Getting personal, Student-like

Over 180 graden nieuw en fonkelende avonturen

Toen ik mijn twitterbio een tijdje terug aanpaste kwam ik tekens tekort om uit te leggen wie ik ben en wat ik momenteel doe. Dat klinkt echt alsof een heel interessant leven heb (hier zullen de meningen over verschillen), maar in werkelijkheid lig ik deze blog gewoon te typen op de bank met een glas wijn naast me, een halfuurtje nadat ik heb zitten jubelen over Heel Holland Bakt. Echt hoor, jongens, ik mag dan nu afgestudeerd en al zijn (hallelujah, I made it!) en mijn thee verruild hebben voor wijn, heel veel is er nog niet veranderd.

Alhoewel…

Oké, misschien lieg ik daar een beetje, als je bekijkt waar ik stond bij het ‘laatste’ blog dat ik typte. Daarin schreef ik al twijfelend over wat ik zou doen na het behalen van mijn felbegeerde masterpapiertje – dat ik overigens officieel nog steeds niet heb, omdat de diplomauitreiking van september al vol zat. Ik schreef over de vakken die ik had afgerond en over het laatste tentamen van mijn master. Ik schreef over mijn scriptie (mag ik nog even een dansje doen dat dat eindelijk voorbij is?) en ik liet jullie weten dat ik na dacht over het volgen van de educatie master – of in de volksmond: de opleiding tot docent Nederlands in de bovenbouw.

Ik had een meeloopdag (en dat was een GROOT succes) en ik tikte nog wat leuks over niet onzeker zijn in de zomer etc. (een credo dat ik overigens heel goed gehanteerd heb toen ik in Malta op vakantie was; go me!). En daarna verdween ik van de aardbol. Of ja, zo moet het toch hebben geleken. Nu kan ik daar zeker redenen voor geven: iets met een scriptie en het woord stress, maar eerlijk gezegd had ik ook gewoon niet zoveel te vertellen. En toen ik dat wel weer had, had ik het veel en veel te druk.

Want…

In twee dagen draaide mijn leven zo’n 180 graden. Op vrijdag had ik mijn eindgesprek voor de scriptie. Ik had me daar niet echt op voorbereid, want ik dacht ‘ach we kletsen wat over dat project van mij en dat cijfer is toch al lang bepaald’ en bleek daar de wonderen der academische begeleiders weer eens flink te hebben onderschat. Terwijl ik spitsvondige antwoorden probeerde te bedenken op vragen zoals ‘Waarom heb je wel bron A en niet bron B betrokken?’ (waarheid: bron A stond gewoon bovenaan de Google Scholarpagina), bleek mijn ‘verdediging’ nog mee te kunnen wegen bij het cijfer ook. Dat cijfer was trouwens hartstikke prima en hoger dan ik zelf had verwacht, na alle obstakels die ik heb moeten nemen. Maar juist omdat de weg wat hobbelig was en ik mijn handdoek niet in de medische ring had gegooid, kreeg ik een 8. Een 8 voor masterscriptie, jongens! Een acht.

Ik kon mijn geluk die dag niet op. Ik vierde het klein met mijn favoriete mensen in een elegant restaurant met een veel te dure fles champagne en herhaalde het wel honderd keer: ik had een 8! Het was me gewoon gelukt om mijn doel te behalen. Ik voelde me onoverwinnelijk en dacht dat de week niet beter kon worden.

Maar…

Dat bleek wel te kunnen. Vrijdagavond, nadat de dranken rijkelijk gevloeid hadden en mijn dikke, haast beschamend brede glimlach niet meer van mijn gezicht te poetsen was, scrollde ik door Facebook. Ik had een paar weken eerder de beslissing genomen om definitief te gaan starten met de premaster Nederlands en enkele dagen eerder het toelatingsbewijs van de universiteit ontvangen. Vanaf september zou ik gaan beginnen en Tilburg-Nijmegen is geen ideaal traject om te reizen, dus wilde ik proberen om voor de start een woonruimte te vinden. Heel eerlijk gezegd was ik bang dat me dat niet ging lukken, maar nog ietwat dronken van energie van de overweldigende dag (slagen is echt heel leuk!) kwam ik een advertentie tegen van een appartementje in de buurt van de universiteit.

De dag daarna belde ik de eigenaar, nog geen drie uur later zoefde ik over de snelweg en nog geen vijf uur later had ik opeens een nieuwe woning, met eigen keuken, badkamer en een overheerlijk dakterras. In nog geen 48 uur had ik gehoord dat ik nu Master of Arts was (nee, ik ben niet excellent met penselen) en had ik opeens een eigen appartement!!! Wow. Dat zag ik even niet aankomen.

