Bron edited by me
De countdown kan beginnen, wat mij betreft. Ik ben wel toe aan dat nieuwe jaar, maar neem traditiegetrouw nog geen afscheid van 2014 voordat ik lang en breed heb zitten reflecteren op alles dat goed en fout is gegaan. Of tenminste de lessen die ik daar dan weer uit heb kunnen trekken en waar jullie misschien ook wel wat aan hebben.
De samenvatting van alle spectaculaire avonturen staat morgen online, maar vandaag wil kijken wat ik daar eigenlijk van geleerd heb. Voelt vast een beetje als de verkeerde volgorde, maar levenslessen zijn denk ik makkelijker uit te leggen als je de verhalen nog niet kent. Ik vertel je dus vandaag wat ik leerde ik 2014 en je leest morgen wat ik dan precies deed om dat te leren. Daarnaast staan her en der de levenslessen van andere bloggers (ik dook jullie archieven in, inderdaad). Ik wilde dat oorspronkelijk in een aparte post doen, maar dan wordt het wel heel veel terugblik-galore hier op Sleeping Lion.
Ik leerde afgelopen jaar vooral dat meer dus niet beter is. Dat heb ik lange tijd wel gedacht. Na 2013, waarin alles dat fout kon gaan fout leek te gaan (was niet zo, ik haalde immers mijn diploma en rijbewijs wel) was ik heel hard toe aan een nieuw jaar. Het gevoel van een fris opgemaakt bed waar je na een lange dag op kan ploffen en in mag verdrinken. Ik riep dan ook dat 2014 MIJN jaar moest worden. Dat betekende eigenlijk dat alles groter, leuker, beter en ambitieuzer moest – maar dat zei ik niet.
De eerste weken van mijn eerste studiejaar zat het idee al in mijn kop dat ik een uitnodiging wilde ontvangen van de Honoursacademy. De beste 25% van de opleiding ontvangen die ieder jaar en ik was vastbesloten daar bij te horen. Waarom? Heel eerlijk: ik weet het eigenlijk niet. Ik weet niet waarom ik me fixeer op cijfers alsof ze iets zeggen over mijn zelfwaarde; niet bij de weegschaal en niet bij het studeren. Ik kreeg de uitnodiging nooit, want ik behoorde niet tot de 25% studenten van mijn opleiding. Zo gaat dat met regeltjes.
Maar ik liet me niet uit de weg slaan en solliciteerde als nog. Jullie weten hoe dat afliep. En hoe gek dat misschien ook mag klinken, door de Honours Academy kreeg ik niet de verwachtte schop onder mijn reet om gemotiveerder te gaan studeren, maar leerde ik juist dat je soms af moet remmen. Twee jaar lijkt misschien heel lang, maar als je een onderzoek op zet, stelt het eigenlijk niets voor. Je kúnt niet alles doen en je kúnt het al helemaal niet de eerste keer perfect doen. (En dat is soms nog steeds heel moeilijk voor me).
Uiteindelijk studeerde ik wel harder omdat ik mezelf wilde meten aan mijn groepsgenoten, iets dat niet helemaal zonder brokken af liep. Wanneer leer ik nou eens dat cijfers maar heel weinig over je zeggen? Misschien in 2015?
Meer is dus niet altijd beter. Soms moet je remmen, stilstaan, observeren en de omgeving in je opnemen. Lessen trekken uit momenten. Opschrijven en weer verdergaan.
Ook die les leerde ik toen een dierbare overleed. Plots. Boem, bats, weg. Ik denk dat ik daardoor de tweede helft van 2014 veel intenser dingen in me op ben gaan nemen. Daarmee werd ‘dankbaarheid’ een kernwoord voor de resterende dagen.
Ik was dankbaar voor alles wat ik dit jaar aan mezelf had opgelegd en wat volledig op een disaster uit was gelopen. Ik was dankbaar voor het meisje dat riep ‘ah doe ik wel’ en toen toch tegen de muur aan liep (want nee, jullie doen wel alsof, maar ik ben geen superheld). Ik was dankbaar voor het meisje dat haar fouten toe durfde te geven, boos was op haarzelf, diep zuchtte en toen met volle moed voor door streed tegen de kilo’s/de vermoeidheid/haar eigen perfectionisme.
