All Posts By

Leonie

Weekly snapshots

Weekly snapshots: juni, juli en augustus

1. Een van de eerste mooie zomerdagen van het jaar. Toen wisten we nog niet dat we een hittegolf gingen krijgen… 2. Ik kocht nieuwe slippers, omdat ik bijna geen zomerschoenen meer had. Na een lange zoektocht voor ballerina’s (pasten niet), vond ik deze glazen muiltjes. Ik wilde ze nooit meer uit doen. 3. Ik ruimde mijn kast op… Zes jaar aan schoolspullen kieperde ik in de oud papierbak en mijn kamer voelde weer heerlijk opgeruimd. 4. Tijdens de diploma uitreiking met het beste vriendinnetje! 5. Sprong in de tijd: aan het zwembad in Frankrijk. Om een uur of negen na het eten nog even genieten van de avondzon zonder lawaai. Heerlijk. 6. Ik ging weer rennen! En het ging goed. Ik schreef er al over op JKR. 7. Gezonde muesli-blauwebessen-kokosnootsnipper-ontbijtjes. Met de #healthybreakfastclub. 8. Ik kocht een nieuwe lippenstift, want ik vind rode lippen leuk. Doen we gewoon. En een feestje vroeg er natuurlijk om dat het gedragen zou worden. Beetje scary at first, maar wel heel leuk! 9. Ik at een heerlijk half kippetje ‘zoals ie is’ bij een restaurantje bij Nieuw Milligen. Hoe ik daar terechtkwam? De blogpost volgt.

Fit bits

Waar gaan die benen met dat broekje heen?!


Ik ga hier eens even iets vertellen. (Is daar je blog soms voor? Ja, toevallig wel). Deze is voor alle beautiful ladies die net zoals ik niet zo gemakkelijk een shortje aantrekken tijdens het sporten/zwemmen/hete weer. Ik weet dat jullie er zijn en dat weet ik omdat ik, tot voor kort, op dezelfde punt stond. Het mocht dan wel vijfentwintig graden zijn, mijn benen mochten echt niet in een shortje gezien worden. Hardlopend en al? Nee, de mensen zullen wel denken ‘waar gaan die benen met dat broekje heen’ (zo voel ik me wanneer ik in de grote auto van mijn vader rijd, alsof de auto met mij op stap is in plaats van andersom). Maar truth to be told: dat is helemaal niet zo. En dus nam ik de stap. Deed ik een oud volleybalbroekje aan tijdens het hardlopen (de horror van opkruipende broekjes!) en genoot. Van de vrijheid. Van het zelfvertrouwen en ook al was hij eigenlijk iets te kort, ik droeg ‘m daarna nog een keer. En nog een keer en nog een keer: naar de sportschool zelfs.

Ik heb geen modellenbenen. Laat ik daar mee beginnen voor ik comments krijg met ‘Ja, maar het is vast niet zo erg en ik heb een sinaasappelputjes huid en ik heb dikke flubberbillen en ik voel me er gewoon niet prettig in ok’. Die heb ik namelijk ook allemaal. (Aan flubberbillen valt trouwens wat te doen, maar dat een andere keer). Ik verberg me liever onder driehonderd laagjes kleding dan dat ik naar een openbaar zwembad ga. Maar hardlopen in een lange broek, met dit weer? Dat is een marteling die ik mezelf niet aan wil doen. En wat dan nog als mensen iets denken? ‘Jezus, ze had beter iets anders aan kunnen trekken.’ Ze zullen het niet zo snel tegen je zeggen.

Bovendien, als ik aan het hardlopen ben, dan ziet niets er erg charmant uit. Ik ga ook niet hardlopen om mooi te wezen, maar om mezelf te verbeteren, te verbazen en te verrassen. Ik ben tenslotte degene die aan het hardlopen is en zodra de ander niet door dezelfde hel gaat (grapje, grapje) als ik, wat moet ik dan met die mening? Zij zitten in de auto met hun airco en ik ren in vijfentwintig graden met piepende longen. How about you beat that first?

Nee. Daar heb ik schoon genoeg van. Dus kocht ik vanochtend een nieuwe short (die linksboven) met een tussenlengte. Hij is niet zo vet als die galaxy (het doel is nog steeds dat ik daar lekker in kan lopen) maar ik ga ‘m rocken. Inclusief sinaasappelputjes huid en zwieber bovenbenen. En wie daar niet tegen kan? Die knijpt maar mooi even z’n ogen dicht.

Fotografie

Il était une fois en France

Frankrijk ligt al weer honderden kilometers van me vandaan, maar stiekem mis ik het nog steeds een beetje. Heimwee naar het vreemde en onbekende, noem ik het graag. Gelukkig heb ik mooie foto’s om me de plek te herinneren, voor de mensen zou ik niet terug gaan, maar voor de uitzichten en de heerlijke sfeer? Last minute nog.



