All Posts By

Leonie

Communicatie, Getting personal, Groeien

Als loslaten vasthouden is

Ja, dag, hi, hallo. Ik weet dat ik mijn vorige blog ook zo begon – een blog dat ik inmiddels meer dan vier jaar geleden schreef en waarin ik dacht dat ik weer een poosje zou bloggen. Dat deed ik niet. Het kan verkeren. Ik weet niet waarom, maar waar schrijven vroeger een uitlaatklep was die vanzelfsprekend en makkelijk voelde, veranderde dat de afgelopen jaren toen het niet alleen hobby, maar ook werk werd. Alsof de woorden die ik schreef te veel zwaarte kregen nu er oordelen konden volgen, nu er mensen waren die ik dagelijks in de personeelskamer zie, die ik een blik in mijn hoofd had gegund. Ik schreef wel een stuk over mijn prachtige beroep in de tussentijd, maar plaatste dat op – het door mijzelf verfoeide – LinkedIn. De laatste keer dat ik inlogde in WordPress is inmiddels zo lang geleden dat ik niet eens meer lijk te weten hoe het systeem werkt en ik een beetje kribbig word van alle moderne foefjes in mijn editor. Is het dan geen tijd om die website – waar ik immers wel jaarlijks voor blijf betalen – dan gewoon een keer gedag te zeggen? Is het geen tijd om los te laten en verder te gaan?

Continue Reading

Source: Gabrielle Henderson Unsplash
Getting personal, Groeien

(On)zichtbaar

Dag, hallo. Ik schrijf weer, dat zie je inderdaad goed. Het is een dinsdagavond in een van de laatste schoolweken en opeens vallen de woorden als regendruppels op mijn scherm. Ik wíl weer graag schrijven. Had ik dan geen verhalen meer te vertellen dat er ik de vorige keer zo plotseling mee stopte? Niet per se. Maar ik wist niet hoe dat moest: mijn online identiteit verenigen met de persoon die ik in het echt ben; voor de klas, in de lerarenkamer, als volwassene. De laatste keer dat ik schreef is zo lang geleden dat ik blij ben dat Macbooks een beter geheugen hebben dan mensen, want anders had ik niet in kunnen loggen. Deze stortbui aan woorden laat ik nu vallen – wie weet voor hoe lang ze hier staan – en wie zin heeft mag hieronder komen dansen in de regen.

Continue Reading

Getting personal, Student-like

Thuiskomen waar je niet meer hoort

Gisteren liep ik door de draaideuren van de Radboud Universiteit, diezelfde deuren als waar ik in 2017 voor het laatst doorheen liep nadat ik hoorde dat ik mijn master had gehaald. Dat moment waarop ik – nog wat overrompeld en bruusk – me realiseerde dat het erop zat. De studie, het avontuur, het studentenleven. Door die dezelfde deuren liep ik gisteren naar de kantine waar ik vier jaar van mijn leven herinneringen heb gemaakt. En eerlijk? Het voelde nogal gek. Het was alsof ik thuiskwam in een huis dat niet langer van mij is. Is het niet paradoxaal hoe welkom je je kan voelen op een plek waar je niet langer hoort?

Continue Reading

Getting personal, Student-like

Over 180 graden nieuw en fonkelende avonturen

Toen ik mijn twitterbio een tijdje terug aanpaste kwam ik tekens tekort om uit te leggen wie ik ben en wat ik momenteel doe. Dat klinkt echt alsof een heel interessant leven heb (hier zullen de meningen over verschillen), maar in werkelijkheid lig ik deze blog gewoon te typen op de bank met een glas wijn naast me, een halfuurtje nadat ik heb zitten jubelen over Heel Holland Bakt. Echt hoor, jongens, ik mag dan nu afgestudeerd en al zijn (hallelujah, I made it!) en mijn thee verruild hebben voor wijn, heel veel is er nog niet veranderd.

Continue Reading

Getting personal, Opinie

De zon schijnt! … Dus hebben we massaal stress

De zon schijnt! En god, wat vind ik dat heerlijk. Ik type deze blog vanuit de achtertuin, terwijl er een kan koud water en een flesje zonnebrand naast me staat. De bedoeling is dat eigenlijk aan mijn scriptie werk (want deadline over een maand!!), maar ik merkte vanochtend een tendens op de Twitters op, die ik belangrijker vond om te bespreken. Eentje over de zon. En vooral: what the fuck moet ik aan?

Ik geniet er enorm van om met 30 graden in bikini op een ligbed een boekje te lezen en daarna een plons te maken in een zwembad. Maar dan wel een privézwembad. En dat is een hele goede metafoor voor wat de zomer met mij doet: ik wil er zo graag van genieten, maar ik ben in het openbaar alleen maar druk met me druk maken over wat anderen vinden, wat anderen zien, hoe ik eruitziet, hoe ik eruit zou willen zien.

Hoe dat voelt? Dat betekent dat ik in Australië sommige dagen een lange, fluffy broek aantrok terwijl het er 35 graden of meer was. Of dat prettig is? Nee, natuurlijk niet. Of dat plak? Jantje, dat plakt als de neten. Of ik daar gelukkig van word? Of ik geniet van de zon die door de stof heen mijn benen verwarmd? Nee. Maar het is wel veilig, het is wel goed. Niemand kan oordelen over putjes in je benen, over te dikke bovenbenen of een bips die me niet bevalt.