En ik was dankbaar voor mijn brutaliteit. 2014 leerde me dat je altijd eerst iets moet vragen en moet proberen voordat je het falen mag noemen. Dat ik stage ga lopen bij Laura? Had me dat in januari verteld en ik had je uitgelachen. Waarom? Ik was nogal een held op blote voeten. Inmiddels heb ik de sokken gevonden en incluis de zooltjes en wandelschoenen ben ik nu van plan om de wereld te veroveren met deze brutaliteit. Niet de onbeschofte, onfatsoenlijke vorm die ik iets te veel om heen zie, maar de vorm die je verder brengt, die je leiden kan en die je je comfortzone uit sleurt.
Me de comfortzone uitsleuren? God, dat deed ik dit jaar ook. Ik ging op reis met onbekenden (en dat was na Frankrijk echt alsof iemand me vroeg van een berg af te springen), ik zat meerdere keren in de trein op weg naar ‘onbekenden’ die ik alleen via internet kende, ik maakte keuzes voor mezelf zonder daarbij rekening te houden wat anderen vonden en ik schreef. Ik schreef heel veel. Van me af, om me heen, voor geld, voor plezier. Heel persoonlijk en heel onpersoonlijk. En dat was heerlijk.
2014 was namelijk ook het jaar waarin ik weer de liefde voor bloggen, internet en kwetsbaarheid terugvond. Omdat al dat samengeperste perfectionisme waar ik zo hard over struikelde, omdat de vermoeidheid die me teisterde en de bittere wil om door te gaan krachtiger waren als ik ze opschreef.
Het jaar leerde me dus vooral dat remmen en stilstaan soms heel goed is. Beter dan doorgaan, zelfs. Of spontaan iets geks doen, bijvoorbeeld. En dat ‘nee heb je, ja kun je krijgen’ nog nooit zo waar is geweest. Dat ik meer kon dan ik dacht en dat ik vooral ook meer moet doen (met tegenzin soms) dan ik denk dat ik kan. Hardlopend, in de trein of schrijvend.
Maar het allerbelangrijkste? Ik leerde in 2014 weer van mezelf te houden door dankbaar te zijn voor de mooie en minder mooie dingen die ik doe, deed en heb gedaan of die me zijn overkomen.
En eerlijk? Alleen al die laatste levensles is goud waard.
8 Comments
Wauw. Wat een jaar is 2014 geweest! En wat heb je er onwijs mooie en goede lessen uit gehaald. Ik ben er gewoon stil van.
Ah, wat een bijzonder lieve comment! Hopelijk heb je zelf ook zo’n mooi jaar gehad? :)
Wat mooi dat je uit (heftige) gebeurtenissen zulke mooie lessen kunt trekken. Heel mooi geschreven . De les dat je af en toe best even mag afremmen (of zelfs stilstaan), leer ik nu ook.
Wat mooi! Niet iedereen ontdekt meteen wat ze kunnen leren van bepaalde gebeurtenissen en situaties. En heel veel mensen blijven ook stug doorgaan. Mooi om te lezen en fijn dat je dit met ons wilt delen. Ik herken mezelf wel op een aantal punten. Ik heb de laatste maanden ook geleerd dat ik van mezelf moet houden, met mezelf gelukkig moet zijn. Daar begint het eigenlijk mee. En daarna komt de rest.
Mooi geschreven!
Wauww, wat schrijf je mooi over jouw jaar en hoe je jezelf steeds verder ontwikkelde. Wat goed dat jij zulke sprongen maakt en de wereld verovert. You go girl, go get them!
Wat een mooie blogpost, en wat een eerlijke zelfreflectie. Ik herken me in veel dingen. Ik ren mezelf ook wel eens te hard voorbij!
Lief! Stiekem denk ik dat heel veel mensen zichzelf te hard voorbij rennen. Het hoort een beetje bij de tijd waarin we als jongvolwassenen opgroeien, geloof ik.