Getting personal

Zo’n tweeëndertig dagen later


Alright. De laatste blog is al meer dan een maand geleden. Dat is niet helemaal hoe ik het voor me had gezien, dat beginnen met een frisse start op SL en dan na drie blogjes het weer voor gezien houden. Dat is echter niet het enige. Hoewel het voor de meeste misschien al wel duidelijk was: ik ben al lang weer terug in Nederland. Niets terugkeren op de vijftiende in augustus, na een week had ik het er wel gezien. Een combinatie van levenspaden die elkaar kruisden terwijl ze elkaar het licht niet in de ogen wilden gunnen en misverstanden, deed me besluiten naar huis te gaan. Wat ik daarna precies gedaan heb?

Ik had even nodig om aan het idee te wennen dat mijn superzomer op een andere manier een superzomer moest worden. Ik zou niet kunnen hardlopen bij de Franse zon, ik kon er niet vandaan bloggen en ik kon ‘vakantiewerk in het buitenland’ voorlopig nog op de bucketlist laten staan. De beslissing om te gaan maakte ik volledig met mijn verstand. Inmiddels heb ik mijn plekje weer gevonden, doe ik leuke dingen in Nederland en zit ik weer als kassabliepmiep in de winkel. Stuff’s back to normal.

☑ Verder regelde ik alle voorbereidingen voor de intro en uni. Ik heb er zin in, kan ik dat zeggen?
☑ Ik ging naar Despicable Me 2 en genoot met volle teugen. Het is voor mij de film van het jaar, in bad and in good times. Ik ging overigens met de auto (yes!) met beste vriendinnetje en het kostte twee pogingen voor we de film zagen. Wij kunnen nooit als normale mensen naar de bioscoop.
☑ Autorijden is gewoon leuk als je eindelijk alleen mag
☑ Ik vierde mijn verjaardag in Frankrijk met de lekkerste vruchtentaart die ik ooit op heb. Volgend jaar weer?
☑ Gedoe in Frankrijk liet me zien we mijn echte vrienden zijn en wie er vooral zin in hebben een vriend te zijn als het hen uitkomt.
☑ Hardlopen wilde me een tijdje niet lukken, but I’m back in the race! Zaterdag op JKR kun je er alles over lezen.
☑ En… ik ben flink hard aan het bloggen gegaan, inclusief foto’s van Frankrijk, inspiratie en mijn to-read lijstje.

Zo. Nu ga ik er even van uit dat ik voorlopig niet meer verdwijn. But, just in case, I will come back (:

Bloggin'

My morning reads #1

Dat ik veel blogs lees, mag ik duidelijk zijn als ik je zeg dat de bloglovin’ teller momenteel op 978 staat. Het gebrek aan blogjes hier en het gebrek aan reacties bij jullie, valt te wijten aan mijn enorm lange to-do list(s). Als ik niet in de Lidl werk, dan werk ik op kantoor of houd ik mijn sites bij en schrijf ik artikelen voor JKR. Al heel erg snel ben ik in het buitenland en het valt tegen hoeveel voorbereidingen je daar voor moet treffen. Hoewel ik tegen Marieke heb verteld voor het interview dat binnenkort online komt, dat ik er niet zoveel voor hoef te doen, wordt het lijstje plotseling steeds langer. Toch zijn er een aantal blogs die ik iedere dag wel een bezoekje breng. De eerste twee zijn Engels, namelijk Breanna Rose en Style Activist (Erika).

Breanna heeft oogstrelende plaatjes en de enige categorie die ik niet zo geweldig vind is haar ‘wantlist’. Kwestie van smaak. Ze is een enorme inspiratiebron voor me en lijkt me een heel gezellig persoon. Ze zit barstensvol goede adviezen over freelancen (yay!) en een eigen bedrijfje runnen. Dat doet ze dan ook met prachtige design – mag ik dat ook kunnen? – en stiekem sla ik steil achterover van alle foto’s en simpele details die ze altijd laat zien. Ze schrijft heerlijk en als ik even niet weet wat ik moet doen, duik ik haar portfolio in. Dit is een blijver, jongens!

Voor Erika geldt zo ongeveer hetzelfde, maar dan op een heel ander gebied. Ze heeft wel prachtige plaatjes en videos op Style Activist staan, maar niet design gerelateerd. Nee, hier kom ik voor mijn nodige dosis motivatie om gezond te eten en lekkere recepten te vinden. Ze opende onlangs een ‘gezonde’ cookie shop met natuurlijke koekjes. Jammer dat ze niet in de buurt woont, want het water loopt me in de mond bij het zien van de foto’s. Haar verhaal over de cold turkey ommekeer naar een healthy lifestyle vind ik erg inspirerend. Het doet me denken aan het programma Food Hospital, alleen schrijft Erika stukken leuker!

Kenden jullie deze blogs al? Zo nee, tijd om ze te volgen misschien?

