Buiten schijnt het zonnetje. Terwijl het hier nu eindelijk wat mooier weer wordt, begint het thuis eruit te zien als de herfst veel te vroeg op de deur is komen kloppen. Mooi weer doet me denken aan mijn Beach Welcome Trip – het gebrek eraan, maar hoe dat eigenlijk helemaal niet uitmaakte. Het ligt inmiddels al zo’n twee maanden achter me, maar toch hadden jullie nog de verhalen tegoed van het ieniemiene introkamp dat ik hier had. (Ik schreef het vlak nadat ik terug kwam). In het vorige deel heb je kunnen lezen hoe we naar de plek toereden, hoe ik mijn kamer met opgehaalde neus bekeek en hoe ik de eerste dag een Japans meisje ‘really’ probeerde te leren. In dit deel… nou ja, lees het maar gewoon.
Australia
Ik hou van het tabula rasa gevoel van de eerste dag van een nieuwe maand. Dat onbeschreven blad, klaar om vol te worden geïnkt. Beter dan de vorige, overtreffend op die daarvoor. Het is eigenlijk een beetje dom dat ik zoveel waarde hecht aan die dagen, maar het voelt altijd even alsof het jaar je een nieuwe kans geeft. Die kans had ik even nodig want augustus was alles wat ik in september niet meer hebben wil: chaos. Een gezellige chaos op de meeste momenten, maar op sommige momenten kon ik wel schreeuwen van frustratie. Daarom een blogje over de eerste van de maand, met doelen en plannen en balblabla – maar vooral met lessen van afgelopen twee maanden in Australië.
Naast me staat een dampende hazelnoot latte (dat is inderdaad mijn favoriet, voor wie dat nog onthouden heeft) en een zacht lentebriesje waait door mijn kamer. Het wordt eindelijk wat warmer! Ik ben terug in Melbourne, alweer een paar dagen, en het is fijn om weer thuis te zijn. Al durf ik te wedden dat er ook ongetwijfeld nog steeds mensen waren die niet wisten dat ik weg was of die misschien dachten dat ik veel te hard aan het party’en was geslagen (antwoord: nee, niet echt). Ik bevond me in een noordelijk topje van Queensland, Australië en zag daar het Great Barrier Reef (holy fuck wat bijzonder), ging al roadtrippend door de country, sliep in een tiny stadje genaamd Millaa Millaa en gaf kangaroes en wallaby’s te eten (Mag ik er eentje hebben? Please? Ze zijn ZO lief als ze tam zijn).
Hoewel de trip geweldig was, heb ik het schrijven hier gemist. Misschien moet je er een schrijver voor zijn om dit te begrijpen, maar op dit moment loop ik vast met letterlijk alle andere dingen die ik moet doen, voordat ik al mijn gedachten neergepend heb. Zijn jullie even mazzelaars ;)
De dag begint met stress. Ik probeer de foto’s van de dagen ervoor te importeren op mijn harde schijf als mijn Macbook er volledig mee ophoudt. Shit, shit, shit. Ik heb nog vijftien minuten voor ik beneden in de lobby moet zijn om op tijd bij de informatie meeting te geraken. Ik probeer de boel te fixen. Het meeste kan ik herstellen, maar de laatste foto’s ben ik kwijt. Het vuurwerk, alle lieve kleine stationery shops, foto’s van de mensen met wie ik was. All gone. Aan het einde van de Beach Trip realiseer ik me dat de foto’s me niet zoveel doen, maar dat het voelt alsof ik herinneringen kwijt ben geraakt. Ik start met schrijven.
Voor ik vertrok wist ik van een aantal dingen wat ik kon verwachten. Voor ik vertrok wist ik ook dat ik dat van veel meer dingen helemaal niet kon. Ik wist niet waar ik terecht ging komen, ik wist niet hoe ik ontvangen werd, ik wist niet hoe de universiteit georganiseerd was. En zo waren er meer dingen. Wat ik wel wist was dat er happy days en off-days zouden komen, dat ik ergens heimwee zou krijgen (hoe weinig ik daar ook mee bezig was) en dat ik dingen moeilijk zou vinden. Ik ken mezelf behoorlijk goed – en dat weten jullie. Wat ik niet wist – en waar ik ook geen rekening mee had gehouden – was dat ik in zo’n emotionele rollercoaster terecht zou komen.
Lieve lezers, lieve vrienden, lieve studiegenoten: dankjulliewel voor alle steun, alle lieve berichtjes, alle succeswensen, alle ‘ik ben zo benieuwd!’-uitroepen en het geduld. Ik heb inmiddels mijn tweede dag in Melbourne erop zitten en het is hier midden in de nacht, maar mijn lijf is nog volledig ingesteld op de Nederlandse tijd. Ik heb geprobeerd wat van mijn eerste indrukken op (voornamelijk op de Deakin Burwood Campus) op papier te krijgen, maar het wilde niet echt lukken. Flarden van zinnen, stukjes nieuwe herinneringen, ervaringen, vragen: daarmee kan ik geen gestructureerd blog schrijven. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ik in het Nederlands type, maar in het Engels aan het denken ben en ik de hele tijd tussen de talen switch. (Sorry lieve vriendjes, sorry voor de overload aan Engelse en Nederlandse zinnen!)
Wat ik jullie dan wel te bieden heb? Iets visueel. Een paar plaatjes. Heel simpel, maar de eerste beelden van de Deakin Burwood Campus – veel verder ben ik nog niet geweest.
Als jullie dit lezen zit ik net in het vliegtuig, ben ik aan het boarden, ben ik traantjes aan het laten op Schiphol (sshh niet doorvertellen) of sta ik al brakend boven de wc van de zenuwen. Nee, grapje, dat laatste zal niet gebeuren, ik ben tot nu toe behoorlijk kalm. Toen ik van de week de allerlaatste blog schreef dacht ik ook echt dat ik voor aankomst geen meer zou volgen, little did I know over de drang die ik had op toch nog wat woorden op papier te gooien.