten komen. Ik ben naar goddamn Australië gevlogen, heb 24 uur gereisd, heb alles in mijn eentje gedaan; dan moeten deze drie dagen ook wel lukken. De dag begint met een activiteit, in mijn geval vrije tijd. Daar ben ik blij mee, want het geeft me wat gelegenheid even te acclimatiseren en de omgeving te verkennen. Door gehannes met mijn camera en zorgen (‘ik kan dat ding hier echt niet laten…’) mis ik de gezamenlijke koffiedrink sessie met heel groep roze. Ja, handige zet.

Lorne way to the sea

Lorne sea

Ik realiseer me op dat moment nog niet dat ik de eerste bonding session ontglipt ben (dat ik doe ik nu pas tijdens het schrijven) en dat ik in de toekomst iets meer aandacht moet besteden aan zulke details. *Mental note to self: ga naar de bar deze vrijdag.* In plaats daarvan ga ik met een Japans meisje het stadje verkennen. Mijn big ass lens en camera om mijn nek; onze babbels over de cultuurverschillen. We zitten aan de rand van het strand en waarderen ons uitzicht. It’s a good day. Ik heb fijn gezelschap, maar onze gesprekken beperken zich tot haar maand aan Engelse scholing. Ik probeer haar ‘really’ te leren, maar ze blijft ‘reary’ zeggen en na een poosje geef ik het op. We lachen er samen om. In de verte is groep groen aan het surfen. Surfen. God, ik moet er niet aan denken.

Lorne seaside kids and family

Lorne surfing Beach Welcome Trip Deakin University

Iedereen lijkt ontzettend veel plezier te hebben en als ik B. uit Nieuw-Zeeland voor mijn lens krijg, wordt dat vermoeden bevestigd door het enthousiasme. Ik heb haar op mijn eerste dag hier leren kennen en ze voelt al een beetje vertrouwd, dus misschien is dat precies wat ik nodig heb om overgehaald te worden. Het wetsuit schijnt klote te zijn en de golven zijn behoorlijk massief. Nu al. En we zitten ook nog eens buiten het seizoen, maar dat schijnt verder niet zoveel uit te maken. Het lijkt me supervet om te proberen en ik besluit dan ook om iedere keer als ik iemand over het surfen hoor zuchten, me er niks van aan te trekken. Ik weet hoe snel ik me soms door anderen kan laten beïnvloeden. Ik spreek met B. af om na haar douche een koffie te gaan drinken, maar er komt niks meer van: ik heb geen verbinding met mijn 3G omdat we in de middle of nowhere zitten en dus kunnen we niks afspreken. Het is niet erg, in plaats daarvan doe ik dutjes en ontdek ik hoe verrekte goed het bed ligt, praat ik nog meer met Japanse meisje en word ik luid gewekt door de kaartspellen die beneden in de gezamenlijke keuken/woonkamer van het complex gespeeld worden. Tegen de tijd dat ik een kijkje durf te gaan nemen zijn ze echter al uitgespeeld en staat het diner op de planning.

Lorne seaside

Hmm, eten. Daar heb ik wel behoefte aan na deze volle dag. Ik bekijk de foto’s die ik vandaag gemaakt heb en bedenk me opnieuw dat het hier zo verdomde mooi is dat ik er woorden niet voor kan vinden. Kunnen jullie dat wel?

De trip en de omgeving blijft me de andere twee dagen ook nog verbazen, maar dat kunnen jullie binnenkort lezen.

Previous Post Next Post

You Might Also Like

8 Comments

  • Reply Daan 20 juli 2015 at 13:20

    Wel nice dat je meteen al een paar mensen hebt gevonden met wie je dingen kunt gaan doen!

  • Reply Kim 20 juli 2015 at 20:52

    Alles ziet er echt zo tof uit! Stiekem best jaloers, hihi. Ik kijk lekker mee vanuit huis. Geniet ervan. :)

  • Reply Elsbet | La Vie Pure 20 juli 2015 at 21:10

    ziet er allemaal zo mooi uit!

  • Reply Angelina 22 juli 2015 at 09:35

    Wauw wat mooi allemaal en leuk om te lezen!! Vind het ook erg stoer van je :)

  • Reply Yara 22 juli 2015 at 12:03

    Hee lieve Leo. Ben blij dat ik zo kan lezen over jouw avonturen. Het is echt wel heel bijzonder allemaal zeg! Fijn dat je steeds meer contacten krijgt. De plaatjes die je hebt geschoten zijn echt prachtig en het is in het echt nog zoveel mooier… Jij maakt nu dingen mee die velen nooit mee zullen maken of zullen zien, echt geweldig! Geniet ervan en blijf lekker jezelf! Ik spreek jou weer snel via telefoon! XX

  • Reply Petra 27 juli 2015 at 21:20

    Leo, wat een prachtige foto’s! Let je goed op jezelf?

  • Reply Naomi in Wonderland 30 juli 2015 at 19:36

    Wat schrijf je ZO leuk en ZO vlot. Ik lees graag, maar er zijn maar enkele blogs waar ik m’n aandacht echt voor de volle 100% keer op keer er kan bijhouden en bij jou lukt dat zonder probleem. Het klinkt echt allemaal nog zeer nieuw en wat onwennig maar dat komt vast en zeker goed! Ik kijk al uit naar de volgende posts en wat kut van je camera :(

  • Reply Deakin's Beach Welcome Trip: Day 2 & Day 3 - Sleeping Lion 17 september 2015 at 05:47

    […] tegoed van het ieniemiene introkamp dat ik hier had. (Ik schreef het vlak nadat ik terug kwam). In het vorige deel heb je kunnen lezen hoe we naar de plek toereden, hoe ik mijn kamer met opgehaalde neus bekeek en […]

  • Laat een antwoord achter aan Yara Cancel Reply