Getting personal

35 cm korter


Naast dat ik vorige week slaagde voor mijn VWO met mooie cijfers, deed ik nog iets spannends. Niet levensgevaarlijk, maar voor iemand die het niet zo op kappers heeft, werkte het toch wel een beetje op de zenuwen: ik knipte 35cm van mijn haar af. “Wat, zomaar?! Waarom zou je dat doen?” zijn vragen die ik meerdere keren heb gehoord. “Om mijn haar te doneren voor meisjes die het harder nodig hebben,” is daarop mijn antwoord.

Wennen
Het is enorm wennen, zo’n kort koppie. Hoe kort het is valt trouwens nog wel mee, zoals je op mijn instagram misschien al gezien hebt, maar als je al elf maanden aan het sparen bent geweest en aan lang haar gewend bent geraakt, is het een halve cultuurshock. Ik vind het wel heel leuk staan en er zijn wel meer voordelen aan, maar ik heb ook mijn lange lokken inmiddels al wel gemist. (Vooral op bad hair days, dan is een vlecht wel zo easy en die kan ik niet meer maken).


Sorry voor de overenthousiaste foto, ik ben de slechtste selfie fotograaf die je kent. Maar ja, alles voor tha blog ;)

Opsturen
Op het moment dat ik dit schrijf, moet ik de vlecht nog opsturen. Ik weet niet zo goed hoe ik dat ga doen, want ik heb er 1) geen zin in dat mijn pakketje kwijt raakt (en ik vertrouw de post de laatste tijd niet zo) en 2) ik wil niet alles voor niets gespaard hebben. Ik moet nog wel een briefje schrijven dat ik bijvoeg, maar ik vind het best moeilijk te bedenken wat dan precies. “Hallo, hierbij schenk ik mijn haar, dat van mij groeit immers toch wel weer aan en de patiëntjes hebben dat geluk niet?” Bitter.

Dapper
Meerdere malen heb ik gehoord dat het zo dapper is dat ik er zo’n 35 cm af heb durven te knippen. Ik zal niet ontkennen dat ik zweethandjes had – zie eerdere kappersangst – maar zo eng is het nu ook weer niet. In het ergste geval bevalt je nieuwe kapsel je niet. Voor die meisjes, zeven, acht, tien misschien, die horen dat ze kanker hebben is er geen keus: weet je wel zeker dat je aan de chemo wil, misschien word je wel kaal…

Doneren
Voor wie het zich afvraagt, dit blog is niet in samenwerking met Stichting Haarwensen geschreven, maar puur gebaseerd op mijn mening. Als ik een bucketlist had gehad, had mijn haar doneren er absoluut opgestaan en ik blij dat ik het nu kan doorstrepen. De kans is groot dat mijn haar nooit meer zo lang zal worden en precies daarom wilde ik het nu doneren. Het is dankzij die kapster in september, die een klein zaadje in mijn hoofd plantte dat ik ook daadwerkelijk de schaar erdoorheen heb gehaald. Dat hoop ik nu te doen voor alle goudlokjes onder mijn lezers: heb jij het geluk dat je haar zo lang kan worden? Denk er dan eens over na om je haar te doneren en een paar zieke meisjes gelukkig te maken.

De voorwaarden lees je hier

Website

Brand new start

Niche

Allemaal een heel hartelijk welkom op mijn nieuwe site! Na maanden dubben over de geschikte uitstraling en de richting die ik met mijn blog op wil, staat Sleeping Lion eindelijk online. Op Sleeping Lion kun je de bits van een aankomend studente tijdens haar werkvakantie gaan verwachten, maar ook onderwerpen als design, fotografie, lekker eten en gezond leven en natuurlijk zal ik regelmatig een literair stukje (met een knipoog) plaatsen. Wat je verder nog kan verwachten van dit brand new blog? Stay tuned en je komt er vanzelf achter!

Blog

De richting die ik met mijn blog op wil is momenteel nog deels een vraagteken. Wat vind ik leuk om over te schrijven en wat ligt me ook nog goed? Ik wil Sleeping Lion naar the next level tillen wat betreft de inhoud en vormgeving. Kwalitatieve blogjes zullen voor vaak posten komen en ik ga hard werken aan de inhoud van de artikelen die ik jullie hier ga voorschotelen. Hoe ik dat precies ga doen? Daar ben ik nog niet helemaal uit. Dat is vast geen verrassing voor wie me kent, maar ik vogel dat soort dingen graag al doende uit. Ook ben ik er ook nog niet zeker van of ik tevreden ben met mijn logo, maar de tijd zal het leren.

Iets nieuws

Het was tijd voor iets nieuws. Vooral nu ik bijna mijn vwo-diploma in handen heb en een reeks spannende dingen op me wachten, had ik de behoefte voor een brand new start. Nieuwe naam, nieuwe kleuren, nieuwe inhoud en een nieuw concept. Wat je voor aankomende week kan verwachten is natuurlijk the big message: ben ik geslaagd of niet? (al denk ik dat de meesten dit inmiddels niet hebben kunnen missen) en mijn reisverslag van Londen waar ik inmiddels al even van thuis ben gekomen. Are we excited?

Because I am and I hope you’ll be excited too ;)