Dus…

De rest van de zomer bestond dan ook uit talloze ritjes naar de IKEA, waarvan een deel gewoon om inspiratie op te doen en een deel om daadwerkelijk een rib uit mijn lijf te doneren in ruil voor een ton aan kartonnen dozen. Daarnaast kwam ik meerdere keren bij de Woondock, Kwantum, Action en noem het allemaal maar op. Ik had ook nog de twee leukste vriendinnen die ik ken uit Canada op bezoek in Nederland en ging met ze op mijn verjaardag uit in Nijmegen, terwijl zij zich afvroegen hoe het ooit zo druk kon zijn op een MAANDAG? Ik vierde dus mijn verjaardag, zette ze daarna af bij de bushalte #sad en ging toen in één streep verder met het vieren van de zomerfeesten en 4Daagse. Daarna kwamen er nog meer ritjes naar woonwinkels en naar Tilburg om het contract te tekenen en uiteindelijk zat ik met mijn idiote vrienden in een vliegtuig naar Malta. Daar hadden we echt voor heel weinig geld een geweldig appartement en we maakten er het leukste wijnfestival ooit mee (wijn is nogal een thema in deze blog?) en nou ik werd er zowaar bruin. Leuke plek is Malta. Aanrader, trouwens.

Toen ik terugkwam van mijn vakantie begon de verhuizing (I kid you not als ik zeg dat 47 trappen met verhuizen echt niet leuk zijn) en niet al te snel daarna was het nieuwe collegejaar alweer aangebroken. Hoewel ik tot de start van de premaster toch nog vooral het gevoel had dat ik bezig was met opvullen van mogelijke zwarte gaten in plaats van mijn hart volgen, kan ik inmiddels na de eerste drie weken zeggen dat ik echt heel blij ben met de keuzes die ik gemaakt heb.

Live happily ever after

Ik heb het ontzettend naar mijn zin op de opleiding (en nee, niet alle vakken zijn even leuk, what a surprise), heb van mijn huis in Tilburg inmiddels een thuis gemaakt waar ik graag verblijf en waar ik stiekem best een beetje trots op ben (want echt mijn plekje #sentimenteletrut) en kan niet wachten tot ik volgend jaar mag starten met de stages in het onderwijs. Het was toch best een sprong in het diepe, maar als ik ’s avonds naar het sportcentrum rijd om weer te gaan volleyballen (ja! eindelijk!) en langs de uni kom, dan denk ik: ‘Zo, hallo nieuw avontuur, je hebt geweldig uitgepakt!’.

En wat een rotcliché is het als ik zeg dat je soms even van de bekende paden af moet wijken om de parels te vinden, maar toch: het is zo. Doe iets wat je leuk vindt. Doe iets nieuws. Doe iets wat je altijd al hebt willen doen. Try it, faal ontzettend en begin opnieuw. Maar probeer! Ontdekt, zoek, neem die sprong in het diepe. It will do you good.

PS. Een leuk bijbaantje in de regio Tilburg kan ik nog wel gebruiken. Kun jij mijn kwaliteiten in je bedrijf gebruiken of weet je ergens waar ik goed zou passen? Tips worden heel erg gewaardeerd!
PPS. Ik ben toe aan een nieuw theme voor mijn site, maar ik kom er echt niet uit wat ik mooi en handig vind. Hebben jullie daar een mening over?

Previous Post Next Post

You Might Also Like

4 Comments

  • Reply Lotte 18 september 2017 at 08:03

    Yihaa voor deze leuke update! Heerlijk dat je de sprong gemaakt hebt en dat ie zo goed bevallen was. De verhuis had ik online al meegepikt, fijn dat het JOUW plekje geworden is. Succes! :-)

  • Reply Sonja 18 september 2017 at 13:39

    Oooh wat fijn om te lezen! En geeft me helemal kriebels om zelf weer echt aan de slag te gaan met dingen waar ik enthousiast van word! Yes! (en hee een 8 voor je masterscriptie is mega goed, gefeliciteerd!!)

  • Reply Daan 18 september 2017 at 19:54

    Wat een mooi cijfer! Ja, soms moet je dingen net even iets anders doen! Zo heb ik ooit twee studies niet afgerond om uiteindelijk op de Schrijversacademie terecht te komen, waar ik vorig jaar mijn specialisatie (Romans en Korte Verhalen) af heb gerond!

  • Reply Lenneke / freelennse.nl 23 oktober 2017 at 11:26

    NAAAAH, ik lees dit nu pas en ben met terugwerkende kracht met je mee aan het jubelen. Zo fijn dat het zo goed met je gaat en dat je je eigen, fijne plekje hebt. You rock, vrouw.

  • Leave a Reply