Getting personal, Psychospeak

Carpe diem en dat soort dingen

Het is hier even een tijdje stil geweest. De woorden waren op. Eventjes. Zoals ze dat wel vaker zijn en zijn geweest. Er kwam dit weekend naar nieuws op ons dak vallen en dat heeft de hele week in mijn hoofd gespookt. Rondjes gedanst. Van links naar rechts, van voor naar achter. Soms was het plafond een uur lang de enige plek die mijn concentratie kon vinden. Op andere momenten probeerde ik de alledaagse gang van zaken op te pakken. Ik ben begonnen aan periode 2, nieuwe vakken en een nieuw rooster. En hoewel ik dat allemaal heel leuk vind, was het toch een beetje mistig. Soms schrijf ik heel goed als het uitzicht een beetje troebel is, soms komen er geen woorden uit mijn pen. Jullie mogen raden wat er dit keer het geval was.


Bron

Inmiddels is de intense dag van afscheid achter de rug en kan ik weer even ademen. Ik wil jullie graag iets meegeven. Iets dat me de hele week vast heeft gegrepen en vreemd genoeg, mij nog meer motivatie heeft gegeven om al mijn lopende ‘projectjes’ (zo noem ik het maar even) tot een succes te maken.

Het leven kan zo over zijn. Ja, ik weet wat je denkt. Dat zegt iedereen, je moet van iedere dag genieten, pluk de dag – carpe diem – en leven alsof je morgen doodgaat zijn niet voor niets clichés. En natuurlijk, en daar ben ik geen uitzondering op, zeg je dat je dat doet.

Maar doen we dat ook echt?

Deze week deed me beseffen dat ik soms niet iedere seconde nuttig besteed en dat dat oké is. Maar ook dat dat soms – ook al denk je er even geen zin in te hebben – beter is om wel te doen. Dat sommige dingen zo ontzettend eng zijn en je ze daardoor des te meer moet doen. Dat geldt vooral voor mijn buitenland studieperiode. Ik wil graag naar Australië (zo dat is eruit) en die drang, dat verlangen, dat idee is heel erg sterk. Ik weet niet waarom, ik weet wel dat ik alles ga doen om er ook te komen. En god ook al vind ik dat rete eng en is die angst best reeël: ik wil het doen.

Mocht er dan een vliegtuig naar beneden storten dan ben ik op z’n minst bezig geweest met alles uit mijn mogelijkheden proberen te halen. (Nu moet je dat beeld gelijk weer vergeten, hoor).

Deze week heb ik met het besef rond gelopen dat alles relatief is. Betrekkelijk. Dat het met een heel klein zuchtje wind, een kleine koersverandering, een paar kilometer te hard of een paar drankjes te veel over kan zijn. Het lijkt me niet gezond om je altijd zo te voelen. Je zou geen auto meer in kunnen, geen droombestemming meer kunnen bezoeken en geen dokter meer bezoeken om de angst dat het verkeerd zou kunnen gaan. Daar valt niet mee te leven.

Het is daarentegen alleen helemaal niet erg om er wel even bij stil te staan. Even. Even relativeren, even om je heen kijken, de geuren en kleuren in je omgeving opsnuiven, glimlachen om iets kleins en de mensen en momenten koesteren die belangrijk voor je zijn.

Papa en Expeditie Robinson op de bank, Laika en haar dikke mollige lijf tegen me aangedrukt. Naar bed gaan zo laat je dat wil, een to-do list schrijven voor morgen en je realiseren dat je er nog bent. Een fragmentje van Over Mijn Lijk voorbij zien schieten en horen dat het leven binnen anderhalve week kan eindigen terwijl je nog zo jong bent.

Leef. Geniet. Probeer. En overwin.

Previous Post Next Post

You Might Also Like

8 Comments

  • Reply Dina 31 oktober 2014 at 07:01

    Heel mooi geschreven. Het doet me een beetje denken aan hoe ik me een paar jaar geleden voelde. Sterkte!

  • Reply Rosanne 31 oktober 2014 at 07:29

    Wat een prachtige tekst. Zo waar, dank voor de reminder. Sterkte…

  • Reply Melissa 31 oktober 2014 at 08:48

    Mooi geschreven, en oh zo waar. Het lijkt tegenwoordig wel alsof je niet meer serieus mag praten over het feit dat het leven maar even duurt en je daar dagelijks van moet genieten. Dan roepen mensen gelijk: “YOLO” en is de serieuze toon er wel weer af. Maar het is wel waar. Je moet ook elke dag genieten. Even stilstaan bij het feit dat je er nog bent en dat je gezond bent. Dat je vrij bent en kunt gaan en staan waar je wilt. Ik schreef een tijdje geleden ook al over dit onderwerp, als je zin hebt om het te lezen: http://www.22dingen.nl/2014/10/monsters-in-je-kast-en-faalangst-tussen.html

  • Reply Marcella 31 oktober 2014 at 10:46

    Wauwww, zo mooi geschreven! En zoooo belangrijk om je dromen waar te maken! Mijn vader overleed vorig jaar zo plotseling. Hij wilde nog altijd reizen, mooie landen zien. Nu kan dat nooit meer. En ook voor mijn schoonvader is de wereld klein na zijn hersenbloeding. Wij reisden in februari door Nieuw-Zeeland en dat was zo genieten. Het leven is zo mooi. Enjoy it!

  • Reply Stella 31 oktober 2014 at 11:42

    “Ik weet niet waarom, ik weet wel dat ik alles ga doen om er ook te komen. En god ook al vind ik dat rete eng en is die angst best reeël: ik wil het doen.” Goedzo. Wauw. Ik kan veel van jou leren. Ik doe dat trouwens soms ontzettend bewust. Even stilstaan, om me heen kijken, glimlachen, als de zon schijnt m’n neus in de zon steken -figuurlijk he, dames en heren- en gewoon even luisteren naar de geluiden om me heen. Me afvragen waar ze vandaan komen, wat het is dat dit geluid maakt. Of ik kijk heel bewust even naar Jim. Dat helpt echt om te relativeren. Voelt altijd heel fijn. En dit artikel is ook fijn.

  • Reply Mirne 31 oktober 2014 at 13:11

    Mooi geschreven. Ik zou hier ook wat vaker stil bij moeten staan en meer uit het leven moeten halen. Vaak realiseren we ons dat pas te laat.

  • Reply Zina 31 oktober 2014 at 16:14

    Bedankt voor deze mooie woorden <3 in tijden van veel drukte en stress vergeet ik al snel waar het eigenlijk allemaal om draait: liefde en genieten.

  • Reply Liliane 31 oktober 2014 at 18:41

    Prachtig geschreven Leonie, ik kan het alleen maar eens met je zijn.
    Aan de andere kant wil ik er ook niet teveel bij stil staan want dan geniet ik juist minder, met de gedachte dat het zo allemaal over kan zijn.
    Ik wens je veel sterkte toe de komende tijd en natuurlijk heel veel succes met het waarmaken van die prachtige droom in Australië!

  • Laat een antwoord achter aan Melissa Cancel Reply