Ik weet niet precies waarom en wanneer ik dit ben gaan doen, maar ik blijk niet de enige. Ik ben niet de enige die tijdens het shoppen in de spiegel kijkt, dat veel te leuke gele broekje (love me some colour) een keer of dertig afweegt en het dan uiteindelijk terughangt. Ik ben niet de enige die dan toch maar weer een driekwartbroek koopt en zegt: ‘Hm, ik voel me daar niet comfortabel in’. Ik ben niet de enige die stress krijgt als het weerbericht aankondigt dat het bloedje heet gaat worden de dag erna. Ik ben niet de enige die kiest voor opties waar ik zelf ongelukkig van word, maar waar ik me tenminste niet onzeker door hoef te voelen: maxi-jurken (voor de mannen: dat zijn die jurken waarbij het lijkt alsof we erover gaan struikelen), langere broekjes dan shorts, lange, dunne – maar wel lange – broeken, spijkerbroeken, driekwartbroeken. You name it.

Alles om te voorkomen dat onze kont niet te dik lijkt, dat onze kuiten niet te fors lijken, onze knieën niet te knokig, de rolletjes van onze buik niet te veel uitpuilen en de kipfilets van onze armen geen aandacht trekken. Hoe heter het buiten wordt, hoe meer we ons onder kleding gaan verstoppen.

Ik dacht altijd dat dit een issue is van mensen die staan te juichen om het moment dat ze eindelijk een maatje 42 passen (ik! ja!), maar ook dat blijkt niet zo te zijn. Deze onzekerheid heeft niet alleen maar te maken met gewicht, maar met meer. Aangezien ik niet voor een ander kan spreken, kan ik dat alleen toelichten uit mijn eigen ervaring. Ik spiegel me net zo goed als een ander aan het beeld dat ik in de media en op sociale media zie. Toen ik in 4 VWO zat, gaf ik een presentatie over het ideaalbeeld dat gecreëerd werd door de media. Een ideaalbeeld waar we toen al niet aan konden voldoen. Sinds de opkomst van sociale media (Instagram kwam toen net zo’n beetje op gang?) is de druk, het spiegelen alleen maar groter geworden.

En waar ik aan mag spiegelen? Mensen die er heel erg anders uitzien dan ik.

Door die media heb ik het idee dat mensen om mij heen bepaalde dingen over mij, mijn figuur en mijn ietwat dikke knieën gaan denken. Ik heb het idee dat ik niet goed genoeg ben, niet slank genoeg, niet mooi genoeg. Blote benen maken mij kwetsbaar, blote armen maken mij een doelwit. Dat is niet wat ik in de media lees, dat is niet wat er in een magazine staat, maar als het ieder jaar bij het minste of geringste beetje zonlicht weer massaal klinkt: ‘Let’s get summer ready!’ dan creëert dat wel een idee dat je speklaagje van de winter er af moet om je mooi te kunnen voelen in de zomer. Of zijn.

En dat speklaagje gaat er bij mij niet zo makkelijk af, hoe hard ik dat ook probeer, hoe hard ik daar ook mijn best voor doen – dat heb ik maar te accepteren. Maar ook als dat wel makkelijk gaat, niemand heeft te oordelen over wanneer jij wel en niet mooi bent. Niemand heeft iets te zeggen over wanneer jij er wel en niet mag zijn. Niet als je maat 36 hebt en onzeker bent over je benen en niet als je maat 52 hebt en onzeker bent over je benen. Niemand. Nooit.

Dus wat je aan moet? Dat waar je zin in hebt. En vandaag is het fokking warm, dus korte shirtjes en korte broeken zijn vandaag geschikt. Ook naar de winkel. #notetoself.

PS. Weet iemand waar ik leuke korte broekjes kan scoren waar mijn bovenbenen en niet alleen mijn ellebogen in passen?
PPS. Als je lange kleding prettiger vindt om te dragen: good for you. Als je het draagt omdat het bij je professie hoort: good for you. Deze blog was aan iedereen die het wel zou willen doen, maar het uiteindelijk niet durft.

Getting personal

Docent voor spek en bonen

“Bent u de nieuwe stagiaire?” Twee grote blauwe ogen kijken me verwachtingsvol aan. Het meisje heeft lange, blonde haren die in een staart zijn gebonden en er prijkt een brede glimlach op haar gezicht. Haar stem is luid.
“Nee,” zeg ik, “maar misschien word ik dat over een tijdje wel. Ik kom vandaag alleen een keertje kijken.”
“Nou, vandaag heeft kijken geen nut, hoor,” een blond jochie van een jaar of dertien spreekt sneller dan ik hem kan verstaan, “we hebben namelijk een SO en dan kunt u he-le-maal niks doen. Saai.” Maar saai blijkt precies het allerlaatste wat deze klas is.

Continue Reading

Getting personal, Groeien, Student-like

Gewoon nóg een stukje over 2017

Ha, een blog! Hoe schrijf je die ook alweer? Hoe werkt dat systeem waar ik op werk? Nee, grapje, zó erg is het nu ook weer niet met me gesteld. Ik heb gewoon maar besloten te accepteren dat mijn leven op dit moment zich er niet voor leent om dagelijks of laat staan wekelijks blogjes te typen :-) Voornamelijk omdat ik dus afgelopen tijd Heel Veel gedaan heb. Toen ik op Twitter aan jullie vroeg waar ik over moest schrijven was een kleine meerderheid voor schrijven over ‘het zwarte gat’ waar ik verwacht na mijn afstuderen in te tuimelen. De rest wilde graag iets weten over hoe de afgelopen tijd nu is geweest. En toen was daar Marlot, die riep: kun je het dan niet allebei doen?

Wat een verdomd goed idee. Jullie vragen, wij draaien.

Continue Reading